Το πρωί ξύπνησα από σύμπτωση: Αρπάχτηκαν κάτι γάτες στην αυλή, είχα πιει και κατιτίς χθες το βράδυ, ήταν και ενιάμιση , τα άνοιξα τα μάτια μου. Πίσσα σκοτάδι στο σπίτι. Δεν έχει ρεύμα σήμερα καρδιά μου. Ούτε και πλοία έχει σήμερα, όπως δεν θα έχει αύριο και μεθαύριο. Πρέπει να πάω το μεγάλο γιο μου σε ορθοπεδικό, που δεν υπάρχει στο νοσοκομείο Ληξουρίου, το οποίο δεν υπάρχει επίσης. Ίσως να μπορούσα να τον πάω χθες στο ΙΚΑ Ληξουρίου , το οποίο δεν υπάρχει πια. Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα πάρω το φέρρυ να πάω στο Αργοστόλι , στο νοσοκομείο – αυτό υπάρχει.
Παρά την απεργία της ΠΝΟ, το πορθμείο Αργοστόλι-Ληξούρι λειτουργεί απρόσκοπτα (έχουν δικό τους σωματείο ή δικό τους Θεό, θα σας γελάσω), εκτός αν ο καιρός έχει αντιρρήσεις. Σήμερα ο καιρός είχε αντιρρήσεις. Ήμουν όμως αποφασισμένος. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και οδήγησα μέχρι το Αργοστόλι. Στο δρόμο συνάντησα από το αντίθετο ρεύμα, να έρχονται προς το Ληξούρι, ένα επιβατικό με άνθρωπο που δούλευε στο Αργοστόλι και ένα ταξί Ληξουριώτικο, χωρίς επιβάτη. Στον ίδιο δρόμο με μένα, βρήκα και προσπέρασα – χωρίς να τον ξυπνήσω- έναν λίγο έξω από τα Φάρσα και ένα αγροτικό με δύο ζωντανά (όχι τώρα που μιλάμε, το πρωί) αρνιά, μπροστά από το νεκροταφείο στο Αργοστόλι. Διάνυσα 40 χιλιόμετρα , στον κεντρικό δρόμο που ενώνει τις δύο πιο κατοικημένες περιοχές του νησιού , έχοντας συναντήσει τέσσερα αυτοκίνητα, δύο αρνιά, κάτι γίδια και έναν ποδηλάτη που ξεκουραζόταν κάπου στα μισά της διαδρομής.

Αναρωτιόμουν από προχθές που έγινε γνωστό, τι θα μπορούσε να γίνει ώστε το νησί να αποφύγει το κλείσιμο των δύο ΤΕΙ και δυστυχώς η απάντηση ήταν αυτό που ζούσα. Δεν πρόκειται να εισακουστούν οι φωνές μας, για ένα και μόνο λόγο: Είμαστε λίγοι πια πάνω στο νησί και με πολύ μειωμένη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια οικονομική δυνατότητα. Τα χωριά έχουν σχεδόν ερημώσει, το Ληξούρι έχει μπει και αυτό στον ίδιο δρόμο ενώ το Αργοστόλι μόνο του δεν αρκεί για να σώσει τα προσχήματα. Οι Κρητικοί απαίτησαν και κατάφεραν να μεταφέρουν παρά την απεργία της ΠΝΟ, εβδομήντα νταλίκες με τα προϊόντα τους, εμείς είναι αμφίβολο αν θα πείθαμε να μεταφέρουμε έστω και αρρώστους.

Οι τοπικοί παράγοντες έχουν απειλήσει με μαζικές παραιτήσεις, αν η κυβέρνηση επιμείνει στην απόφασή της. Αποφάσισαν τώρα, στα τελειώματα, να υψώσουν το ανάστημα και τη φωνή τους. Το ένα είναι πολύ μικρό και η φωνή τους έχει τόση δύναμη, όση και αυτών που τους ακολουθούν και τους ψηφίζουν, οπότε καταλαβαίνετε. Ίσως το μόνο καλό που θα βγει θα είναι οι παραιτήσεις τους, αν και πιστεύω πως με την «ευελιξία»  που διαθέτουν όσοι ασχολούνται με αυτό που νομίζουν ότι είναι η πολιτική, την τελευταία στιγμή θα κάνουν πίσω. Θα αποφασίσουν ότι σε «αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά η τοπική κοινωνία» είναι «χρέος τους να μείνουν και να παλέψουν» για την ανατροπή της κατάστασης.

Το ρεύμα ήρθε το μεσημέρι, τα φέρρυ έκαναν και αυτά δύο-τρία δρομολόγια, η αντιπροσωπεία που θα συναντήσει τον Υπουργό Παιδείας είναι έτοιμη. Το μικρό Ληξούρι έχει αυτή την νεκρική ησυχία , που σε συνδυασμό με τη μυρωδιά από τα καμένα ξύλα που καίνε στις ξυλόσομπες αυτοί που εγκαθιστούν φωτοβολταϊκά, μπορεί να ψυχοπλακώσει ακόμα και τον πιο αισιόδοξο. Το καρναβάλι που μπορεί να διασκεδάσει τη μιζέρια μας, αργεί ακόμα. Σε λίγο ξημερώνει μια νέα μέρα, φοβάμαι ακόμα πιο ήσυχη από την προηγούμενη…