Τα δύο-τρία τελευταία χρόνια, τα δημοψηφίσματα έχουν γίνει πολύ της μόδας στην Ευρώπη. Είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος και έντιμος – εκ πρώτης όψεως – ώστε οι πολιτικοί να βγάζουν από πάνω τους τις ευθύνες. Η αρχή έγινε όταν μετά από δημοψήφισμα στην Ισλανδία το 2010, οι Ισλανδοί είπαν ότι δεν είναι δυνατόν να πληρώσουν όσα οι τράπεζές τους όφειλαν σε Βρετανικές και Ολλανδικές τράπεζες, φεσώνοντας τα αντίστοιχα «ευαγή» ιδρύματα με το ποσό των 4 δις στερλινών περίπου.
Για την ιστορία, οι Ισλανδοί δικαιώθηκαν για την απόφασή τους αυτή, το 2013, από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Ανταλλαγών (AELE). Αν τώρα σκεφθήκατε για ποιο λόγο δεν κάναμε κι εμείς εγκαίρως ένα παρόμοιο δημοψήφισμα, σημαίνει ότι παρακολουθείτε τη σκέψη μου, οπότε πιθανότατα μαντεύετε και την απάντηση. Βλέπετε, υπάρχουν χώρες που έχουν πολιτικούς με @#$%^& και άλλες που έχουν @#$%^& πολιτικούς: Η δικιά μας δεν ανήκει στην πρώτη κατηγορία!

Έκτοτε, έχουν κατά καιρούς γίνει δημοψηφίσματα (σε Ελβετία και Βέλγιο είναι αρκετά συνηθισμένα) με απλά και σαφή ερωτήματα: Να επιτρέπεται ο γάμος μεταξύ ομοφύλων;  Να υπάρχει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους, ανεξαρτήτως του αν εργάζονται; Να βγει η χώρα από την Ε.Ε ή όχι; Θέλουμε αβασίλευτη δημοκρατία ή βασιλευόμενη;

Στην Ελλάδα, έχουμε ένα απίστευτο τρόπο βέβαια να διαστρεβλώνουμε τα πάντα: Στο τελευταίο ελληνικό δημοψήφισμα το ερώτημα ήταν τέτοιο ώστε για να έχει κάποιος τεκμηριωμένη άποψη, δεν έφτανε ένα απλό πτυχίο οικονομικών!!  Επίσης, το αποτέλεσμα του δεν έγινε σεβαστό από εκείνους που το προκήρυξαν!!!

Πρόσφατα, συζητήθηκε το ενδεχόμενο και άλλου δημοψηφίσματος με θέμα την συνταγματική αναθεώρηση, αλλά επειδή για το θέμα έχουν άγνοια ακόμα και κάποιοι βουλευτές, πόσο μάλλον οι απλοί πολίτες, το «μάζεψαν»!
Οι Βρετανοί, ψήφισαν υπέρ της εξόδου της χώρας τους από την Ε.Ε, όχι γιατί τους επέβαλλε κανένας μνημόνια και περιορισμούς, αλλά γιατί πείστηκαν πως είναι κορόιδα να πληρώνουν για τους «μαυροκέφαλους» του Νότου και να στερούν τις χώρες τους από πολύτιμους πόρους. Βλέποντας βέβαια εκ των υστέρων ότι αυτή τους η απόφαση δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει, ψάχνουν τρόπο να πάρουν πίσω την απόφασή τους χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τη Σκωτία!

Το κακό ξεκινάει από την ανευθυνότητα και την ανάγκη των πολιτικών να κρατηθούν στην εξουσία με κάθε κόστος! Η δημοκρατία είναι αντιπροσωπευτική: Εκλέγουμε κάποιους με βάση το πρόγραμμα που έχουν εξαγγείλει. Αν στο δρόμο θέλουν να αλλάξουν εντελώς αυτά που υποσχέθηκαν, οφείλουν να παραιτούνται και να κάνουν εκλογές και όχι δημοψηφίσματα , ζητώντας από τους απλούς πολίτες να πάρουν αποφάσεις σε πολύ σύνθετα ζητήματα για τα οποία οι γνώσεις τους δεν επαρκούν! Ακόμα και το ερώτημα εντός ή εκτός Ε.Ε είναι κάτι το οποίο για να απαντήσει κανείς απαιτείται να έχει πολύ σαφή και συγκεκριμένη πληροφόρηση για το τι θα σημαίνει η κάθε απόφαση. Εξάλλου, οι υπεύθυνοι πολιτικοί πρέπει να έχουν το θάρρος να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις, αρκεί να εφαρμόζουν τις γενικές αρχές του προγράμματος για το οποίο έχουν ψηφιστεί.

Υπάρχουν δύο τεράστιοι μύθοι σχετικά με τη Δημοκρατία: Ο πρώτος και μεγαλύτερος, είναι αυτός που έχει να κάνει με αυτό που λέμε «σοφός λαός» … Ποιος σοφός λαός; Αυτός που έστειλε να πεθάνουν στην εξορία τον Αριστείδη, τον Αλκιβιάδη , τον Θεμιστοκλή , αυτός που έριξε τον Βενιζέλο, αυτός που έβγαλε Πρωθυπουργό για δεύτερη φορά τον Τσίπρα;
Ο δεύτερος: Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!  Τι λέτε;! Και το γεγονός πως στις εκλογές έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα δεξιό (Κ. Μητσοτάκης), ένα ακόμα πιο δεξιό (Τσίπρας) , ένα λεβεντομαλάκα (χωρίς εξηγήσεις), ένα δημοσιογράφο με σακίδιο πλάτης που το κουβαλά όπως η χελώνα το σπίτι της (Θεοδωράκης) , ένα βουτυρομπεμπέ αυτοδιαψευδόμενο με χολυγουντιανές πολεμικές φαντασιώσεις και ένα UFO (Κουτσούμπας) πως το λέμε δηλαδή;;;;