Οι άνθρωποι που τρέφονται πολιτικά από τη δυστυχία και την απόγνωση. Υπάρχουν γύρω μας, σε μικρές και μεγάλες κοινωνίες, ακόμα και μέσα σε οικογένειες. Έχουν την ικανότητα να απορροφούν από το περιβάλλον τους την ελπίδα και την χαρά, την όποια ικανοποίηση αισθάνεται κάποιος από την επίτευξη ενός μικρού ή μεγάλου στόχου, να κάνουν την όποια επιτυχία να μοιάζει σαν ένα ακόμα βήμα προς το γκρεμό. Με κάθε κύμα απογοήτευσης που προκαλούν στους άλλους, γίνονται δυνατότεροι, αναζωογονούνται με κάθε δυσκολία και εμπόδιο που μπορούν να ορθώσουν σε όσους προσπαθούν για κάτι καλύτερο. Ο στόχος τους; Να γίνονται συνεχώς πιο δυνατοί, κάνοντας όλους όσους δεν ανήκουν στο κλειστό κλαμπ τους  δυστυχισμένους.
Οι ίδιοι βέβαια, υπερασπιζόμενοι τις απόψεις τους, ισχυρίζονται ότι προσπαθούν για ένα καλύτερο κόσμο, μια παγκόσμια επανάσταση. Αυτό που δεν λένε , είναι ότι η επανάσταση θα φέρει στην εξουσία όχι τους ίδιους (αυτοί δεν επιζητούν την εξουσία άλλωστε), αλλά κάποιους άλλους, με την ανομολόγητη ελπίδα αυτοί οι άλλοι να είναι ακόμα χειρότεροι από τους προηγούμενους, ώστε να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος.
Δεν ενδιαφέρονται να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, μέλημα τους είναι να σηκώνουν ακόμα περισσότερο τον πήχη των διεκδικήσεων τους, καθιστώντας ανέφικτη την επιτυχία, ώστε να μηδενίζουν την κάθε βελτίωση.
Στην Ελλάδα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν βρει την πολιτική τους στέγη και έκφραση : Κ.Κ.Ε, Π.Α.Μ.Ε , Λαϊκή Συσπείρωση.
Δεν τους ενοχλεί που το ποσοστό τους ακόμα και σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης είναι το ίδιο με το ποσοστό νικοτίνης σε τσιγάρα light, αντίθετα τους συσπειρώνει και τους κάνει ακόμα πιο φανατικούς στυλοβάτες της δεξιάς εξουσίας, αφού ο φανατισμός, η δυστυχιολατρεία, η τρομολαγνεία και οι παρωπίδες τους, εμποδίζουν απλούς δυσαρεστημένους πολίτες να πυκνώσουν τις τάξεις τους.
Παλιά, πίστευα ότι μπορώ να μιλήσω μαζί τους για να ανταλλάξουμε κάποιες απόψεις, αλλά έχασα την ψευδαίσθηση εδώ και κάτι χρόνια. Όταν τους μιλάς, απλά δε σου δίνουν σημασία . Οι πιο ευγενικοί από αυτούς, μπορεί να σε αφήσουν να εκθέσεις μέχρι τέλος τις απόψεις σου, όμως δεν σε ακούνε πραγματικά : το κόμμα έχει διδάξει την σφραγισματική της σκέψης προκειμένου να αποτρέψει τέτοια ακριβώς φαινόμενα.

Επειδή έχω φτάσει σε μια ηλικία όπου καταλαβαίνω πως κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν , μετά από κάποιες τελευταίες αψιμαχίες μαζί τους, συνειδητοποίησα ότι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να πάψω να τους απευθύνω το λόγο. Έτσι και αυτοί θα είναι χαρούμενοι αφού η φωνή της «μαύρης αντίδρασης» δεν θα ακούγεται και εγώ δεν θα αισθάνομαι ανεπαρκής που δεν κατορθώνω να τους αλλάξω γνώμη ακόμα και σε προφανή πράγματα.
Το παραπάνω άρθρο δεν σκοπεύω να το στείλω σε κανένα site, για δύο λόγους: πρώτον, γιατί λυπάμαι προκαταβολικά όποιον αφηρημένο διαχειριστή το δημοσιεύσει και δεύτερον γιατί δεν έχω χρόνο να ξεπλένω τη λάσπη που θα μου πετάξουν αντιδρώντας.