Προχθές βγήκαν οι βαθμοί των Πανελλαδικών και έτσι έλαβε τέλος ένας μαραθώνιος φροντιστηρίων-ιδιαίτερων-προετοιμασίας που ξεκίνησε το 2011, όταν ο μεγάλος γιός φοίτησε στην Β΄ Λυκείου και τελείωσε όταν ο δεύτερος έδωσε Πανελλαδικές, το 2016. Είμαι ευτυχής που τα παιδιά μου χρειάστηκαν συστηματικό μάθημα από τη Β’ Λυκείου και όχι νωρίτερα, λόγω δικού τους φιλότιμου και κάποιων «βοηθειών» που είχαν από μένα, περιστασιακά. Δεν θέλω να κάνω την οικονομική αποτίμηση, γιατί όταν όλα πάνε τελικά καλά δεν το σκέφτεσαι και δεν το λογαριάζεις, όμως τα νούμερα για δύο παιδιά και 6 χρόνια μαθημάτων είναι μεγάλα , έστω και αν τα μαθηματικά και η έκθεση καλύφθηκαν χωρίς δαπάνη! Με αφορμή τη δική μου απαλλαγή , θα ήθελα να έρθω λίγο και σε αυτόν τον μύθο που αποκαλούμε «δωρεάν παιδεία» στη χώρα μας, την ευθύνη της Πολιτείας, των διδασκόντων αλλά και των γονέων!

Η Πολιτεία, απλά έχει μετακυλήσει στις πλάτες των οικογενειών την πρόσθετη στήριξη των μαθητών, γιατί δεν μπορεί να σηκώσει το κόστος ενός σχολείου που να έχει μια δεύτερη βάρδια καθηγητών που να διευκολύνει τη μελέτη των μαθητών στις ώρες 2-5 όπως γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Δεν υπάρχει καν η υλικοτεχνική υποδομή στα σχολεία, ώστε οι μαθητές να μπορούν να σιτίζονται μέσα σε αυτά, έστω και με το φαγητό που θα φέρνουν από το σπίτι τους!
Από την άλλη μεριά, τα φροντιστήρια λειτουργούν ως επιχειρήσεις που απασχολούν πτυχιούχους, ρίχνοντας τα ποσοστά ανεργίας τους και προσφέροντας μέσω της φορολόγησής τους στα έσοδα του κράτους. Επίσης, συνεισφέρουν σημαντικά ή και αντικαθιστούν σε κάποιες περιπτώσεις την προσφερόμενη από το σχολείο γνώση. Δεν μπορώ να ακούω τον όρο «παραπαιδεία» που είναι απαξιωτικός και της προσπάθειας και της προσφοράς των φροντιστών.
Η υλικοτεχνική υποδομή των ελληνικών σχολείων είναι υπεύθυνη ακόμα και για την ιλαροτραγωδία της ενισχυτικής/πρόσθετης διδασκαλίας: Πώς μπορεί ένας μαθητής , μετά από το 7-ωρο με τα κανονικά μαθήματα, να καθίσει νηστικός και χωρίς καμιά ξεκούραση να παρακολουθήσει ένα ακόμα τρίωρο ή δίωρο και μάλιστα σε μάθημα που τον δυσκολεύει!!!

Να πάω στους καθηγητές. Δυστυχώς, πολλοί από εμάς στηριγμένοι στους μαθητές που πάνε φροντιστήριο και για τους οποίους το μάθημα που παραδίδει ο καθηγητής κάθε άλλο παρά καινούργιο είναι, θεωρούμε πως έχουμε «κάνει τη δουλειά μας» και δεν αντιλαμβανόμαστε πως για κάποιους που δεν έχουν βοήθεια, απλά συσσωρεύονται κενά και απορίες που τους βγάζουν έξω από το παιχνίδι… Δεν πιστεύω πως υπάρχει εκπαιδευτικός που να κάνει επίτηδες κάτι τέτοιο, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει! Ειδικά στο Λύκειο, όπου οι καλά δουλεμένοι μαθητές απλά βαριούνται να αναμασούν τα ίδια, το φαινόμενο γίνεται εντονότερο αφού ο διδάσκων για να τους κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον, παραλείπει τα βασικά που υποθέτει πως όλοι γνωρίζουν και απλά προχωράει στα δύσκολα που οι περισσότεροι (και το επίπεδο των θεμάτων) απαιτούν! Στο φαινόμενο συμβάλλει σημαντικά ειδικά για το Λύκειο, η πλήρης αδιαφορία των μαθητών για τα μαθήματα στα οποία δεν εξετάζονται πανελλαδικά καθώς και η βεβαιότητα της προαγωγής τους σε αυτά, αφού το 9,5 του Μ.Ο με το οποίο οι μαθητές προάγονται, δρα ισοπεδωτικά.

