Ξαδέρφος μου !

Όλο και πιο συχνά κοιτάζομαι στον καθρέφτη τελευταία. Ρωτάω και τη Γεωργία, συχνά πυκνά:
-Βλέπεις τίποτα αλλαγές πάνω μου;
-Τι αλλαγές δηλαδή; Όχι, δε βλέπω τίποτα περίεργο! Τι σε έπιασε;
Με έπιασε. Με έπιασε άγχος. Φοβάμαι ότι θα αρχίσει να μεγαλώνει το στήθος μου, ότι θα αρχίσω να βγάζω μαύρες «βούλες» , ότι θα πρέπει να μην ξαναφάω μοσχάρι.
Η μεταμόρφωση μου σε ιερή αγελάδα κάποια στιγμή θα ξεκινήσει. Όλη η πολιτική ηγεσία της χώρας μαζί με τους αγωνιστές συνδικαλιστές μας έχουν στυλώσει τα πόδια: Κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν πρόκειται να απολυθεί ! Ας έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα , ας έχουν χάσει τη δουλειά τους 700.000 άνθρωποι από τον ιδιωτικό τομέα, ας πεινάνε οικογένειες ολόκληρες, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα χάσουν τη δουλειά τους.
Είμαστε πια οι ιερές αγελάδες της Ελληνικής κοινωνίας.
Μπορούμε να κάνουμε καταλήψεις, να παίρνουμε προμήθειες, να κάνουμε κοπάνες, να έχουμε αργία τη μέρα που είναι να ψηφίσουμε τους εκπροσώπους μας, αλλά δεν μπορούν να μας απολύσουν. Μπορούν να μετατρέψουν – και το κάνουν – το μισθό μας σε χαρτζιλίκι, να μας μεταθέσουν/μετατάξουν/μετακινήσουν/πηδήξουν , αλλά δεν μπορούν να μας απολύσουν. Μπορούμε να αρχίσουμε να ξαπλώνουμε στους δρόμους και στις γραμμές των τραίνων (του μετρό καλύτερα, τα κανονικά τραίνα τα πάτησε το τραίνο) όπως κάνουν και οι συναδέλφισές μας στην Ινδία, αλλά δεν θα μας απολύσουν. Μας καταδίκασαν σε μόνιμη ημιαμειβόμενη υπερεργασία στο δημόσιο από το οποίο δεν πρόκειται να πάρουμε ποτέ σύνταξη. Μόλις πλησιάσουμε στα 67, το όριο ηλικίας θα πάει στα 69, μόλις πλησιάσουμε στα 69 θα πάει στα 71 και κάποια στιγμή – του πούστη – θα ψοφήσουμε. Όμως όχι ! Δεν θα απολυθεί κανένας. Έτσι δείχνουν το ενδιαφέρον τους οι πολιτικοί μας, αφού μας θεωρούν παιδιά τους και δικαίως: Η συντριπτική πλειοψηφία μας, μην ξεχνιόμαστε, έχει μπει από το «παράθυρο» που άνοιξε κάποιος γνωστός του πολιτικός στο Δημόσιο.
Εγώ πάλι θέλω να μπορούν να με απολύσουν. Θέλω επίσης να με αξιολογήσουν και να πληρωθώ καλύτερα αν αξίζω , ή χειρότερα αν έτσι πρέπει. Σίγουρα όμως δεν γουστάρω αυτή την προς τα κάτω ισοπέδωση όλων μας. Ξέρω, δεν έχει σημασία τι θέλω εγώ ή εσείς, στην Ελλάδα του 2012.
Αυτό που έχει σημασία είναι το γάλα μας να είναι καλής ποιότητας, να μη γδάρουμε το τομάρι μας πουθενά και δεν μπορέσει να το κάνει ταπετσαρία η MERCEDES, να έχουμε φρεσκοκομμένο χορτάρι για φαγητό, ένα μεγάλο θερμαινόμενο στάβλο για το χειμώνα και ένα μεγάλο λιβάδι για να βολτάρουμε το καλοκαίρι. Ίσως έτσι να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το γεγονός πως ο άντρας μας είναι ένα βόδι. Η τελευταία μου λέξη είναι:
Μουουου!!!