Πάντα αναρωτιόμουν για εκείνο το κομμάτι που έπαιζε στις τεράστιες συναυλίες του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80 ο συχωρεμένος Ανδρέας Παπανδρέου. Εντάξει, ήξερα ότι το λένε Carmina Burana, έμαθα ότι το είχε γράψει ο γερμανός Karl Orff(χρειάστηκε ένας χρόνος, 1934-35) μελοποιώντας ένα ποίημα που είχε γραφτεί στα Λατινικά το 13^ο αιώνα, όμως δεν είχα κατορθώσει ποτέ να μάθω τι έλεγε. Αυτό που ακούγεται και μου άρεσε, ήταν ένα τμήμα του έργου το “O Fortuna” , δηλαδή  «ώ τύχη». Είχα αγοράσει το μουσικό κομμάτι σε κασέτα (άγνωστη λέξη για τους νεώτερους) και το άκουγα στη διαπασών στο αυτοκίνητο σε ειδικές περιπτώσεις. Όχι, δεν εννοώ βόλτα με κοπέλα. Όταν έβγαινα μόνος για να οδηγήσω στα όρια του Autobianchi Abarth (μαύρο με ασημί καπό, γκομενοπαγίδα της εποχής, μόνο για «αλήτες» που έτρεχαν)  που είχα τότε , στην παραλιακή  και μέχρι τα «λιμανάκια» της Βάρκιζας. Με τον κινητήρα να βρυχάται, με σφήνες ανάμεσα στους «οικογενειάρχες» που οδηγούσαν – και οδηγούν – σαν να συνοδεύουν κηδεία , να με κοιτάνε ευχόμενοι από μέσα τους να με βρουν αναποδογυρισμένο στην επόμενη στροφή. Το κομμάτι έβγαζε από μέσα μου το ραλίστα, με φόρτωνε με απίστευτη ενέργεια και κρατούσε όλες τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση. Έπαιζε τρεις-τέσσερεις φορές, όσο χρειαζόταν δηλαδή για να φτάσω από Παλαιό Φάληρο στα λιμανάκια, οδηγώντας με όχι πολύ σωστό τρόπο, για να το πω ευγενικά. Εννοείται, πως στις ελάχιστες περιπτώσεις που ερχόταν στο μυαλό μου ο συχωρεμένος Ανδρέας όσο έπαιζε το κομμάτι, με χάλαγε τόσο, που άφηνα επίτηδες τους «οικογενειάρχες» να με προσπεράσουν κοιτώντας υπερήφανοι τη γυναίκα τους, για να τους προσπεράσω με ακόμα πιο επεισοδιακό τρόπο λίγο μετά που «ξαναφόρτωνα». Αυτά συνέβαιναν το 1983, όταν εγώ κρεμόμουν από τα χείλια του Λεωνίδα Κύρκου και η πλειοψηφία από τους γενετήσιους αδένες του συχωρεμένου Ανδρέα.

Το ξαναθυμήθηκα σήμερα, με αφορμή τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ. Έχω συνειδητοποιήσει πια τι με χαλάει σε αυτό το κόμμα. Το ότι κατόρθωσε με την διαφθορά και την αναξιοκρατία που άφησε ή και ενθάρρυνε, να αλλοιώσει εντελώς το νόημα και να «κάψει» στην κυριολεξία αξίες και εκφράσεις όπως η Λαϊκή Κυριαρχία, ο Λαός στην εξουσία, η Αλλαγή , οι καλύτερες μέρες και τα πολιτιστικά κέντρα.
Δε θα ευχηθώ χρόνια πολλά στους – όσους – Πασόκους έχουν απομείνει. Θα τους ζητήσω να κοιτάξουν τους τρεις τελευταίους αρχηγούς τους , που μαζεύτηκαν για να μετρήσουν ποιος ευθύνεται για τη κατάσταση της χώρας και του κόμματος. Κανένας τους δε θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό του ! Σαν τα πιτσιρίκια που παίζοντας μπάλα , σπάσανε το τζάμι του γείτονα , αλλά ο γείτονας δεν έμαθε ποτέ ποιος το έσπασε και πλήρωσε και το τζάμι από την τσέπη του. Θλιβεροί, μικροί άνθρωποι που γνώρισαν στο παρελθόν περιόδους αποθέωσης και έχασαν και οι ίδιοι το μέτρο του πραγματικού τους αναστήματος. Δε βαριέσαι, ας είναι ελαφρύ το – πολιτικό – χώμα που τους σκεπάζει.

Θα κλείσω, παραθέτοντας τη μετάφραση του  ποιήματος που ενέπνευσε το συνθέτη Karl Orff, έτσι, σαν φόρο τιμής σε όσους παρασύρθηκαν από το Πασοκ για να απογοητευτούν στη συνέχεια . Λυπάμαι μόνο, γιατί το κομμάτι τότε πρόλαβε και το χρησιμοποίησε  ο  Ανδρέας  Παπανδρέου και όχι ο Λεωνίδας Κύρκος…

 Ω τύχη
σαν το φεγγάρι
άστατη
πρώτα μεγαλώνεις
κι ύστερα μικραίνεις
ζωή μισητή
πότε μας βαραίνεις
πότε μας ξαλαφρώνεις
όπως κάνεις κέφι
φτώχια
εξουσία
τα λιώνεις σαν πάγο.

Απάνθρωπη
και κενή
στρίβεις κατά πώς θέλεις
κακόβουλη
ματαιόδοξη
εξατμίζεσαι
μες στη σκιά
μες στα πέλαγα
κι εμένα σκιάζεις
στα παιχνίδια σου
γυμνή η πλάτη μου
υποκύπτω σ’ ότι διαλέξεις.

Η Υγεία
κι η αρετή
είναι εναντίον μου
άγονται
και φέρονται
σκλαβωμένες
Πάμε λοιπόν
μην αργούμε
αγγίξτε τις χορδές
αφού κι εμάς
η μοίρα ορίζει
όλοι μαζί μου κλάψτε!