Τα επεισόδια , οι ξυλοδαρμοί , οι εκβιασμοί ακόμα και οι ληστείες μεταξύ ανηλίκων και από ανήλικους είναι εδώ και αρκετό καιρό σχεδόν καθημερινά. Όσοι είμαστε μέσα στα σχολεία, βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται οι μαθητές-θεατές της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Παιδιά που έρχονται στο Λύκειο χωρίς τσάντα, αλλά μόνο με ένα διαγώνια περασμένο τσαντάκι (της μόδας) που περιέχει κινητό, τα τσιγάρα (όποιου είδους…) και χρήματα. Στην απίθανη περίπτωση που βρεθεί κάτι στον πίνακα που να τους ενδιαφέρει, μπορεί να ζητήσουν να το βγάλουν φωτογραφία ή – το πιο πιθανό – να ζητήσουν από κάποιο συμμαθητή/τρια που κρατά σημειώσεις να τους το “στείλει στην ομαδική”.

Είναι τα ίδια παιδιά που όταν δουν συμμαθητές/τριες τους να παίζουν ξύλο, θα βγάλουν το κινητό τους για να ανεβάσουν στόρι αντί να προσπαθήσουν να τους χωρίσουν. Είναι αυτά που θα ψάξουν την ευκαιρία να χλευάσουν τα παιδιά που ενδιαφέρονται και διαβάζουν.

Έχουμε επανειλημμένα καλέσει στο σχολείο γονείς μαθητών/τριων που έχουν προκλητικά παραβατική συμπεριφορά. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα παιδιά τους – κάποιοι έχουν διαμαρτυρηθεί κιόλας γιατί τους καλέσαμε για “ψύλλου πήδημα”. Βλέπετε, για αρκετούς γονείς το να καπνίζει συνεχώς μέσα στο σχολείο, να πηδάει από τα κάγκελα για να την κοπανήσει όποτε βαριέται , να χτυπάει συμμαθητές του, να κατουράει μέσα στο δοχείο που περιέχει σαπούνι για τα χέρια δεν είναι αρκετά σοβαρός λόγος για να τους μιλήσουμε.

Τα παιδιά μας είναι εικόνα της κοινωνίας μας και της οικογένειάς μας. Όταν η οικογένεια έχει παραιτηθεί από αυτό που λέγεται γονικός έλεγχος και είναι με το κινητό στο χέρι στο κυνήγι των likes και των followers , έχοντας αναθέσει την διαπαιδαγώγηση στο “τικ-τοκ” και τους τράπερς (άλλη ονομασία αυτών που ληστεύουν ΑΤΜ) , είναι επόμενο η νέα γενιά να πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά.

Αυτό που βλέπουμε είναι ότι διαμορφώνουμε μια γενιά παιδιών που τα ενδιαφέροντα και η κοινωνικοποίηση τους γίνεται μόνο μέσα από οθόνες. Οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν (στην καλή περίπτωση) να τους κινητοποιήσουν χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα ή έχουν φτάσει και αυτοί στο αμήν: Να παριστάνουν τους καθηγητές , τα παιδιά να παριστάνουν τους μαθητές και όλοι μαζί να παίζουν το σχολείο…

Οι εξαγγελίες της πολιτείας για “σχολές γονέων” , σεμινάρια από ειδικούς για τη βία και άλλα τέτοια βαρύγδουπα είναι αποδεδειγμένο ότι δεν θα βοηθήσουν. Οι γονείς πρώτοι πρέπει να “ξυπνήσουν” και να ξαναασχοληθούν πραγματικά με τους απογόνους τους όσο προλαβαίνουν ακόμα. Δεν γίνεται να περνούν την ευθύνη για ότι στραβό συμβαίνει στους δάσκαλους , τους καθηγητές, τους φροντιστές !

Τα χρήματα που αρκετές οικογένειες δίνουν για ιδιαίτερα, φροντιστήρια, νταντάδες δεν τους απαλλάσσουν από την ευθύνη της ανατροφής και τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται το πραγματικό ενδιαφέρον τους, αυτό που δεν αγοράζεται και δεν υποκαθίσταται!