Είναι πολλά χρόνια που διδάσκω. Για το πόσες ώρες μάθημα έχω κάνει στη ζωή μου να μην συζητήσω. Όχι, θα συζητήσω. Όταν διορίστηκα στο Δημόσιο, το 2002, είχα κάνει ήδη τόσες ώρες μάθημα που αν ήμουν διορισμένος σε σχολείο θα δικαιολογούσαν πλήρη σύνταξη… . Παρόλα αυτά, οι μαθητές δεν σταματούν να με εκπλήσσουν, δυστυχώς δυσάρεστα κατά κανόνα!

Σε ποιον να πω τον πόνο μου; Σε ποιον να τα φορτώσω;

Α΄ Γυμνασίου. Κλάσματα. Οκτώ ώρες μάθημα. Όλες τις ασκήσεις του βιβλίου, ασκήσεις έξτρα από δύο φωτοτυπίες, επισημάνσεις, παραδείγματα, άπειρες ερωταπαντήσεις του τύπου: «Καταλάβατε;» «Καταλάβαμε!». Χορωδία. Χαρούμενος κι εγώ. Τι καλά που τα είπα, πόσο ωραία είναι που κατάλαβαν. Και μετά έρχεται το διαγώνισμα. Τετραμήνου. Προειδοποιημένο.  Χαστούκι. Που πας ρε Καραμήτρο;;;;
Ένα ποσοστό 20%, ανακάλυψε την ώρα του διαγωνίσματος νέο τρόπο, ευκολότερο να κάνει προσθαφαιρέσεις: Δεν έκανε τον κόπο να κάνει ομώνυμα πριν τις πράξεις. Ένα άλλο 10% , δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι στην διαίρεση αντιστρέφουμε το δεύτερο και όχι το πρώτο κλάσμα. Ένα σοβαρό ποσοστό ακόμα, θεώρησε πως πρέπει να κάνει ομώνυμα τα κλάσματα πριν τα πολλαπλασιάσει. Όσο για την παράσταση με τις παρενθέσεις καλύτερα να μην το συζητήσω. Μέσος όρος βαθμών: 11. Δύο τουλάχιστον βαθμοί κάτω από το φυσιολογικά αναμενόμενο. Ας πρόσεχα.

Γ΄ Γυμνασίου. Ρητές παραστάσεις. Έχω δείξει περιορισμούς για τον παρονομαστή. Αρκετούς. Γράφω ακόμα ένα κλάσμα (3/χ²+1)  και τους ζητώ να μου πουν τον περιορισμό. Αναλαμβάνει μαθητής ο οποίος με περισπούδαστο ύφος και πολλή σιγουριά μου ανακοινώνει: «Ζητώ… τρία διάφορο του μηδενός». Μένω άγαλμα. Όχι για την απάντηση. Για την αντίδραση των υπολοίπων. Αρκετοί από αυτούς, θεωρούν την απάντηση φυσιολογική. Πρόχειρο γκάλοπ: Περίπου το 20% δεν είναι σίγουροι για το ποιος είναι ο αριθμητής και ποιος ο παρονομαστής. Δικοί μου μαθητές. Τους είχα και πέρυσι. Και πέρασαν – οκ, κάποιοι όχι από μένα, από το σύστημα.

Τι να πω; Τι να πιω; Πώς γίνεται να είναι τόσο «γεια σου»;;;; Πώς να τους αφυπνίσω;; Πόσο πιο «θεατρικός» να γίνω μήπως και τους κάνω να προσέξουν όσα τους λέω;;;

Το μόνο που με παρηγορεί – λίγο – είναι η Β΄ Γυμνασίου. Που με εξαίρεση τρία άτομα (στα 50) ακόμα και οι λιγότερο καλοί μαθητές ξέρουν να κάνουν σωστά τουλάχιστον τα βασικά.

Αναθεώρηση των πάντων. Ψάξιμο. Τι να αλλάξω, πώς να προσεγγίσω τα κεφάλαια, πώς να παρακινήσω τα παιδιά, πώς να τους αλλάξω τη διαγραφόμενη αποτυχία στο μάθημα, πώς να τους κάνω να αγαπήσουν τα μαθηματικά ή τουλάχιστον να μην τα σιχαθούν.

Ευτυχώς έχω ακόμα το κουράγιο… Θα δείξει!