Όταν πρωτοήρθα στο νησί για διακοπές, το 1988, έφτασα ακριβώς την ημέρα που είχαν ρίξει άσφαλτο στο δρόμο που πήγαινε στα Χαβδάτα, τόπο προορισμού για μας λόγω καταγωγής της συζύγου. Στο χωριό, αρκετοί κάτοικοι έτυχε τις επόμενες ημέρες να μου πουν ότι είναι από τα μεγαλύτερα χωριά της Κεφαλονιάς και πως παλιά είχε και σταθμό χωροφυλακής (!!!) εκεί. Το Δημοτικό σχολείο των Χαβδάτων ήταν ακόμα σε πλήρη λειτουργία. Τα έφερε έτσι η ζωή, ώστε το 2002, βρεθήκαμε οικογενειακώς μόνιμοι κάτοικοι Χαβδάτων . Ο μικρός γιος μάλιστα πρόλαβε να πάει και μια χρονιά νηπιαγωγείο στο χωριό, την τελευταία νομίζω χρονιά που λειτούργησε. Το 2004, μη μπορώντας να αντέξουμε την ησυχία του χειμώνα, τις συνεχείς διακοπές ηλεκτρικού , νερού και τηλεφώνου , τις μετακινήσεις για να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο και ξένες γλώσσες και την απουσία καταστημάτων από τα οποία μπορούσες να προμηθευτείς βασικά πράγματα, μετακομίσαμε στο Ληξούρι.

Το Ληξούρι, τότε, ήταν μια μικρή πόλη που είχε τα πάντα. Αξιοπρεπή μαγαζιά, εφορία, ΙΚΑ, Δημαρχείο, τράπεζες, συγκοινωνία, νοσοκομείο, παιδίατρους, πλοίο που ερχόταν στο Ληξούρι και σε πέρναγε στην Κυλλήνη. Ζούσες στην εξοχή, έχοντας σχεδόν όλα τα πλεονεκτήματα μιας πόλης – εντάξει, δεν είχε ακόμα κινηματογράφο και τα ΕΛΤΑ ήταν στην εποχή του χαλκού , αλλά δεν έτρεχε και τίποτα.

Το 2013, το Ληξούρι ζει ένα εφιάλτη. Η μετακίνηση προς την ηπειρωτική Ελλάδα έχει γίνει Οδύσσεια, ακόμα και τις μέρες που το νησί είναι γεμάτο τουρίστες. Το Δημαρχείο έμεινε ως κτίριο, η εφορία έφυγε, το νοσοκομείο υποβαθμίστηκε, το ΙΚΑ έκλεισε , ακούγεται τελευταία πως θα κλείσει και το Λιμενικό (λογικά, αφού δεν υπάρχουν πλοία που να «δένουν» εδώ) και η αστυνομία φαίνεται πως θα φύγει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κακοποιών, που έχουν ρημάξει εκτός από σπίτια και καταστήματα , μέχρι και το Γυμνάσιο !

Διαβάζω διάφορα ηρωικά από εκλεγμένους άρχοντες, σχετικά με την Παλική, αλλά δυστυχώς, δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν κατανοήσει το πρόβλημα. Υπάρχουν βήματα που πρέπει να γίνουν για να «πάρει τα πάνω της» ξανά η περιοχή.
Το πρώτο πράγμα είναι οι συγκοινωνίες και η εύκολη πρόσβαση , δηλαδή πλοίο και καλό οδικό δίκτυο τουλάχιστον προς τα σημαντικά για τους τουρίστες και τις επιχειρήσεις τοποθεσίες. Η βελτίωση των υποδομών σε αυτό τον τομέα, θα φέρει κινητικότητα στο χώρο των κατασκευών. Το δεύτερο είναι η προσέλκυση τουριστών , όχι με τα “allinclusive”  πακέτα , αλλά σε μικρές μονάδες που θα έχουν κάτι το διαφορετικό να προσφέρουν – έστω και ένα διαφορετικό ελληνικό «πρωϊνό»  ή δύο αγνά τοπικά προϊόντα. Να «σπρώξουμε» τους επισκέπτες να επισκεφθούν τοπία μοναδικά στην Παλική , εξασφαλίζοντας κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις φιλοξενίας (νερό, τουαλέτες). Να μπορούμε να υποδεχθούμε και εμείς κάποια μέρα ένα κρουαζιερόπλοιο: Που είναι το λιμάνι; Το τρίτο είναι οι επιχειρήσεις, μικρές έστω, που θα προσφέρουν θέσεις εργασίας σε νέους που θέλουν να μείνουν εδώ. Είναι δυνατόν , με το λάδι να είναι το πιο βασικό και καλό προϊόν της Παλικής, να μην υπάρχει μια εταιρεία (δημοτική, γιατί όχι;) τυποποίησης του;
Το σημαντικό είναι να μπορέσει το Ληξούρι να κρατήσει κάποια από τα νέα παιδιά του. Ας παραδειγματιστούν οι ιθύνοντες από άλλες περιοχές της Ελλάδας, ακόμα και από την ανάπτυξη που γνωρίζει η άλλη Κεφαλονιά , εκείνη, από τη μεριά του Αργοστολίου. Αν δεν σταματήσει η διαρροή του πληθυσμού , το μέρος θα έχει την τύχη των μικρότερων χωριών της Κεφαλονιάς.
Οι δημόσιες υπηρεσίες, οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών και τα καταστήματα δεν μπορούν να συγκρατηθούν με φωνές, επιτροπές πολιτών και διακηρύξεις. Πρέπει να τεθούν άμεσα οι σχετικοί στόχοι και να προσπαθήσουν να βρουν χρηματοδότηση για αυτούς.
Αν θέλουν, ας λάβουν λίγο υπόψη τους όλα τα παραπάνω, όσοι θελήσουν στις επόμενες δημοτικές εκλογές να διεκδικήσουν τις θέσεις δημοτικών συμβούλων ή συμβούλων στις τοπικές κοινότητες. Αν είναι να εκλεγούν για να στρώσουν το δρόμο στο χωράφι του ξαδέλφου τους ή να βγάζουν λόγο για το Πολυτεχνείο , συνδέοντας την επέτειο με τον Άγιο Γεράσιμο, καλύτερα να κάτσουν σπίτι τους!