Οι μαθητές που μένουν μετεξεταστέοι σε διάφορα μαθήματα στο Γυμνάσιο, ήταν και είναι, όπως είναι φυσικό, οι «αδύνατοι» μαθητές. Το πλήθος των μετεξεταστέων δεν έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά με τα χρόνια, θα έλεγα μάλιστα ότι σε βάθος χρόνου έχει μειωθεί σαν ποσοστό. Σε αυτό σημαντικό ρόλο έχει παίξει και ο χαρακτηρισμός του Γυμνασίου ως υποχρεωτική εκπαίδευση. Εκείνο που έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια είναι η συμπεριφορά των παιδιών που έρχονται να διαγωνιστούν το Σεπτέμβρη…

Εκτός λοιπόν κάποιων λίγων εξαιρέσεων, όπου οι μαθητές επανέρχονται διαβασμένοι και καλά προετοιμασμένοι, η πλειοψηφία των μετεξεταστέων μας εκπλήσσει με την απίστευτη αδιαφορία της!
Οι «μαθητές» προσέρχονται εντελώς αδιάβαστοι, κάποιοι από αυτούς ξέροντας ακόμα λιγότερα από ότι γνώριζαν τον Ιούνιο (αν υπάρχει το λιγότερο από το τίποτα) και περιμένουν από εμάς να ψάξουμε να βρούμε για να τους ρωτήσουμε κάτι που να γνωρίζουν! Τα τελευταία χρόνια, τα μάτια μας έχουν δει απίστευτα πράγματα και έχουν ακούσει απίθανες απαντήσεις. Χαρακτηριστικά, μπορώ να θυμηθώ μαθητή που έχασε τη χρονιά, γιατί δεν ενδιαφέρθηκε όλο το καλοκαίρι να δει ποια μέρα δίνει το μοναδικό μάθημα που χρωστούσε ή τους άλλους που έρχονται να δώσουν μαθηματικά χωρίς να φέρουν γεωμετρικά όργανα!
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν οι γονείς και η χαμένη χρονιά που κάποια παιδιά τα στιγματίζει κοινωνικά ή και ψυχολογικά. Οι γονείς που πιέζουν για επιείκεια, προκειμένου τα βλαστάρια να γλιτώσουν αλλά και οι μαθητές που όταν μείνουν, το μόνο που ξέρουν να λένε είναι το «με άφησαν»!

Η Πολιτεία και οι σχολικοί σύμβουλοι πιέζουν ώστε τα παιδιά να μην χάνουν τη χρονιά τους και έτσι οι καθηγητές προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα.
Υπάρχουν βέβαια δύο εύκολες λύσεις:
Η πρώτη είναι να τους περνάμε όλους και η δεύτερη είναι να τους βαθμολογούμε όπως πρέπει και να μένουν οι περισσότεροι.
Επειδή οι εύκολες λύσεις όμως δεν είναι πάντα οι καλύτερες, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες βρισκόμαστε να παλεύουμε: Με τη συνείδησή μας, με την ευθύνη που έχουμε ως παιδαγωγοί , με την κάθε περίπτωση ξεχωριστά…
Ένα είναι σίγουρο: Κανένας καθηγητής δεν χαίρεται όταν φτάσει να «αφήσει» κάποιον μαθητή του στην ίδια τάξη. Αισθάνεται αποτυχημένος αφού δεν κατάφερε να δείξει τα ελάχιστα στο παιδί ή να το πείσει να διαβάσει και στεναχωρημένος γιατί ένας χρόνος χαμένος είναι κάτι που κοστίζει ψυχολογικά στο μαθητή και όχι μόνο.
Το μόνο που μας παρηγορεί είναι πως υπάρχουν και κάποιες, ελάχιστες, περιπτώσεις όπου τα παιδιά αλλάζουν προς το καλύτερο μετά από μια χαμένη χρονιά και ωριμάζουν τόσο ώστε να συνεχίζουν χωρίς πρόβλημα.

Σε μερικές ημέρες, θα πρέπει να αποφασίσω πάλι για κάποιους… Μέχρι να καταλήξω, θα περάσω κάποιες δύσκολες ώρες, αλλά έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή μας! Είπαμε, οι «εύκολες» λύσεις, συνήθως δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται πως λύνουν…