Άντε πάλι τα ίδια. Όλοι οι καθηγητές στην απεργία της 20^ης Φλεβάρη . Ένα ακόμα μεροκάματο χαμένο για να έρθουν σε αγωνιστικό οργασμό οι ανίκανοι/ρομαντικοί/αφελείς/πουλημένοι (διαγράψτε τις λέξεις κατά περίπτωση) συνδικαλιστές μας. Όχι  συνάδελφοι. Δεν θα κάνουν  όλοι οι καθηγητές 24-ωρη απεργία για «να μην περάσουν» η αξιολόγηση και η επιβολή του σχολείου της αγοράς που επικαλείσθε. Δεν είμαστε όλοι ενάντια στο μπαμπούλα της αξιολόγησης που επισείετε. Δεν πιστεύουμε όλοι ότι ο μόνος λόγος που πρέπει να υπάρξει αξιολόγηση είναι για να μας απολύσουν. Εξαιτίας της άρνησης σας να δείτε το προφανές, θέλετε για μια ακόμα φορά να παρασύρετε σε ανούσιες μικροαπεργίες όλο τον κλάδο.

Το προφανές βέβαια είναι ότι όλοι οι εργαζόμενοι, σε οποιοδήποτε κλάδο του Δημοσίου, αξιολογούνται με κάποιο τρόπο. Για τον ιδιωτικό τομέα καλύτερα να μη το συζητήσουμε, εκεί η αξιολόγηση παίρνει ακόμα και τη μορφή καθημερινής τρομοκρατίας και όσοι έχουμε δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα το ξέρουμε πολύ καλά.

Η κατηγορηματική άρνηση του κλάδου να δεχθεί την αξιολόγηση, την οποία έχετε επιτύχει τρομοκρατώντας ή αποπροσανατολίζοντας στην κυριολεξία τους εκπαιδευτικούς, μας έχει απαξιώσει στα μάτια της κοινωνίας, έχει δώσει στις κυβερνήσεις από το 2000 και μετά το δικαίωμα να μας «στιγματίζουν» δημόσια, να ροκανίζουν τα εργασιακά μας δικαιώματα και να μειώνουν τους μισθούς μας. Μας έχει εκθέσει αυτή μας η άρνηση ακόμα και στα μάτια των ίδιων των μαθητών μας.

Μας καλείτε να απεργήσουμε για μια ημέρα, όπως έχει συμβεί πάμπολλες φορές τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν λύνονται τα προβλήματα μας έτσι , κύριοι που μισθοδοτείστε από το Δημόσιο. Αν πιστεύετε ότι η αξιολόγηση είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουμε ως κλάδος, η εκτίμησή μου είναι ότι η αξιολόγηση είναι πράγματι η μεγαλύτερη απειλή για εσάς. Για όλους όσους είναι «εκτός» των κυκλωμάτων , το πρόβλημα της παιδείας μας είναι το απαρχαιωμένο πρόγραμμα σπουδών στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, που επικεντρώνεται σε αντικείμενα επίκαιρα πριν από 30 χρόνια, τα μειωμένα κονδύλια για λειτουργικά έξοδα και επιμόρφωση , η απαξίωση των συναδέλφων εξαιτίας του υποβιβασμού του βιοτικού μας επιπέδου, το ενδεχόμενο αύξησης του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα. Για αυτά αξίζει να αγωνιστούμε με ένα τρόπο που κανένας από τους «αγωνιστές συνδικαλιστές» δεν πρόκειται ποτέ να προτείνει. Σε μια μάχη, αυτός που υποχωρεί πρώτα είναι αυτός που έχει τα περισσότερα να χάσει. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με μια απεργία- κλείσιμο επ΄ αόριστον  των σχολείων και των δημόσιων οργανισμών. Τις πρώτες 2-3 ημέρες δε θα γίνει τίποτα. Την πρώτη εβδομάδα, θα απειλήσουν, θα απολύσουν και θα προσπαθήσουν να επιστρατεύσουν. Στις δέκα ημέρες δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Θέλουμε πραγματικά κάτι τέτοιο; Είμαστε έτοιμοι; Υπάρχει διάδοχη κατάσταση, κάποιος να εμπνεύσει και να ηγηθεί; Η απάντηση είναι δική σας.

Μέχρι να αποφασίσουμε, ας πάψουμε να προσπαθούμε να σβήσουμε την πυρκαγιά που καίει την καθημερινότητά μας φυσώντας αέρα.

Ας καθίσουμε σε ένα τραπέζι να συζητήσουμε για το πως θα γίνει η αξιολόγηση με τρόπο που θα αποβεί εποικοδομητικός για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, για το πώς πρέπει να αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών και τα μαθήματα που διδάσκουμε, για το πώς θα προσφέρουμε συνολικά καλύτερη παιδεία στους μαθητές μας.

Ας δώσουμε το παράδειγμα πρώτοι εμείς – οι λειτουργοί – με τη δουλειά μας και την προσπάθειά μας, για να ξανακερδίσουμε το δικαίωμα  να διεκδικήσουμε περισσότερα για τους μαθητές μας και για εμάς. Νομίζω είναι καιρός να βάλουμε ένα τέλος σε μια άρνηση που δε μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα τρόπο σε κανένα μέρος του κόσμου.

!!! Το αρθράκι δημοσιεύτηκε στις 18/2/2013 στο site kefaloniapress.gr !!!