Μερικές απλές αλήθειες…

Δύο χρόνια μετά τους καταστροφικούς σεισμούς…

Βγαίνω από το σπίτι μας στα Χαβδάτα, στον κεντρικό δρόμο. Απέναντί μου και λίγο πιο κάτω, πάνω στον δρόμο, υψώνεται μισογκρεμισμένο και απειλητικό ένα παλιό δίπατο πέτρινο σπίτι. Το ετοιμόρροπο σπίτι ήταν η αιτία που για έξι μήνες δεν πέρναγε λεωφορείο των ΚΤΕΛ από τον κεντρικό δρόμο. Μετά το 6μηνο, κάποιοι αυθαίρετα αποφάσισαν ότι κανείς δεν κινδυνεύει, εκτός από τους άτυχους που θα βρεθούν την κακιά την ώρα μπροστά του και επέτρεψαν την κυκλοφορία χωρίς να το κατεδαφίσουν ή να το επισκευάσουν. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω για το Ληξούρι. Ο δρόμος έχει αρκετή κίνηση, γιατί και αρκετά άλλα χωριά (Καμιναράτα, Ρίφι, Δαμουλιανάτα κ.λ.π) εξυπηρετούνται από αυτόν μια που ο κανονικός είναι πάλι κλειστός λόγω κάποιων έργων που δεν θα λύσουν βέβαια οριστικά το πρόβλημα.
Δύο χιλιόμετρα μετά φτάνω στο γεφυράκι, όπου μετά τους σεισμούς και τις ζημιές που έχει υποστεί, έχει στενέψει και είναι περισσότερο λακκούβες και λιγότερο δρόμος. Το αυτοκίνητο τρίζει και διαμαρτύρεται, αλλά έχω πια συνηθίσει τις διαμαρτυρίες των αναρτήσεων, όπως και τις εξαγγελίες των πολιτικών.

Φτάνω στο Ληξούρι και κατεβαίνω προς την πλατεία για να πάρω κάποια πράγματα από το περίπτερο. Παρκάρω με πολλή προσοχή στον παραλιακό δρόμο που «φτιάχτηκε» αλλά αν βρεθείς κοντά σε σχάρα ομβρίων ή σε σπασμένο πεζοδρόμιο κινδυνεύεις να σπάσεις το αμάξι σου ή το πόδι σου… .
Το μάτι μου πέφτει στο λιμάνι – γεφύρι της Άρτας… . Φτιάχνεται εδώ και ένα περίπου χρόνο, αλλά όσο κοιτάς τα τσιμεντένια μπλόκια που είναι ακουμπισμένα στην ακτή, και τους σωρούς με τα χώματα σχεδόν σε όλο το μήκος της, σε πιάνει η ψυχή σου.
Στα δεξιά μου, στέκει το θέατρο-κινηματογράφος, άλλοτε καμάρι της μικρής μας πόλης… . Ο θρύλος λέει πως είναι ασφαλισμένο για τις ζημιές από τους σεισμούς σε ιδιωτική ασφαλιστική, η οποία αρνείται να πληρώσει γιατί τα σχέδια του κτιρίου είναι ανακόλουθα με το κτίριο !!! Επίσημα, κανείς δεν έχει ανακοινώσει τίποτα για το αν και το πώς ή το πότε θα γίνει η επισκευή του κτιρίου. Στο βάθος, βλέπω το κουφάρι του παλιού Δημαρχείου , που έχει την ίδια τύχη με το θέατρο: Ο θρύλος λέει πως και για αυτό το κτίριο ισχύουν τα ίδια!

Τα πόδια μας ξέρουν πια τον τρόπο να περνάνε από σπασμένες πλάκες και πεζοδρόμια χωρίς τίποτα να μας εντυπωσιάζει… .
Ψωνίζω, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξαναπαίρνω τον παραλιακό δρόμο: Μετά το γεφυράκι, ο δρόμος είναι σε άθλια κατάσταση, αλλά τον έχω πλέον χαρτογραφήσει μετά από δύο χρόνια που τον βλέπω έτσι. Η κίνηση είναι από ανύπαρκτη έως ελάχιστη -αφού το Ληξούρι μετά τις πέντε το απόγευμα μοιάζει με πόλη φάντασμα -έτσι τουλάχιστον μπορείς να κάνεις σλάλομ για να αποφεύγεις τις λακκούβες, τα καπάκια και τις αγέλες αδέσποτων σκύλων που λυμαίνονται την παραλιακή – και όχι μόνο- ζώνη.  Κάνω αριστερά , από το στενό του Λυκείου. Ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο πιάνουν οι εγκαταστάσεις που στεγαζόταν το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Τα κτίρια, στέκονται εγκαταλειμμένα , τραυματισμένα , χορταριασμένα, με λάκκους ανοιγμένους στην αυλή. Καμιά προσπάθεια για καμιά επισκευή εδώ και δύο χρόνια… .

Φτάνω σπίτι, βάζω λίγο εμφιαλωμένο νερό (το νερό του δικτύου μετά τους σεισμούς δεν πίνεται, κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να μας πει το γιατί) ανοίγω τον υπολογιστή και διαβάζω σχετικά στα τοπικά sites: Σύσκεψη φορέων για την πορεία αποκατάστασης των υποδομών , τα έργα εντάσσονται και απεντάσσονται στο ΕΣΠΑ , ο περιφερειάρχης σύστησε το συμβούλιο για την ολοκληρωμένη χωρική ανάπτυξη της Παλικής (συμμετέχουν οι ίδιοι άνθρωποι που εδώ και δύο χρόνια αποτελούν την δημοτική ηγεσία της περιοχής) και τέλος σε μια ενορία μέσα στο Ληξούρι, ο ιερέας θα κάνει όλη την εβδομάδα δεήσεις για τους σεισμούς: Το τελευταίο μου φαίνεται πως θα αποδειχτεί και το αποτελεσματικότερο…

Έχω φυλάξει το αρχείο. Του χρόνου, θα ξαναβάλω το ίδιο, αλλάζοντας απλώς το νούμερο: Τρία χρόνια μετά…

Βασίλης Μπακούρος