Στο ίδιο πεζοδρόμιο και στις ίδιες διαδηλώσεις μας καλούν να βρεθούμε αύριο οι συνδικαλιστές του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι του χιλιάρικου και των 700€ , στις ίδιες διαδηλώσεις με τα ρετιρέ των εργαζομένων σε ΔΕΚΟ. Οι χαμηλόμισθοι του δημόσιου τομέα να διαμαρτύρονται με μπροστάρηδες τους επαγγελματίες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και τον Αλέξη (που ίσως είναι ο μόνος Έλληνας που έκανε δύο μήνες διακοπές το καλοκαίρι). Οι λίγοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα που έχουν ακόμα εργασία, εννοείται πως θα είναι στις δουλειές τους. Όσοι από εμάς δεν έχουν το περιθώριο να χάσουν ακόμα ένα πενηντάρικο, επίσης θα είναι στις δουλειές τους.
Όλα τα στελέχη-εργατοπατέρες θα κάνουν την περατζάδα τους από τις πλατείες και τα κανάλια για να εξηγήσουν πόσο υποφέρουμε από την κρίση, θα πανηγυρίσουν για την τεράστια συμμετοχή στην απεργία, θα χτυπήσουν συναδελφικά στην πλάτη όσους άμοιρους βοήθησαν να δικαιωθεί η ύπαρξή τους χάνοντας ένα ακόμα πενηντάρι και θα κατακεραυνώσουν όλους εμάς τους «εγκάθετους» που δουλέψαμε…
Η επόμενη μέρα θα μας βρει πάλι όλους ευτυχισμένους:
Τους συνδικαλιστές γιατί η απεργία είχε μαζικό χαρακτήρα και τώρα μετά τον αγώνα που έδωσαν μπορούν να αναπαυθούν για δύο μήνες.
Τους απεργούς γιατί έκαναν το χρέος τους και «έδωσαν ένα μάθημα» στην κυβέρνηση.
Τους μη απεργούς γιατί γλίτωσαν το μεροκάματο.
Τους δημοσιογράφους γιατί θα κάνουν «νούμερα» προβάλλοντας επεισόδια.
Την κυβέρνηση γιατί κάνει οικονομία από τα ημερομίσθια που δεν θα πληρωθούν.
Την κυβέρνηση γιατί θα έχει ένα ακόμα «μοχλό» πίεσης προς τους πιστωτές για την επιμήκυνση.
Την κυβέρνηση γιατί με μια 24-ωρη απεργία θα έχει καθαρίσει και με το νέο πακέτο μέτρων.
Την κυβέρνηση που μετά τα επεισόδια που θα προκαλέσουν οι κουκουλοφόροι, θα μιλήσει για προσπάθεια αποσταθεροποίησης και θα συσπειρώσει όσους βουλευτές «το σκέφτονται» για τα μέτρα.

Όπως και να το μετρήσω, η μόνη πραγματικά κερδισμένη από την απεργία θα είναι η κυβέρνηση και το σύστημα που θέλει να επιβάλλει τα μέτρα. Οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος, μας σέρνουν σε μια αψιμαχία (ούτε καν μάχη) από την οποία μόνο χαμένοι μπορούμε να βγούμε. Εγώ πάντως είμαι ρομαντικός. Προτιμώ να πιστεύω πως απλά δεν ξέρουν τι τους γίνεται – είναι προτιμότερο από την διαπίστωση ότι εκτελούν (μπορεί και εν αγνοία τους) διατεταγμένη αποστολή.
Η μόνη (κρυφή) ελπίδα που έχω, είναι οι δυνάμεις των αστυνομικών που θα φυλάνε αύριο τη Βουλή, θα αφήσουν τους πραγματικά εξαγριωμένους και εξαθλιωμένους να κάνουν ντου.
Αυτό το σκηνικό με τους δικαστές που εκβιάζουν διεφθαρμένους πολιτικούς, ότι δήθεν θα βγάλουν στη φόρα το βρώμικο χρήμα και τους πολιτικούς που με τη σειρά τους θα «ξεχάσουν» να περικόψουν τις αποδοχές των δικαστών , ώστε και οι δικαστές να «ξεχάσουν» τις αντίστοιχες αποκαλύψεις, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεριζωθεί.
Ο ΦΟΒΟΣ πρέπει επιτέλους να αλλάξει στρατόπεδο. Ίσως αύριο να είναι μια ευκαιρία….