Η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει πάρει την απόφαση να φθάσει τη σύγκρουση με τους εκπαιδευτικούς στα άκρα, κάνοντας για άλλη μια φορά επίδειξη δύναμης και αποφασιστικότητας. Είναι η πρώτη φορά από την εφαρμογή των μνημονίων, που η εξουσία έρχεται σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τόσο μεγάλο κλάδο εργαζομένων στο Δημόσιο, αφού είμαστε περίπου 80.000 άνθρωποι.

Τα τελευταία κατορθώματα, μετά τη διαθεσιμότητα 2150 εκπαιδευτικών της τεχνικής εκπαίδευσης, είναι οι αλλαγές στις αναθέσεις μαθημάτων που θα βγάλουν «υπεράριθμους» πολλούς συναδέλφους ξένων γλωσσών, οι ελάχιστες – σε σχέση με τις αιτούμενες – αποσπάσεις που δόθηκαν και το νομοσχέδιο για το Λύκειο που αποσκοπεί στο να σπρώξει νωρίτερα και περισσότερους μαθητές στα φροντιστήρια ή να τους ωθήσει να εγκαταλείψουν το Λύκειο, οδεύοντας προς ιδιωτικά ΙΕΚ και κέντρα «σπουδών».
Για τους συνδικαλιστές μας δεν θέλω να σχολιάσω τίποτα παραπάνω, όλοι ξέρουμε το τεράστιο μερίδιο ευθύνης που έχουν για τη θέση στην οποία έχουμε περιέλθει εδώ και χρόνια.
Ακόμα και σε μια τόσο κρίσιμη καμπή, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα αιτήματα που έχουμε : Υπάρχουν – επίτηδες πιστεύω- αιτήματα που θα δώσουν την ευκαιρία σε όλους τους δημοσιογράφους-παπαγαλάκια της κυβέρνησης να μας εκθέσουν στα μάτια της κοινής γνώμης και των μαθητών μας. Επίσης επίτηδες, δεν υπάρχει παρά μόνο μία συγκεκριμένη  πρόταση  για  τη βελτίωση της εκπαίδευσης. Τα αιτήματα μας μπορούν να συμπυκνωθούν στη φράση «Άστα όπως είναι» με αποτέλεσμα να εμφανιζόμαστε ασυνεπείς ακόμα και σε σχέση με αυτά που υποστηρίζαμε περί αλλαγών στα σχολεία, πριν από έξι μόλις μήνες.

Το κλίμα ανάμεσα στους συναδέλφους δεν είναι καλό, αφού ήδη υπάρχουν γκρίνιες μεταξύ μας για ωράριο και αναθέσεις, ενώ και οι σχέσεις μεταξύ τεχνικών και γενικών ειδικοτήτων είναι όπως και τα προηγούμενα χρόνια: Ανύπαρκτες.
Μεταξύ άλλων, είναι και τα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που βλέπει την απεργία διαρκείας σα μοχλό ανατροπής της κυβέρνησης,  το ΚΚΕ που έτσι και αλλιώς στηρίζει οποιαδήποτε απεργία με οποιαδήποτε αιτήματα αρκεί ο εργοδότης να μην είναι το κόμμα, οι ανεξάρτητοι Έλληνες που ο Καμμένος έχει δει σε όραμα τον εαυτό του Πρωθυπουργό και περιμένει να φύγει ο Σαμαράς κ.λ.π..
Η κυβέρνηση, έχει στοχοποιήσει τον κλάδο των εκπαιδευτικών , βοηθούμενη και από τις άθλιες εμφανίσεις συνδικαλιστών  μας (που έχουν να μπουν σε τάξη από τον προηγούμενο αιώνα)  στα κανάλια.
Ας κάνουμε λοιπόν μια επισκόπηση δυνάμεων που θα αντιπαραταχθούν στον αγώνα:

Η Κυβέρνηση διαθέτει:

·         Το προηγούμενο του «τσακίσματος» οποιασδήποτε απεργίας, έστω και με την προσφυγή σε επίταξη (Ιδιοκτήτες φορτηγών, εκπαιδευτικοί, ΕΡΤ κ.λ.π).

·         Την άποψη της κοινής γνώμης που είναι εναντίον μας. Οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, διψάνε για «αίμα» δημοσίων υπαλλήλων και μάλιστα καθηγητών που «δουλεύουν οκτώ μήνες και πληρώνονται για δώδεκα».

·         Το timing: έχει εμφανιστεί πρωτογενές πλεόνασμα, έχει αρχίσει δειλά-δειλά ο Σαμαράς να μιλά για ελαφρύνσεις και αυξήσεις, έχει παραμυθιάσει αρκετούς ότι και καλά βγαίνουμε από το τούνελ.

·         Έχει «δικούς της» μέσα στην συνδικαλιστική μας ηγεσία.

·         Έχει δικούς της δημοσιογράφους που θα ξεκινάνε κάθε κουβέντα με τα κλασικά: 1. Ποιοι είστε εσείς που απορρίπτετε την αξιολόγηση; 2. Τι έχετε να πείτε για τους συναδέλφους σας που  κάνουν ιδιαίτερα;  3. Ποια είναι η ευθύνη που έχετε εσείς για την κατάντια της Παιδείας;  4. Σε ποιο σχολείο κάνετε μάθημα κύριε αρχισυνδικαλιστή;

·         Έχει το όπλο της επίταξης «για τα παιδιά που δεν έχουν να πληρώσουν για φροντιστήριο».

Εμείς διαθέτουμε:

·         Υπερπληθώρα ανάξιων (για να το πω ευγενικά) συνδικαλιστών που θα προασπίσουν τα συμφέροντα μας με δύο αυστηρές προϋποθέσεις: 1. Να μην έρχονται σε σύγκρουση με την κομματική τους γραμμή 2. Να τους εξυπηρετούν και προσωπικά.

·         Ανύπαρκτη συνοχή και συναδελφικότητα που πνέει τα λοίσθια.

·         Οικονομική εξαθλίωση. Αρκετοί από μας που έχουν οικογενειακά βάρη, αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης και όχι αξιοπρεπούς διαβίωσης όπως μέχρι πριν τρία χρόνια.

·         Διαφορά στις απόψεις: Είμαστε 80.000, μπορεί να υπάρχουν και 10.000 διαφορετικές απόψεις για το πώς θα βελτιωθεί η Παιδεία.

Εμείς όμως θα πάμε σε απεργία. Θα χάσουμε. Ψέματα, θα συντριβούμε. Μετά από αυτό, θα μας λιώσουν. Το μόνο κέρδος θα είναι η αξιοπρέπεια και το δικαίωμα να αντικρίζουμε τους μαθητές μας στα μάτια , έχοντας δώσει το παράδειγμα του αγώνα για όσα πιστεύεις . Είναι αυτό αρκετό; Φαίνεται πως για πολλούς από μας είναι , ακόμα….