Μεσημέρι Ιουλίου, χαρά Θεού ο καιρός και καμιά δεκαπενταριά παρέες διαφόρων ηλικιών και εθνοτήτων, απολαμβάνουν το μπάνιο τους σε μια από τις παραλίες που λέμε «μικρές»: Δεν έχει ομπρέλες και ξαπλώστρες που ενοικιάζονται, δεν έχει μπαρ ή καντίνα, έχει όμως βραχάκια, πεντακάθαρα νερά και ντόπιους που την θεωρούν δική τους!

Όπου, κάνει την εμφάνισή του ο Έλληνας, ας τον πούμε Πάνο: Μελαχρινός, λίγο πάνω από τριάντα, με κλασική σωματική διάπλαση για την ηλικία: Λεπτός σχετικά, αλλά με κοιλίτσα που έχει αρχίσει να διακρίνεται και εντελώς αγύμναστος ! Τον συνοδεύει η γυναίκα του, (Άννα, ας πούμε, επίσης μελαχρινή, κοντά στα 30, με σώμα σε καλή κατάσταση και μάλλον συμπαθητική στο πρόσωπο), δύο πιτσιρίκια (ένα αγόρι, περίπου 4 ετών και ένα κοριτσάκι περίπου 2,5 ετών) και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων (μεταξύ 70 και 75 σε σχετικά καλή κατάσταση) οι γονείς του  Πάνου.

Με το που εγκαθίστανται , κάνουν αισθητή την παρουσία τους χάρη στις φωνές του Πάνου που δίνει οδηγίες σε όλη την οικογένεια ενώ αυτός απλώς παρακολουθεί!
– Άννα ,  άπλωσε εκεί την ψάθα, πατέρα πάρε τη μαμά και καθίστε λίγο πιο πίσω , ετοίμασε τα παιδιά, θα τα βάλω στη θάλασσα, βρες τη σανίδα του μικρού και φόρεσε τα μπρατσάκια της μικρής, βρες τη δική μου μάσκα……κ.λ.π!
Όλα αυτά, μιλώντας σε ρυθμό πολυβόλου και φωνάζοντας τόσο ώστε να βεβαιώνεται πως τον ακούν όλοι όσοι βρίσκονται σε ακτίνα τριάντα μέτρων τουλάχιστον, δηλαδή όλη η παραλία!!!!
Η Άννα, που προφανώς ξέρει με τι άνθρωπο έχει κάνει τα παιδιά της, ετοιμάζει όσα εκείνη κρίνει, χωρίς να δίνει σημασία στον Πάνο που συνεχίζει να απαγγέλει τις οδηγίες του. Κάποια στιγμή, είναι όλα έτοιμα για να μπουν στη θάλασσα, η οποία είναι κάπως δροσερή. Ξεκινά ο μπαμπάς που βουτάει τον γιο και τον σέρνει μέσα στη θάλασσα από τα μπρατσάκια και κρατώντας τη σανίδα του, ενώ η μαμά ακολουθεί με τη μικρή αγκαλιά. Ο μικρός, δε συμμερίζεται την αγάπη του μπαμπά για τη θάλασσα: Του φαίνεται κρύα, φοβάται γιατί δεν ξέρει μπάνιο και δεν πατάει εκεί που βρίσκεται ενώ ο πατέρας του έχει αποφασίσει πως είναι η μέρα και η ώρα που ο μικρούλης , λεπτούλης γιος του θα μάθει μπάνιο και του το ανακοινώνει!!!
Αμέσως μετά τον βάζει να κρατήσει τη σανίδα και τον αφήνει από τα χέρια του λέγοντας του το πολύ ενθαρρυντικό:
– Κράτα τη σανίδα, κλείσε το στόμα σου να μην μπαίνει νερό και κούνα τα πόδια σου, γιατί αλλιώς θα πνιγείς!!!

