Η οικονομική συντριβή για τους περισσότερους από εμάς είναι αναπόφευκτη πια, εντός ή εκτός ευρώ. Πραγματικά δεν γνωρίζω πλέον τι από τα δύο θα είναι χειρότερο και πολύ φοβάμαι πως το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που κυβερνούν. Αυτό που βλέπω όμως ήδη να γίνεται σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο, είναι ο τσακωμός για το ποιος έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ. Ούτε αυτό το γνωρίζω, αν και έχω τη βεβαιότητα ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης αναλογεί στον ελληνικό λαό, που με τις «σοφές» επιλογές του εδώ και πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, επέτρεψε σε διεφθαρμένους, τυχοδιώκτες και ανίκανους να τον οδηγήσουν σε αυτό το σημείο.

Πιστεύω όμως, πως η μεγαλύτερη ευθύνη των πολιτικών που πραγματικά αγαπούν τη χώρα, είναι να αφήσουν τους σκυλοκαναλοκαυγάδες για το ποιος φταίει και να προετοιμάσουν τους πολίτες και το κράτος για την τεράστια κοινωνική κρίση που θα επιταθεί είτε από το νέο πακέτο μέτρων της Ε.Ε είτε από την επιστροφή στη δραχμή. Ο χρόνος και η αποκατάσταση της οικονομικής ομαλότητας, είναι οι παράγοντες που θα επιτρέψουν τον καταλογισμό ευθυνών, απλά τώρα και εν θερμώ δεν είναι η στιγμή.

Είναι νομίζω καιρός να αφήσουμε στην άκρη τις γκρίνιες και όσα – νομίζουμε ότι – μας χωρίζουν και να κάνει ο καθένας τα όποια μικρά ή μεγάλα πράγματα μπορεί για να βελτιώσει πραγματικά την κοινωνία μας. Ας παραμερίσουμε ταμπού δεκαετιών και ας δουλέψουμε αναδεικνύοντας ξανά όσα μας επέτρεψαν να επιζήσουμε ως έθνος.

Δεν χρειαζόμαστε ούτε τον Άδωνη να ουρλιάζει στα κανάλια ότι εκτός από τον γέροντα Παΐσιο εκείνος είναι ο άνθρωπος που είχε προειδοποιήσει για ό,τι συμβαίνει, ούτε τον Φίλη να βλέπει δάκτυλο των μεγάλων συμφερόντων ακόμα και στο ποτήρι του freddo που δεν έχει αρκετή ζάχαρη για τα γούστα του, ούτε κανένα αθεράπευτα ρομαντικό των ΑΝΕΛ που να πιστεύει ότι έστω και την τελευταία στιγμή χάρη στα γονίδιά μας και τη βοήθεια της Παναγιάς θα σωθούμε.

Δεν χρειαζόμαστε συνδικαλιστές που να ωρύονται ότι θα κλείσουν τους διακόπτες αν περάσει η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (αν έχεις 25 χρόνια υπηρεσία με τα πέντε πλασματικά, ανήλικο παιδί , σύζυγο με καράφλα και είσαι πενήντα χρονών, θα σε πληρώνουμε όλοι οι υπόλοιποι μέχρι τα 85 σου τουλάχιστον, γιατί λιγότερο αποκλείεται να φτάσεις).

Δεν χρειαζόμαστε συνδικαλιστές που να ουρλιάζουν ότι τώρα που καταρρέουμε χρειάζονται 25.000 προσλήψεις για να λειτουργήσει ο τομέας τους επαρκώς.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να έχουν συναίσθηση της δύσκολης στιγμής, που να έχουν τη γνώση και τη θέληση να βοηθήσουν το λαό μας, που να είναι σε θέση να «προλάβουν» και να θεραπεύσουν τα πρακτικά προβλήματα που ανακύπτουν καθημερινά από την κρίση που ζούμε: Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε άλλους από τους γνωστούς και προβεβλημένους.

Μέσα από κάθε κρίση, πάντα αναδεικνύονται κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να σηκώσουν το βάρος των ευθυνών. Τα μέσα ενημέρωσης, ας τους βρουν και ας τους προβάλλουν – αυτή είναι ίσως και η καλύτερη βοήθεια που θα μπορέσουν να δώσουν στους πολίτες που δοκιμάζονται !