Τα τελευταία χρόνια έχω διαβάσει – μεταξύ άλλων – και σχεδόν ό,τι αστυνομικό μυθιστόρημα σκανδιναβών συγγραφέων έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά. Εντάξει, ξεκίνησα με Jo Nesbo , αλλά στο δρόμο διάβασα και τους/τις υπόλοιπες.

Σε όλα τα βιβλία, συμπρωταγωνιστής είναι οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν.  Έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να παραλείπει τις ατελείωτες και μονότονα επαναλαμβανόμενες περιγραφές του χειμωνιάτικου τοπίου, του χιονιού που πέφτει ακατάπαυστα, των εκχιονιστικών που κρατούν τους δρόμους ανοικτούς σε θερμοκρασίες που σε εμένα προκαλούν κρυοπαγήματα και μόνο από την ανάγνωση, καθώς και του τρόπου που ο/η πρωταγωνιστής ξεπερνά τις καιρικές αντιξοότητες.
Με λίγες εξαιρέσεις, τα βιβλία παίζουν με την έμφυτη κατατονία των σκανδιναβών, τα ψυχολογικά που τους προκαλεί η απομόνωση , την υφέρπουσα ξενοφοβία, τις αναφορές στο φασιστικό παρελθόν (κυρίως των νορβηγών) και το ρατσισμό. Έχουν όμως μια καλή πλοκή, έχουν και κάποιες πρωτότυπες ιδέες, δεν είναι αδιάφορα.
Πριν μερικές ημέρες, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο «Χωρίς πρόσωπο» του Stefan Ahlenhem (ναι, κι εγώ πρώτη φορά τον άκουσα!) , που ενώ ξεκίνησε με πολύ κλασικό τρόπο, σελίδα με τη σελίδα βελτιωνόταν και μετά τη μέση, πραγματικά με εντυπωσίασε!  Για όσους έχουν διαβάσει (προσοχή: έγραψα «διαβάσει» , όχι «δει») την περίφημη «Σιωπή των Αμνών» , θεωρώ πως είναι περίπου της ίδιας αξίας ως προς τις ανατροπές, τις περιγραφές και την εξέλιξη.

Οπότε, αν θελήσετε να διαβάστε κάτι από αστυνομική λογοτεχνία που να αξίζει το βάρος των περίπου πεντακοσίων σελίδων του, ξέρετε!