Ο μικρός, παγωμένος, τρομοκρατημένος και με τα μάτια κλειστά αφού το αλάτι που έχει ήδη πάει σε αυτά τον τσούζει, αρχίζει να κλαίει σπαρακτικά! Η μητέρα κάνει να πλησιάσει με τη μικρή για να τον πιάσει, αλλά ο πατέρας έχει άποψη:
– Μην τον ακούς που κάνει έτσι, του αρέσει, σε λίγο θα κολυμπάει!
Ο μικρός , ακούγοντας την άποψη, βάζει ακόμα πιο δυνατά τα κλάματα και τις φωνές, η μητέρα πλησιάζει και τον πιάνει από το χεράκι για να αισθανθεί λίγο ασφαλής, αλλά ο πατέρας επιμένει:
– Άστον, δεν βλέπεις ότι του αρέσει;;;  Γιατί δεν τον αφήνεις να κολυμπήσει;;;
Η Άννα σπάει τη σιωπή της:
– Πας καλά ρε;; Θα αφήσω το παιδί να πνιγεί μπροστά μου;; Είσαι βλάκας;;
Για το τελευταίο, πιστεύω πως όλη  η παραλία έχει απάντηση, αλλά δεν την εκφράζει παρά μόνο ο καθένας σε όποιον είναι δίπλα του!
Ο πατέρας επιμένει, ο μικρός συνεχίζει να ουρλιάζει, η Άννα να φωνάζει ώσπου , και με τη βοήθεια κάποιων από την παραλία που έχουν σηκωθεί όρθιοι κοιτώντας τους και έτοιμοι να ανακατευτούν, η Άννα πιάνει το μικρό και τη μικρή, τους βγάζει από τη θάλασσα και τους ακουμπάει στην πετσέτα, στην παραλία.
Ο Πάνος, αλλάζει διάθεση:
– Ωραία! Έλα μέσα Άννα, πάμε να κολυμπήσουμε!!
Ο Νεάντερνταλ, αρχίζει να κολυμπάει προς τα μέσα, ενώ η Άννα μπαίνει και κολυμπάει προς ένα υπερυψωμένο σχετικά βράχο στον οποίο και ανεβαίνει προσεκτικά για να κάνει μια βουτιά. Ο Πάνος, αιφνιδιάζεται και σπεύδει με γρήγορες απλωτές προς τα εκεί, ρίχνοντας και μια ματιά στην παραλία.
Τα δύο παιδιά του, κάθονται μόνα τους και ακίνητα στην πετσέτα όπου τα είχαν αφήσει και προσπαθούν να συνέλθουν από το σοκ! Ο Πάνος παίρνει πρωτοβουλία και φωνάζει στους γονείς του:
– Μπαμπά, πρόσεχε τα παιδιά έτσι;;
Ο παππούς θεωρεί χρέος να πλησιάσει τα παιδιά, αλλά λίγο η κοιλιά, λίγο τα βότσαλα, παραπατάει και για ένα φρικτό δευτερόλεπτο φαίνεται ότι θα πέσει και θα πλακώσει τα δύο παιδιά!!! Την τελευταία στιγμή το σώζει και παραπατώντας φτάνει στη θάλασσα (εκεί πήγαινε από την αρχή, σκασίλα του για τα παιδιά…) όπου ξαναμπουρδουκλώνεται και κάνει μια μεγαλοπρεπή βουτιά. Ο Πάνος, έχει μάτια μόνο για τον μπαμπά του:
– Μπαμπά , πρόσεχε μην χτυπήσεις!!!
Μόλις βεβαιώθηκε ότι ο πατέρας του μέσα στη θάλασσα κινείται καλύτερα από ότι στη στεριά, στρέφει την προσοχή στη γυναίκα του που προσπαθεί να ισορροπήσει στο βράχο. Πλησιάζει, οπότε η γυναίκα του που έχει ξαναδεί το έργο, φωνάζει:
– Πάνο, μην κάνεις καμιά μαλακία, θα χτυπήσω!
Ο Πάνος, που στην Wikipedia έχουν φωτογραφία του στο λήμμα «μαλάκας», πάει και χωρίς να ανέβει στο βράχο, της τραβάει τον αστράγαλο και την γκρεμίζει άτσαλα. Περνάει ξυστά από το βράχο (ευτυχώς!) ξυστά από το κεφάλι του Πάνου (δυστυχώς) και πέφτει με το πλάι στη θάλασσα βογκώντας από το χτύπημα. Ο Πάνος, ενθουσιασμένος με το κατόρθωμά του, χειροκροτεί και γελάει! Η κοπέλα βγάζει το κεφάλι της από το νερό και:
– Είσαι πολύ μαλάκας, έτσι;
Του το φωνάζει δυνατά, όσοι είμαστε στην παραλία κουνάμε καταφατικά το κεφάλι μας, αλλά ο Πάνος έχει άποψη και την εκφράζει δυνατά:
– Έλα εδώ να μου ζητήσεις συγνώμη!
Η Άννα αρχίζει να κολυμπά προς τα έξω ενώ εκείνος συνεχίζει:
– Έλα εδώ να μου ζητήσεις συγνώμη!

Η κοπέλα βγαίνει από τη θάλασσα ενώ εκείνος τσαντισμένος αρχίζει να κολυμπά προς τα έξω φωνάζοντας διάφορα! Σε όλη τη διάρκεια της παραπάνω σκηνής, εξαιτίας των κραυγών του ζευγαριού, όσοι βρίσκονται στην παραλία έχουν σταματήσει και παρακολουθούν τις εξελίξεις.
Ευτυχώς, ενώ όλοι φοβόμαστε ότι θα αρχίσουν οι φάπες, ο Πάνος συνειδητοποιώντας ότι έχουν γίνει θέαμα, ξαφνικά αποφασίζει να το αναβάλλει:
– Θα τα πούμε στο σπίτι! Ετοίμασε τα παιδιά να φύγουμε!

Έφυγα πριν από αυτούς. Δεν ήθελα να δω ή να ακούσω περισσότερα. Δεν ήξερα πλέον αν αυτό που έβλεπα ήταν αστείο ή τραγικό… Χωρίς την τελευταία απειλή, θα έμενα στο αστείο, όμως, είναι πράγματα που συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες και που κανένας δεν θέλει να ξέρει για αυτά!