Η σειρά των γονέων!  Το να στείλουν τα παιδιά φροντιστήριο, ακόμα και από το δημοτικό (!!!) είναι για πολλές οικογένειες η εύκολη λύση. Όσο τα παιδιά είναι μικρά, είναι και σχετικά φτηνή. «Βγάζουν» από πάνω τους την ευθύνη να σταθούν δίπλα, να βοηθήσουν με τη στάση , αν όχι και με τις γνώσεις τους, να «κρατήσουν» το βιβλίο στο παιδί τους και να του δείξουν πώς να διαβάζει. Η συνηθισμένη δικαιολογία του «δεν τα θυμάμαι» είναι απλά δικαιολογία. Θυμάμαι μητέρα ενός μικρού Αλβανού η οποία δεν γνώριζε να διαβάζει ελληνικά, να κρατά το βιβλίο για να της πει το μάθημα το παιδί της. Ξέρω γονείς που παρότι οι ίδιοι δεν ήταν καλοί μαθητές και δεν σπούδασαν, να παρακινούν και να συμβουλεύουν σωστά τα παιδιά τους στο πώς να διαβάσουν, να συμβουλεύονται και οι ίδιοι τους διδάσκοντες για το πώς να το κάνουν και να καταφέρνουν θαύματα! Επίσης, θα πρέπει οι γονείς με τη στάση τους, να αναδεικνύουν την αξία της γνώσης και να δίνουν ευγενή κίνητρα στα παιδιά τους : Οι περισσότεροι «κακοί» μαθητές στο γυμνάσιο, δεν είναι πεισμένοι πως αξίζει να ασχοληθούν για να μάθουν οτιδήποτε δεν έχει σχέση με υπολογιστές, διαδικτυακά παιχνίδια και fb !

Να πάμε και στην αντίδραση του Υπουργείου τώρα; Αφού τα παιδιά δεν μπορούν να τα καταφέρουν και χρειάζονται φροντιστήριο, ας τους ζητήσουμε λιγότερα πράγματα! Την ίδια λύση έχουν επιλέξει και πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αφήνοντας τα δύσκολα για όσους μπορούν να πληρώσουν καλά ιδιωτικά σχολεία και Πανεπιστήμια! Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί πώς γίνεται η Φινλανδία, η Σουηδία, η Νορβηγία, ή ακόμα και η Γερμανία να «εισάγουν» γιατρούς, μηχανικούς, αρχιτέκτονες ακόμα και ειδικούς στην πληροφορική από την Ελλάδα; Απλά, το εκπαιδευτικό τους σύστημα δίνει την ευκαιρία για ανώτατες σπουδές σε λίγους που αποδεδειγμένα μπορούν , ενώ έχουν κανονίσει το εκπαιδευτικό τους σύστημα να «βγάζει» επαγγέλματα που απαιτεί η χώρα και όχι αυτά που αρέσουν στους γονείς!
Εμείς , έχοντας ένα πρόγραμμα σπουδών σε Γυμνάσια και Λύκεια που δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις αλλά φροντίζει ώστε όλες οι ειδικότητες που δουλεύουν ως εκπαιδευτικοί να έχουν τις ωρίτσες τους και να μην χρειάζονται προσλήψεις, δεν έχουμε ελπίδα!

Εκτίμηση: Όπως και αν αλλάξει το σύστημα, όσο τα σχολεία δεν έχουν τις υποδομές και το κράτος δεν προσλαμβάνει επιπλέον καθηγητές για να λειτουργήσουν σαν φροντιστές μέσα σε αυτά, οι οικογένειες θα εξακολουθήσουν να πληρώνουν για να εξασφαλίζουν στα παιδιά τους την ομαλή σχολική συνέχεια και – ίσως – μια θεσούλα φοιτητή σε κάποια από τις «καλές» σχολές…