Ένας μικρός μαθητής τελειώνει το Δημοτικό σχολείο και γράφεται στην Α΄ Γυμνασίου. Η μόνη κατηγορία λέξεων που ξέρει να γράφει σωστά είναι αυτές που από φωνήεντα έχουν μόνο το άλφα , έχει κάποιες δυσκολίες στην ανάγνωση, για να πολλαπλασιάσει το 12 με το 4 γράφει τέσσερα δωδεκάρια το ένα κάτω από το άλλο και τα προσθέτει (αν και ξέρω αρκετούς που έγραφαν δώδεκα τεσσάρια για να τα προσθέσουν στη συνέχεια), ενώ όταν καλείται να γράψει τις απόψεις του πάνω σε κάποιο θέμα, χρειάζονται δύο καθηγητές για την αποκρυπτογράφηση.

Ο μαθητής για τον οποίο συζητάμε, τέσσερα χρόνια μετά (το πολύ, έτσι;) τελειώνει το Γυμνάσιο. Ξέρει πλέον να διαβάζει, μπορεί να λύνει εξισώσεις πρώτου βαθμού και μπορεί να ξεχωρίσει λέξεις των αρχαίων Ελληνικών από τα greeklish. Γνωρίζει επίσης πως το μπλε χρώμα στους χάρτες δηλώνει τις θαλάσσιες περιοχές, ενώ το πράσινο τις πεδιάδες και το καφέ τα βουνά. Μπερδεύεται λίγο σε πολιτικούς χάρτες όπου υπάρχουν περισσότερα χρώματα , αλλά έχει μάθει ότι το στοιχείο διαφέρει από την έκφραση «στη Χίο». Η παραγωγή γραπτού λόγου είναι αρκετή για να μπορεί να συνεννοηθεί στοιχειωδώς με φίλους του στο Facebook, ενώ τα Αγγλικά του είναι αρκετά για να σου εξηγήσει τι σημαίνει το «Α+Β+Γ=B.F.F.E».

Είναι ώριμος και έτοιμος για το επόμενο βήμα στην εκπαίδευση του. Με το που γράφεται στο Γενικό Λύκειο, είναι βέβαιος πως θα πάρει και το απολυτήριο και μάλιστα χωρίς καθυστερήσεις, αρκεί να είναι λίγο προσεκτικός με τις απουσίες του. Ο νομοθέτης έχει προβλέψει την κούραση από την υπερπροσπάθεια σε Δημοτικό και Γυμνάσιο. Του δίνει λοιπόν το δικαίωμα να περνάει τις τάξεις παίρνοντας σε αρκετά μαθήματα βαθμούς κάτω από τη βάση, αφού για να πέσει ο μέσος όρος σου κάτω από 9,5 πρέπει ή να το προσπαθήσεις υπερβολικά ή να έχει φέρει ψεύτικο πιστοποιητικό υγείας από τους γιατρούς. Επίσης του δίνει το δικαίωμα, πολλές φορές και τους λόγους, να κάνει ένα τρίτο δεκαπενθήμερο διακοπές καταλαμβάνοντας το σχολείο. Ο μαθητής, όσο άσχετος και αν είναι, βάζει και τους δικούς του να πληρώνουν για φροντιστήρια και ιδιαίτερα για ένα-δύο χρόνια. Οι γονείς του, ακόμα και αν κόψουν το φαγητό για τον εαυτό τους, του κάνουν το χατίρι, ελπίζοντας οι δυστυχείς ότι κάποια στιγμή «ο φωστήρας» θα φιλοτιμηθεί να στρωθεί στο διάβασμα. Επιστέγασμα των προσπαθειών του, είναι η επίδοσή του στις Πανελλαδικές. Οι βαθμοί που παίρνει το παιδί είναι αρκετά καλοί αν θεωρήσεις το είκοσι σαν άριστα – στην εκατοντάβαθμη όμως τον οδηγούν σε κάποια σχολή από αυτές που έχουν φυτρώσει σε κάθε εσχατιά της Ελληνικής γης. Φοιτητής πια, αγωνίζεται για να μάθει να γράφει σωστά τα συνθήματα στους τοίχους, έχει γίνει επιστήμονας στις «τραβηχτικές» από τους γονείς του και έχει μάθει τα καλύτερα μπαρ και ξενυχτάδικα της περιοχής.
Αν πιστεύετε ότι μιλάω για λίγες εξαιρέσεις, κάνετε λάθος. Τουλάχιστον ένα στα πέντε παιδιά εμφανίζει την εικόνα που περιέγραψα και υπάρχει αυξητική τάση.

Η κοινωνία μας ωρύεται για τους άνεργους επιστήμονες, οι γονείς διαμαρτύρονται για τους άσπλαχνους καθηγητές που βάζουν δύσκολα και μπαίνουν εμπόδια στη σταδιοδρομία του παιδιού αλλά η Ελληνική Πολιτεία είναι εδώ για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Παίρνει λοιπόν δύο συγκλονιστικά μέτρα:

Βγάζει έξω την Πληροφορική από το Λύκειο και εισάγει τα project. Ειδικά τα project είναι – μετά φυσικά από τα τεστ δεξιοτήτων που είχε εμπνευστεί ο Αρσένης- αυτό που θα κάνει τη διαφορά. Συγκλονισμένοι παρακολουθούμε τη αναμόρφωση του Εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Δεν ξέρω αν δικαστεί κάποια στιγμή κάποιος πολιτικός από αυτούς που «φέρονται» να έκλεψαν χρήματα. Πιστεύω όμως ότι οι Υπουργοί Παιδείας από τον Αρσένη και μέχρι σήμερα που επέτρεψαν να φθάσουμε στο σημερινό κατάντημα πρέπει να δικαστούν και ας διαλέξουν εκείνοι την κατηγορία: Προδοσία , ανικανότητα, βλακεία είναι οι επιλογές.