Από την Τετάρτη το πρωί που μας πέρασε και μέχρι τώρα που μιλάμε, μεγάλο μέρος του μαθητικού πληθυσμού στο Ληξούρι βρίσκεται σε αναβρασμό, ενώ ένα άλλο μέρος του σε αναπάντεχες διακοπές. Οι καταλήψεις των σχολείων στην Παλική, ξεκίνησαν φέτος νωρίς.
Ερώτημα πρώτο: Δίκαιες ή άδικες;
Για το ΕΠΑΛ πιστεύω πως είναι δίκαια. Η τεχνική σχολή δεν έχει το μηχανουργείο της, τα ακριβά και ογκώδη μηχανήματα στο μισοκαταστραμμένο κτίριο ρημάζουν αχρησιμοποίητα, ενώ το κουφάρι του κτιρίου στοιχειώνει το προαύλιο του Γυμνασίου Ληξουρίου προκαλώντας άλλη μία κατάληψη.
Για το Λύκειο και το Γυμνάσιο έχω τις ενστάσεις μου, αφού για τα θέματα που είναι αντιμετωπίσιμα δεν υπήρξε διάλογος και προσπάθεια συνεννόησης πριν την κατάληψη. Για το θέμα της επιστροφής στις κτιριακές εγκαταστάσεις, η κατάληψη είναι το πλέον ακατάλληλο μέτρο. Ακόμα και για όσους επιθυμούν την ποσόστωση (άραγε η ΕΛΜΕ-ΚΙ θα μπει πάλι μπροστά για το «δίκαιο» αίτημα;) η κατάληψη δεν βοηθά στη διεκδίκησή της, χρειάζονται άλλου τύπου ενέργειες – μετά το περσινό άλλωστε, έχουμε την τεχνογνωσία.

Ερώτημα δεύτερο: Ποιοι «κερδίζουν» από τις καταλήψεις;
Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι μαθητές διδάσκονται να διεκδικούν τα δικαιώματα τους μέσα από τις καταλήψεις, όχι απλά ζουν 30 χρόνια πριν, αλλά αποπροσανατολίζουν τους ανήλικους, υποδεικνύοντας ως τρόπους αντίστασης,  αντίδρασης και διεκδίκησης την πορεία με αστεία τετράστιχα συνθήματα , άντε και καμιά ημίωρη διακοπή της – ανύπαρκτης – κυκλοφορίας στον κεντρικό (λέμε τώρα) δρόμο. Δηλαδή, ο έφηβος που περπάτησε στο δρόμο φωνάζοντας, έχει κάνει ό,τι μπορεί; Όχι, σου λένε. Αν μαζευτούμε όλοι μαζί και πάμε στο Αργοστόλι και περπατήσουμε φωνάζοντας θα ακουστεί η φωνή μας. Άρα εντάξει με τη βόλτα μέχρι εκεί; Όχι και πάλι. Αν μαζευτούμε όλοι στην Αθήνα και περπατήσουμε φωνάζοντας και φτιάξουμε και μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τη Βουλή, που να εμποδίζει όσους θέλουν να κάνουν ντου, θα ακουστεί η φωνή μας. Εντάξει παιδιά, συνεχίστε να αντιστέκεστε έτσι , αυτό θέλουν άλλωστε και όσοι μας κυβερνούν, αυτή η διαμαρτυρία τους βολεύει για αυτό άλλωστε βάζουν και κάθε φορά τους αστυνομικούς να την προστατεύουν.
Η επαναστατική γυμναστική πεζοπορία, βοηθά τη φυσική μας κατάσταση, ασκεί την εγκεφαλική μας λειτουργία στην εξεύρεση νέων τετράστιχων και δικαιώνει την ύπαρξη όσων την οργανώνουν. Δυστυχώς για όλους μας, δεν είμαστε ούτε στο Σικάγο του 1960, ούτε στη Γαλλία το Μάη του 1968 όπου κάποιες μεταρρυθμίσεις περπάτησαν και δρομολογήθηκαν μέσα από – αιματηρές, σημειώστε – διαδηλώσεις και απεργίες.

Ερώτημα τρίτο: Πως οι καταλήψεις ευαισθητοποιούν/κινητοποιούν την κοινωνία;
Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία έχει περιέλθει σε κατάσταση νάρκωσης, όπου οι επαναλαμβανόμενες κατ’ έθιμον εποχικές καταλήψεις δεν είναι το κατάλληλο μέσο για την αφύπνισή της, το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Όσον αφορά την απήχηση που έχουν στους κατά τόπους δημοτικούς ή κρατικούς αξιωματούχους; Συγκαταβατικές απαντήσεις του στυλ «και εμείς μαζί σας είμαστε, ποιος δεν θέλει το καλύτερο για εσάς, να φτιάξουμε μια 15 μελή επιτροπή από πέντε άτομα» για να δουν οι τρεις τελικά τον Υπουργό για δέκα λεπτά ώστε να απαντήσει εκείνος ότι «θα δει» το θέμα και να σας παραπέμψει στους ίδιους τοπικούς άρχοντες στους οποίους θα δώσει υποτίθεται οδηγίες αλλά όχι και χρήματα για την ικανοποίηση των αιτημάτων.

Τελικά τι δηλαδή;
Παιδιά, τα κλειστά σχολεία είναι πολύ χειρότερα από τα σχολεία που λειτουργούν έστω και με κάποιες ελλείψεις. Η βελτίωση στην εκπαίδευση, θα έρθει μόνο μέσα από τη βελτίωση συνολικά του βιοτικού μας επιπέδου, από την συνολική ανάπτυξη της χώρας. Σε ένα κράτος που παλεύει για να πληρώσει τις βασικές του υποχρεώσεις σε συντάξεις και μισθούς, είναι άτοπο να πιστεύει κανείς πως θα έχει παιδεία αντίστοιχη ενός κράτους που ευημερεί οικονομικά. Ας βάλουμε λοιπόν το μυαλό μας να δουλέψει για το πώς μπορούμε με μικρές κινήσεις που επιτρέπουν τα οικονομικά μας, με προσπάθεια από γονείς και διδάσκοντες στο μέτρο που μπορεί ο καθένας, να κάνουμε τα σχολεία μας και τη χώρα μας καλύτερη. Πρώτα η δουλειά και η δική μας προσπάθεια για το χτίσιμο και μετά η διεκδίκηση για τη μοιρασιά. Μιλήστε με τους γονείς και τους παππούδες σας, να σας πουν αν το πέρασμα από τα μονοθέσια δημοτικά σχολεία και τα τμήματα με τα 45 άτομα, στα 12- θέσια δημοτικά και τις τάξεις των 25 (άντε 27) μαθητών έγινε με καταλήψεις ή σαν φυσικό επακόλουθο της οικονομικής (επίπλαστης, δανεικής έστω) ευημερίας που γνώρισε η χώρα για κάποιες περιόδους.
Πρέπει οι καταλήψεις να ξαναβρούν την πραγματική τους θέση στην εκπαίδευση, αυτή του έσχατου μέσου διεκδίκησης και μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις κατάφωρης αδικίας, αλλιώς η μοίρα τους θα είναι αυτή που βιώνουν σήμερα οι μαθητές.