Κάπως , από κάπου πρέπει να κρατηθούμε…

Είμαστε θεατές σε μια κατρακύλα χωρίς τέλος και χωρίς στηρίγματα. Η πραγματικότητα έτσι όπως την βιώνουμε μέσα και από τους μαθητές μας, είναι απλά απογοητευτική. Οικογένειες που πέρα από το άγχος του να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη στα παιδιά τους, έχουν παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να τα ενθαρρύνουν και να τα στηρίξουν για να βελτιώσουν τις σχολικές τους επιδόσεις.
Μαθητές που έχουν απαξιώσει , στην πλειοψηφία τους, την αξία της μόρφωσης και αδιαφορούν για το αν είναι ή όχι «καλοί μαθητές». Οι περισσότεροι πλέον , δεν ενδιαφέρονται να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα: Δεν διαβάζουν τίποτα στο σπίτι, δεν γράφουν , δεν ασχολούνται και – το χειρότερο – αυτό το βρίσκουν και φυσιολογικό!

Απέναντί τους εμείς: Μουδιασμένοι, με τις αγκυλώσεις μας, με τα δικά μας οικονομικά και υπηρεσιακά προβλήματα , απαξιωμένοι από κράτος και κοινωνία, να προσπαθούμε – κάποιοι – να «ξυπνήσουμε» τους μαθητές μας. Κίνητρο μοναδικό η ευσυνειδησία και η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στα παιδιά και την κοινωνία.
Πόσα ψυχικά αποθέματα πρέπει να έχει κάποιος για να καταφέρει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του;

Στο Υπουργείο Παιδείας, δείχνουν να είναι «χαμένοι στο διάστημα» !  Βομβαρδίζουν καθημερινά τα σχολεία με mails για διαγωνισμούς λογοτεχνίας και δραστηριότητες των περίφημων ΚΠΕ (κέντρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης). Τίποτα ουσιαστικό, τίποτα που να δείχνει πως έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε ως εκπαιδευτικοί. Α! Να μην ξεχάσω! Μηνύματα, πολλά μηνύματα . Για τις παγκόσμιες ημέρες, για τα ολοκαυτώματα Αρμενίων, Εβραίων, Ποντίων, Ινδιάνων και Εσκιμώων. Τα μηνύματα διαβάζονται στους μαθητές, οι οποίοι , αν κάποιος τους ρωτήσει αμέσως μετά για το τι άκουσαν, παίζει να πουν ότι τους διάβασαν συνταγή για μουσακά… .

Κάπως έτσι κυλάει η σχολική μας ζωή. Οι καθηγητές να κατεβάζουμε συνεχώς τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μας, οι μαθητές να μαθαίνουν όλο και λιγότερα, το Υπουργείο να ασχολείται με τα τριτεύοντα, ούτε καν με τα δευτερεύοντα… .

Μέσα σε όλα τα στραβά, έρχεται και το νέο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό όπου καθηγητές που είναι κοντά ή λίγο πάνω από τα 60, μαθαίνουν πως η σύνταξη απομακρύνεται κατά 2 έως 5 χρόνια και το όνειρο της αξιοπρεπούς διαβίωσης πάει περίπατο με τις μειώσεις των συντάξεων που έχουν εξαγγελθεί.

Η σχολική πραγματικότητα , σε απόλυτη συμφωνία με την καθημερινότητα, είναι ζοφερή.

Κάποιος πρέπει να πάρει γενναίες αποφάσεις. Κάποιος να κάνει ανατροπές. Κάποιος να κάνει κάτι για την ουσία των πραγμάτων και όχι για τα μάτια του κόσμου. Δεν ξέρω ποιος θα είναι… Ξέρουμε όμως όλοι ποιος δεν είναι: Ο Νίκος Φίλης, είναι φανερό πως δεν έχει γνώσεις, δεν έχει θέληση για τομές και τα δύο χειρότερα: Δεν μπορεί να εμπνεύσει και δεν έχει όραμα…