Η αναμέτρηση Κεραμέως – συνδικαλιστών συνεχίζεται με πολλές παράπλευρες απώλειες. Είναι προφανές ότι και οι τα δύο αντιμαχόμενα μέρη, έχουν παραμερίσει εντελώς τις ευθύνες που έχουν απέναντι σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, βάζοντας σε πρώτο πλάνο την επίδειξη πυγμής και δύναμης έναντι του αντιπάλου. Προσφυγές σε δικαστήρια, ανταρτοπόλεμος με στάσεις – απεργίες , κόντρα προσφυγές και εφέσεις κ.λ.π..

Ποιοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι από αυτή την κατάσταση; Οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν σε στάσεις και απεργίες χάνουν μεροκάματα, το «κράξιμο» από τα social για την άρνηση ενισχύει την κακή εικόνα που έχει η κοινή γνώμη για την εργατικότητα και την αξία μας, οι μαθητές μας κρυφογελούν για την αντίδρασή μας (μέρος της κοινής γνώμης κι αυτοί ) , οι συνάδελφοι της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των φροντιστηρίων αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν οι αξιολογητές μαθητών να αρνούνται την αξιολόγηση, ενώ η Κεραμέως το μόνο που παθαίνει είναι ότι σε μερίδα κόσμου περνάει η εικόνα μιας αυταρχικής εκπροσώπου των ιδιωτικών συμφερόντων που στα πλαίσια διατεταγμένης αποστολής έχει εργολαβικά αναλάβει το «γκρέμισμα» του δημόσιου σχολείου.
Είναι εντυπωσιακό πάντως πως οι συνδικαλιστές έχουν πείσει μεγάλη μερίδα συναδέλφων ότι η αξιολόγηση είναι η χαριστική βολή στην Παιδεία, ανάγοντας σε κύριο – αν όχι μοναδικό στην παρούσα συγκυρία –  αίτημα του κλάδου την ακύρωσή της. Είναι το ίδιο προφανές ότι η άρνηση μας – με όποιες εξηγήσεις κι αν τη συνοδεύουν – ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη διεκδίκησή μας.

Η αλήθεια είναι πως η εφαρμογή της συγκεκριμένης αξιολόγησης ούτε θα λύσει κάποιο πρόβλημα στην Παιδεία, ούτε θα προκαλέσει «μπελάδες» οποιουδήποτε τύπου στους εκπαιδευτικούς. Οι συνδικαλιστές έχουν στυλώσει τα πόδια , το Υπουργείο θα το πάει μέχρι τέλους και η αξιοπρέπειά μας θα συνεχίσει να δέχεται πλήγματα από την όλη υπόθεση που θα έπρεπε να έχει κλείσει εδώ και πολλά – πολλά χρόνια.
Το μυαλό μου έχει πραγματικά σταματήσει (ακόμα και στην περίπτωση που δούλευε) μπροστά στην εικόνα:

1. Αρνούμαστε να εφαρμόσουμε ένα νόμο που έχει ψηφιστεί από μια δημοκρατικά εκλεγμένη Βουλή.
2. Αρνούμαστε να αξιολογηθούμε ενώ είμαστε οι ίδιοι αξιολογητές των μαθητών μας , ακόμα και των συναδέλφων μας που εκτέθηκαν ως υποψήφιοι για θέσεις ευθύνης.
3. Δεχόμαστε την απαξίωση και το «κράξιμο» της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου.
4. Εκτιθέμεθα με το χειρότερο τρόπο στα μάτια των μαθητών μας που ΞΕΡΟΥΝ ότι στο βάθος της άρνησης κρύβεται η ανασφάλεια/τεμπελιά/ανεπάρκειά μας. Η έκθεση είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί καταλαβαίνουν πως οι επίσημες θέσεις για αυτή μας την άρνηση είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
5. Aκυρώνουμε προκαταβολικά την οποιαδήποτε διεκδίκηση μας: Αύξηση;;;;; Ωράριο και δικαιώματα;;;;; Ποιοι;;;;; Οι τεμπέληδες που αρνούνται ακόμα και να αξιολογηθούν;;;;;;
6. Πώς γίνεται να ακολουθούμε – σε ένα σοβαρό ποσοστό – τις αποφάσεις των συνδικαλιστών μας, που όλοι ξέρουμε το ρόλο, τις επιδιώξεις, την εργατικότητα και την αποτελεσματικότητα των μεθόδων τους;;

Τα παραπάνω σκέφθηκα να τα στείλω σε ένα από τα site που έχουν φιλοξενήσει απόψεις μου κατά καιρούς, αλλά δεν έχω το χρόνο και την όρεξη να απαντάω στη δικτατορία των κατ’ επίφασιν προοδευτικών που έχουν αναλάβει εργολαβικά την κατασυκοφάντηση όσων διαφωνούν μαζί τους. Οι οπαδοί της επίπεδης Γης δεν είναι μόνοι τους…