Μία μέρα έξω από τα κάγκελα του κατειλημμένου Γυμνασίου Ληξουρίου. Τα παιδιά είναι μέσα στην αυλή και είναι χαρούμενα – κάτι είναι κι αυτό, μέσα στην όλη κατάσταση!  Τρέχουν, παίζουν μπάσκετ, μπάλα, κάνουν ποδήλατο, μιλάνε, γελάνε, θυμώνουν, ερωτεύονται, ζούνε!

Εμείς, οι καθηγητές τους, ένα μάτσο μεσήλικες, είμαστε απέξω και μουρμουρίζουμε μεταξύ μας ή μιλάμε σε κάποιους μαθητές προσπαθώντας να τους πείσουμε να ανοίξουν και πάλι το σχολείο, παρότι γνωρίζουμε πως αυτά που ζητούν είναι σωστά, αλλά δεν μπορούν – για οικονομικούς κυρίως λόγους – να γίνουν.

Και οι δύο πλευρές έχουμε δίκιο. Τα παιδιά γιατί περνάνε καλά, αδιαφορώντας ή υποτιμώντας τις συνέπειες της πράξης τους, εμείς γιατί αισθανόμαστε πως έχουμε χρέος να κρατήσουμε το σχολείο ανοιχτό, να μην αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Οι γονείς; Απόντες, στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Τι έγινε μωρέ κι αν χάσουν μια βδομάδα μάθημα;

Τι διεκδικούν τα παιδιά; Το αυτονόητο: Σχολεία που να είναι λειτουργικά και ασφαλή, εκπαιδευτικό πρόγραμμα που να τα μορφώνει και να τους παρέχει εφόδια για την ενήλικη ζωή τους. Μας καλούν να βγούμε στο δρόμο μαζί τους και να διαδηλώσουμε την απαίτηση μας αυτή. Οι περισσότεροι δεν θα πάμε, όπως δεν πηγαίνουμε και τις περισσότερες φορές.

Όχι, δεν είμαστε αδιάφοροι. Απλά γνωρίζουμε πως αν οι «παραστάσεις» και οι φωνές στους δρόμους μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες. Το ίδιο και οι καταλήψεις. Κάποτε, οι μαθητές με τις καταλήψεις υποχρέωσαν την πολιτεία να αλλάξει νόμους, έστειλαν υπουργούς στον πολιτικό Καιάδα. Αυτό έχει  αλλάξει, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Η εξουσία αποφάσισε πως είναι ένα μέσο εκτόνωσης και το αφήνει να «λειτουργεί» σαν θεσμός, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, κάτι σαν το Halloween ή την γιορτή της πατάτας ή της μπύρας. Από τη στιγμή που οι καταλήψεις κρίθηκαν νόμιμο μέσο διεκδίκησης ακόμα και αιτημάτων που ούτε οι μαθητές που τα έβαλαν δεν θυμούνται, έπαψαν να έχουν και αποτελέσματα. Μια συνάντηση με τους τοπικούς άρχοντες όπου οι μαθητές εκθέτουν τα προβλήματα τους και οι εκείνοι τους βεβαιώνουν πως είναι στο πλευρό τους και αγωνίζονται και εκείνοι για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους, είναι το καλύτερο που μπορούν να ελπίσουν.

Μία ή δύο εβδομάδες μετά, θα γυρίσουν στο σχολείο τους και η σχολική ζωή θα συνεχιστεί κανονικά. Άντε , να χάσουν και δύο περιπάτους – λέμε τώρα – για την αναπλήρωση.

Ειδικά για το σχολείο μας; Πέραν του ότι δεν είμαστε στο φυσικό μας χώρο και το προαύλιο είναι σχετικά μικρό, δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα. Για τη γυμναστική έχουμε κοντά μας το κλειστό γυμναστήριο του Ληξουρίου και ένα γήπεδο 5Χ5, δηλαδή ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει ένα σχολείο. Έχουμε κλιματισμό σε δύο από τις εννέα αίθουσες, έχουμε δυνατότητα χρήσης υπολογιστή με οθόνη προβολής σε 6 αίθουσες, ασύρματο internet σε όλο το κυρίως κτίριο, εργαστήριο πληροφορικής με αξιοπρεπείς υπολογιστές, εργαστήριο φυσικής που κάνει τη δουλειά του, καλοριφέρ που λειτουργούν σε όλες τις αίθουσες, καθαριότητα σε όλους τους φρεσκοβαμμένους χώρους, κυλικείο. Κάποιες αίθουσες είναι πολύ μικρές και στενόμακρες, πράγμα που δυσκολεύει μαθητές και διδάσκοντες, αλλά – παρόλο που θα θέλαμε κανονικές αίθουσες -είναι κάτι που μπορούμε να αντέξουμε , ειδικά από τη στιγμή που και τα τμήματα που στεγάζονται σε αυτές είναι ολιγομελή. Η απουσία μιας αίθουσας πολλαπλών χρήσεων για τις σχολικές γιορτές , ειδικά από τη στιγμή που και το θέατρο που μας εξυπηρετούσε παλιότερα δεν είναι διαθέσιμο, είναι σημαντικό πρόβλημα, όμως δεν αφορά την καθημερινότητα και η αίθουσα εκδηλώσεων του ΤΕΙ δίνει κάποιες λύσεις. Επίσης, το κτίριο είναι πρακτικά ότι πιο ασφαλές θα μπορούσαμε να έχουμε σε μια σεισμογενή περιοχή.
Στα 4 χρόνια που είμαστε σε αυτό το κτίριο, έχουν γίνει τεράστιες βελτιώσεις με πολύ φροντίδα, ακόμα και προσωπική εργασία από τους διδάσκοντες. Τόσο που να νιώθουμε λίγο αδικημένοι όταν βλέπουμε να γίνεται κατάληψη !

Η Πολιτεία με τις ρυθμίσεις που έχει κάνει και σκοπεύει να κάνει, οδηγεί σε ένα τεράστιο ξεχαρβάλωμα όλη τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά η ΟΛΜΕ δεν έχει κάτι να προτείνει, απλώς απορρίπτει – πολύ χλιαρά – τις επικείμενες αλλαγές. Οι «φωνές» των επιστημονικών συλλόγων των Μαθηματικών , των Φυσικών, των Βιολόγων, των Φιλολόγων, αφήνουν παγερά αδιάφορο το Υπουργείο «Παιδείας» και ελπίδα από πουθενά δεν υπάρχει.

Εμείς θα περιμένουμε, να τελειώσει η κατάληψη, να ξαναμπούμε στις τάξεις και – καθώς οι ρυθμίσεις γίνονται κατανοητές και εκμεταλλεύσιμες από τους μαθητές και τους γονείς τους – να μετατρέψουμε σιγά – σιγά τα σχολεία σε ένα τεράστιο θέατρο, όπου τα παιδιά θα υποδύονται τους μαθητές, εμείς θα παριστάνουμε ότι τους διδάσκουμε και όλοι μαζί θα προσποιούμαστε ότι έχουμε σχολείο…

Και του χρόνου!