Τον Μέσι τον πρωτοείδα στην Μπαρτσελόνα, όταν ακόμα έπαιζε ο Ροναλντίνιο (ναι , βρέθηκαν και συμπαίκτες για λίγο!) . Εντελώς άγνωστος σε όλους μας, αλλά από εκείνη την πρώτη του εμφάνιση έβγαζε μάτια. Μέτριο ανάστημα για ποδοσφαιριστής (δηλαδή κοντός για τον κανονικό κόσμο) , κοντοπόδαρος, λεπτός, με «ελληνική» μύτη και προγούλι (!) περίεργο. Με λίγα λόγια, ο τύπος που ακόμα κι αν έκανε ληστεία σε τράπεζα, δύσκολα θα τον θυμούνταν οι αυτόπτες μάρτυρες. Ό, τι του έλειπε σε εμφάνιση και ύψος, ο τύπος το υπεραναπλήρωνε σαν ποδοσφαιριστής. Τεράστιος φαντάζει στα μάτια όσων ξέρουν ποδόσφαιρο, μια Αργεντινή ολόκληρη να ακουμπά πάνω του. Δεν τη σήκωσε, λύγισε. Όχι σαν ποδοσφαιριστής πιστεύω, αλλά σαν άνθρωπος δεν μπόρεσε να αντέξει στην πίεση. Χαρακτηριστικό όλων των μεγάλων ποδοσφαιριστών ήταν ανέκαθεν ότι χαίρονταν το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι , γιαυτό και οι «περιττές» ντρίπλες ή ενέργειες που μπορεί να μην έβγαζαν γκολ, αλλά έβγαζαν αυθόρμητο χειροκρότημα ακόμα κι από αντιπάλους. Μόνο έτσι μπορούν να λειτουργούν οι πραγματικά μεγάλοι κι ο Μέσι δεν αποτελεί εξαίρεση. Το βάρος της ευθύνης όμως , δεν του το επέτρεψε και βρέθηκε να κολυμπάει στα ρηχά μόλις άρχισαν τα δύσκολα. Το ότι τον φύλαγαν δύο και τρεις αντίπαλοι δεν λέει κάτι, αφού τα τελευταία χρόνια έτσι γινόταν με όλους τους αντιπάλους του.

Το χειρότερο που μπορούσαν να του κάνουν, ήταν που του έδωσαν τη «χρυσή μπάλλα» , χωρίς να το δικαιούται στην πραγματικότητα , λες και είχαν να απολογηθούν στον υπερφίαλο κλαψιάρη Ρονάλντο. Το ύφος του το βράδυ της βράβευσης, τα έλεγε όλα.
Δεν πειράζει όμως. Ο κόσμος μπορεί να μη συνδέσει ποτέ το όνομά του με ένα Παγκόσμιο Κύπελλο , αλλά ο καλλιτέχνης της μπάλας, Μέσι, θα μείνει για πάντα στο μυαλό όσων τον έχουμε δει να αγωνίζεται σαν ένας από τους τρεις-τέσσερεις κορυφαίους παίκτες που έχει αναδείξει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.