Στιγμιότυπο 1^ο
Μεσημέρι, οδός Κοραή μπροστά από την Εμπορική Τράπεζα, άνδρας ηλικίας 50 περίπου ετών, πλησιάζει στο ΑΤΜ με κινήσεις που θυμίζουν επιθεωρητή Κλουζώ. Στο χέρι του κρατά – έτοιμη για γρήγορη χρήση – την κάρτα ανάληψης μετρητών. Εγώ βαδίζω προς την ίδια κατεύθυνση αλλά είμαι 3-4 μέτρα πίσω του και κοντοστέκομαι, γιατί παρόλο που υπάρχουν δύο άνδρες ασφαλείας της τράπεζας  κοντά στο μηχάνημα, ο τύπος είναι τόσο φοβισμένος που πιστεύω ότι θα το βάλει στα πόδια αν κάνω έστω και ένα ακόμα βήμα προς το μέρος του!   Ο άνθρωπος φθάνει στο μηχάνημα, ξαναρίχνει μια ακόμα ματιά πίσω από την πλάτη του, εγώ παύω να τον παρακολουθώ και στέκομαι ακίνητος. Δέκα δευτερόλεπτα μετά, ακούω την κραυγή του: Εεεεεε!!!! Γυρίζω προς το μέρος του και καταλαβαίνω ότι έχει βάλει – και χάσει – την κάρτα του σε άλλη σχισμή του μηχανήματος και όχι σε αυτήν που έπρεπε…

Στιγμιότυπο 2^ο
Μετρό της Αθήνας, γραμμή 2 (αυτή που ενώνει τους Αγίους Δημήτριο και Αντώνιο – βίτσιο και αυτό). Μπαίνει γύφτισα (β-ρομά) ακαθορίστου ηλικίας (από 17 έως 30) , φορώντας μαύρο κολλάν κάτω από την κοιλιά της η οποία περιέχει ένα τουλάχιστον έμβρυο 7-8 μηνών και μικρό γυφτάκι (β-ρομά επίσης) με εμφάνιση μπιρικόκου το οποίο  αρχίζει να τραγουδά με τη βοήθεια ισοπλεύρου τριγώνου τα κάλαντα:
-Αρτιμηνιά και αρκικρονιά , ψηλή μου δενδρολειβαδιά… Μετά δεν ακούσαμε τίποτα, γιατί το βαγόνι σείστηκε από τα γέλια…

Στιγμιότυπο 3^ο
Μπαίνω σε μαγαζί στην Πανεπιστημίου με νεανικά ρούχα και ωραία βιτρίνα (όχι το Pull and Bears, που έχει ρούχα για άστεγους Μεσανατολίτες και παπούτσια προπέρσινης μόδας στη Σανγκάη ) αναζητώντας μακρυμάνικο μπλουζάκι τύπου Polo για το γιό μου. Η εξυπηρετικότατη πωλήτρια σπεύδει να βοηθήσει τον μοναδικό πελάτη (εμένα) και μου υποδεικνύει μπλούζα μακό με μια «σημαία» σαν της Δανίας μπροστά. Ρωτώ πόσο έχει και απαντά:
– Κανονικά έχει 69€ αλλά με το 20% έκπτωση που θα σας κάνουμε κάνει…
– 55,2 €. Αλλά γιατί είναι τόσο ακριβή;
Εδώ η πωλήτρια (που πρέπει να είχε γεννηθεί στη δεύτερη θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου ως πρωθυπουργού και να είχε τελειώσει το Λύκειο με πρωθυπουργό το γιό του) τα παίζει: Σκέπτεται αν πρέπει να συμφωνήσει στην τιμή (κι αν μου στήνει παγίδα;) αλλά τελικά αποφασίζει να δικαιολογήσει την τιμή που μου είπε :
– Μα είναι Ναπατζούρι !
– Να έχεις μια καλή χρονιά, αντευχήθηκα και βγήκα…

Στιγμιότυπο 4^ο
Μαγαζί κοντά στη στοά Φέξη (για όσους ξέρουν, για τους άλλους θα φέξει αργότερα) με ανδρικά ρούχα και μεγάλες επιγραφές «Προσφορές λόγω συνταξιόδοτησης», που το θυμάμαι από τότε που ο Παπαληγούρας ήταν υπουργός Συντονισμού, έχει στη βιτρίνα του μπλούζα που μου κάνει «κλικ». Ο ιδιοκτήτης που καραδοκεί , με πλησιάζει διακριτικά και αφού μου εύχεται σαν να ήμουν παλιός γνωστός του, με προτρέπει να μπω μέσα να τη δω καλύτερα. Την ίδια στιγμή φθάνουν δύο πιτσιρίκια καμιά δεκαριά χρονών: ένα άσπρο αγοράκι και ένα μαύρο κοριτσάκι με καθαρά ρουχαλάκια και ακόμα πιο καθαρό πρόσωπο και τα απαραίτητα τριγωνάκια στα χέρια:
– Να τα πούμε;;;
Η ερώτηση προς τον γηραιό ιδιοκτήτη και η απάντηση του , συνοδευμένη από ένα ζεστό χαμόγελο, έκπληξη για μένα:
– και βέβαια να τα πείτε παιδιά μου, γιατί να μην τα πείτε;;;
Τα πιτσιρίκια αρχίζουν να τα λένε και τα είπαν καλά και όλα! Ο γηραιός κύριος παρακολουθεί κι ακούει χαμογελώντας, χωρίς να τα διακόψει και γνέφοντας μου αδιόρατα να περιμένω. Τα κάλαντα τελειώνουν , ο ιδιοκτήτης τους δίνει τα ψιλά που έχει πολύ διακριτικά βγάλει από την τσέπη του ευχόμενος :
– Χρόνια Πολλά παιδιά μου και μπράβο σας που τα είπατε τόσο καλά!

Το δίχρωμο δίδυμο φεύγει με ένα «Ευχαριστούμε» σε χορωδία και ένα χαμόγελο που δεν πληρώνεται. Ο κύριος, απευθύνεται πάλι σε μένα:
– Το μπλουζάκι είναι για …
– Το γιο μου, πιο λεπτός και λίγο πιο ψηλός από μένα.
Ο κύριος βρίσκει το νούμερο και μου δείχνει το πολύ φίνο μάλλινο μπλουζάκι. Το μάτι μου πέφτει στην τιμή : Διάολε, πάλι 69€ ! . Εκείνος βλέπει το ύφος μου και πριν πω οτιδήποτε μου δηλώνει:
– Είναι πραγματικά καλής ποιότητας και αν το θέλετε, θα μου δώσετε 30€.
-Ναι, θα το πάρω,  αποκρίθηκα . Του έδωσα τα χρήματα και πήγα να του πω να μην κόψει απόδειξη αν δεν θέλει, αλλά με πρόλαβε. Χτύπησε κανονικά στην ταμειακή τα 30€ λέγοντας μου:
– Δεν την κόβω γιατί φοβάμαι την εφορία, αλλά γιατί πιστεύω ότι πρέπει.
– Σας πιστεύω. Και καταλαβαίνω γιατί μπορέσατε να κρατήσετε όρθια την επιχείρηση σας μέχρι τη σύνταξη!
Ανταλλάξαμε ευχές δια χειραψίας και με εκείνον λίγο συγκινημένο. Του εύχομαι να έχει πολλά ακόμα ευτυχισμένα Χριστούγεννα μπροστά του!