Μην το πείτε πουθενά, αλλά…

Αυτό που άλλο ψηφίζουμε σε αυτή τη χώρα και άλλο λουζόμαστε φαίνεται δυστυχώς πως συνεχίζεται. Σαράντα μέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, προσπαθώ να θυμηθώ τι κερδίσαμε ως πολίτες ή ως χώρα από την έως τώρα διαχείριση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και με πιάνει κατάθλιψη.

Στο εξωτερικό, αφού για μερικές μέρες προσπαθήσαμε να πουλήσουμε την εικόνα των ανεξάρτητων , υπερήφανων μεταρρυθμιστών της ελληνικής (και της ευρωπαϊκής κοινωνίας!) που θα πληρώσουν τα χρέη τους με τον τρόπο που αυτοί εκτιμούν πιο πρόσφορο, απολαμβάνοντας τη δημοσιότητα που κέρδισε με το στυλ και την εμφάνισή του ο κ. Βαρουφάκης, αρχίσαμε να τρώμε τις σφαλιάρες τη μία μετά την άλλη.
Ένας πρόχειρος απολογισμός προς το παρόν: Η υπόθεση «κούρεμα» που θα έκανε το χρέος βιώσιμο έχει απαγορευτεί ακόμα και ως λέξη, η ροή των χρημάτων που κόπηκε έχει στραγγαλίσει τα δημόσια οικονομικά και βρεθήκαμε να «αιτούμαστε» πλέον για πράγματα που δύο εβδομάδες πριν οι εταίροι μας πρότειναν και εμείς αρνούμασταν. Οι θεσμοί και τα «τεχνικά κλιμάκια» επιστρέφουν στην Αθήνα , χρήματα θα πάρουμε εάν και εφόσον οι θεσμοί εγκρίνουν όσα σκεπτόμαστε να κάνουμε και πάντως θα μας «κατσικωθούν» για απροσδιόριστο ακόμα χρονικό διάστημα.
Στα εσωτερικά, ένα νομοσχέδιο κουτσουρεμένο και με μαστορεμένα νούμερα έχει κατατεθεί όλο κι όλο και από κει και πέρα  το μόνο που υπάρχει είναι δηλώσεις: Ατελείωτες δηλώσεις , αλληλοαναιρούμενες και αλληλοσυγκρουόμενες που ανασκευάζονται την ίδια ή την επόμενη μέρα, για να ανοίξουν ένα νέο κύκλο δηλώσεων που προκαλούν νέα προβλήματα. Βέβαια, όλα σκεπάζονται από την προσπάθεια να στηρίξουμε την κυβέρνηση σε μια διαπραγμάτευση στην οποία οι ξένοι δεν μπήκαν ποτέ – απλά μίλησαν όταν εμείς καταλάβαμε ότι όσα λέγαμε δεν είχαν καμία βαρύτητα για αυτούς.

Μπλέξαμε…

Η κυβέρνηση προς το παρόν μοιάζει με μια παρέα ανθρώπων που έχει ο καθένας το δικό του «Θεό» αλλά όλοι μαζί δεν έχουν καν πίστη σε ό,τι προσπαθούν και κοινές επιδιώξεις.

Απλά πολύ «λίγοι» και ακατάλληλοι για να σηκώσουν στις πλάτες τους τις πολλές προσδοκίες που έχει η ελληνική κοινωνία από αυτούς. Αν μάλιστα προχωρήσουν σε δημοψήφισμα ή εκλογές , βλέπω να οδηγούν την Ελλάδα σε ένα καταστροφικό διχασμό.

Δεν έχω να προτείνω τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, δεν ελπίζω πια ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν σημαντικά προς το καλύτερο. Προσωπικά, έχω κατεβάσει πολύ τις προσδοκίες που έχω από αυτούς οι οποίοι μας κυβερνούν: Όπως είπε και ένας φιλόσοφος, αυτός είναι και ο ασφαλέστερος τρόπος να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι!