Δε θέλω να σας μπερδέψω. Τα βατά ήταν (για μια ακόμη φορά) τα θέματα των Μαθηματικών. Τα πρόβατα, που υποφέρουν χωρίς να έχουν τρόπο να αντιδράσουν, είναι οι υποψήφιοι σε θετική-τεχνολογική και οι καθηγητές ή οι φροντιστές που έχουν την ευθύνη της προετοιμασίας τους.

Ζούμε ή μάλλον ξαναζούμε τα ίδια που είχαν γίνει και τα χρόνια 97-99 λίγο πριν αλλάξει το προηγούμενο σύστημα. Θέματα «χειρουργικά» τοποθετημένα, με κατάλληλη διασπορά των ερωτημάτων-παγίδων , ώστε να βραχυκυκλώσει και να οδηγήσει σε χαμηλότερες επιδόσεις την πλειοψηφία των μαθητών. Οι φροντιστές – παπαγάλοι της κακιάς συμφοράς, έχουν κάνει τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις στα διάφορα site, πριν ακόμα λύσουν τα θέματα. Η μεγάλη τους χαρά, είναι να πέφτουν δύσκολα θέματα. Ο λόγος είναι απλός: όσο δυσκολότερα τα θέματα, τόσο νωρίτερα πρέπει να αρχίζουν προετοιμασία οι μαθητές και τόσο περισσότερη αύξηση στα φροντιστηριακά μαθήματα θα υπάρχει. Θα μου πείτε : Γιατί το σχολείο δεν προετοιμάζει καλύτερα τους μαθητές ώστε να μην υπάρχει ανάγκη για φροντιστήρια;

Γιατί απλά δεν προλαβαίνουμε να προετοιμάσουμε καλύτερα τους μαθητές με τις ώρες που μας δίνει το αναλυτικό πρόγραμμα!  Το Υπουργείο το ξέρει – φυσικά. Παρόλα αυτά, ενθαρρύνει και επικροτεί την απογείωση της δυσκολίας. Έτσι λοιπόν, σπρώχνει τους μαθητές στην συμπληρωματική παιδεία, διατηρώντας τις θέσεις εργασίας των αδιόριστων καθηγητών, αναθέτοντας τη μισθοδοσία τους σε όλη την ελληνική κοινωνία. Επειδή όμως πολλές οικογένειες δεν έχουν πλέον να διαθέσουν τα χρήματα που παλαιότερα έριχναν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, έχουν αποφασίσει ότι οι λιγότεροι που μπορούν ακόμα να πληρώνουν, πρέπει να δαπανήσουν ακόμα μεγαλύτερα ποσά. Απλά, βατά μαθηματικά.

Πριν το 1999 , ελάχιστοι μαθητές προετοιμάζονταν το καλοκαίρι πριν την έναρξη της Γ΄ Λυκείου. Σήμερα, 13 χρόνια μετά, οι μαθητές προετοιμάζονται χαλαρά από τα μισά της Β΄ Λυκείου, και υπερεντατικά από το καλοκαίρι της Γ΄ Λυκείου. Από την επόμενη χρονιά, θυμηθείτε το, οι μαθητές θα προετοιμάζονται κανονικά κατά τη διάρκεια όλης της Β΄ Λυκείου και χαλαρά από τα μισά της Α΄ Λυκείου.
Περιθώριο αντίδρασης προφανώς δεν υπάρχει. Η Πολιτεία εξυπηρετείται από την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και – όπως και σε όλα τα άλλα θέματα – αδιαφορεί για τις συνέπειες στους μαθητές, τις οικογένειές τους και – κυρίως – για τα παιδιά που δεν έχουν να πληρώσουν για την εκπαίδευσή τους.

Εγώ πάλι αποφάσισα να γκρινιάζω μόνο σε αυτούς που μπορούν να κάνουν κάτι για το πρόβλημα, έστω και αν έχω προσωπικό κόστος. Σε αυτά τα πλαίσια, είπα να ξεκινήσω από τον Υπουργό Παιδείας. Έστειλα λοιπόν στο προσωπικό του mail, το παρακάτω μήνυμα που παραθέτω αυτούσιο :

Ας τα αλλάξουμε όλα λοιπόν!

Αφού αυτά είναι τα θέματα και το επίπεδο που πρέπει να έχουν τα παιδιά στα Μαθηματικά στο σχολείο, κάντε το ηθικά σωστό, τουλάχιστον. Αφήστε τους καθηγητές της Δημόσιας εκπαίδευσης να δουλέψουν όπως ξέρουν και μπορούν και δώστε τους τα εφόδια: Πάρτε πίσω τις ηλίθιες οδηγίες διδασκαλίας μαθηματικών που έχετε στείλει στα σχολεία, πάρτε πίσω τα βιβλία του περασμένου αιώνα από την Τρίτη Λυκείου, αλλάξτε τα βιβλία της 1ης και 2ας Λυκείου, δώστε τις ώρες του project για να κάνουμε Μαθηματικά,  μαζέψτε τους σχολικούς συμβούλους και αλλάξτε τους την κασέτα περί ομαδοσυνεργατικών και ανακαλυπτικών διαδικασιών μάθησης , πείστε τους δασκάλους να μαθαίνουν καλά στα παιδιά την προπαίδεια, τις βασικές πράξεις και την επίλυση βασικών προβλημάτων πρακτικής αριθμητικής, καταργήστε τη δυνατότητα να περνά κάποιος την τάξη στο Λύκειο «με το ενιάμιση» και αυξήστε από 7 σε 10 τις ώρες διδασκαλίας των Μαθηματικών στην Γ΄ Λυκείου.
Μπορείτε;;; Θέλετε;;;  Όχι βέβαια! Ούτε μπορείτε και δυστυχώς ούτε και θέλετε.

Συνεχίστε να απαξιώνετε το Δημόσιο Σχολείο, συνεχίστε να χρησιμοποιείτε τις συμμορίες με τα στυλό που βάζουν τα θέματα, κρατείστε την «ομερτά» για το ποιοι βάζουν θέματα και πως επιλέγονται και μην μπαίνετε στον κόπο να απαντήσετε σε κανένα εκπαιδευτικό που προσπαθεί ευσυνείδητα να κάνει τη δουλειά του.

Άλλωστε η τακτική αυτή στο παρελθόν έχει αποδώσει καρπούς: ο ΓΑΠ ήταν ο πρώτος διδάξας και έφθασε να γίνει Πρωθυπουργός!

Να ελπίζω σε τίποτα;