Το 2015 ήταν για τη χώρα μας γεμάτο από εκπλήξεις, δυσάρεστες! Κάθε φορά που κάτι γινόταν και αισθανόμασταν αισιόδοξοι και εθνικά υπερήφανοι ερχόταν η πραγματικότητα να μας προσγειώσει άσχημα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Αν έπρεπε να θυμηθώ κάποια πρόσωπα, εκτός του Τσίπρα (θα τον αφήσω τελευταίο) , στη μνήμη μου έρχονται, έτσι χωρίς να έχει σημασία και η σειρά:

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ύφος «καβάλα στ΄άλογο» , πιστή και σταθερή στις απόψεις της, έβλεπε την προεδρεία της Βουλής σαν σκαλοπάτι για κάτι μεγαλύτερο. Κούρασε με την τυπικότητά της, κούρασε με τις εμμονές της, εκνεύρισε εχθρούς και φίλους, πίστεψε στον εαυτό της και τελικά όταν εκτέθηκε στη λαϊκή ψήφο, κατάλαβε πόσο λίγη απήχηση είχε αυτή και οι τριτοκοσμικές αλλοπρόσαλλες απόψεις της στον κόσμο. Πέρασε και δεν ακούμπησε…

Γιάννης Βαρουφάκης: (Για όσους απορούν με τα δύο «νι»: Αλίμονο αν ο κάθε τρόμπας μπορούσε επειδή γουστάρει να αλλάζει την ορθογραφία και την ελληνική γλώσσα) . Ο τύπος πούλησε τον εαυτό και την εικόνα του και στάθηκε στη θέση του για πολύ καιρό χάρη στα μέσα ενημέρωσης. Το ποιος χρησιμοποίησε ποιον φαίνεται από το τέλος. Εξόργισε όλους ανεξαιρέτως τους ομολόγους του με το θράσος, την αμετροέπεια και τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις που ο ίδιος χωρίς πρόβλημα διατύπωνε με διαφορά ημερών ή καναλιών. Κορυφαία στιγμή η ομολογία του ότι ηχογραφούσε τη συνεδρίαση του eurogroup και κορυφαία πρόταση να μετατρέψει τουρίστες και νοικοκυρές με κρυφές κάμερες σε κυνηγούς των φοροφυγάδων!

Παναγιώτης Λαφαζάνης: Το άχρηστος είναι νομίζω ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός. Ως υπουργός, ενέργειας και παραγωγικής ανασυγκρότησης (τρομάρα του: δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του!!!) , έφαγε πόρτα σε όποια απόπειρα κι αν έκανε για διακρατικές συμφωνίες, αυτονομήθηκε, έφτιαξε κόμμα και όπως ήταν αναμενόμενο πήγε και αυτός σπίτι του – προχθές των Θεοφανείων είπε να βγει και πήγε μέχρι τον Πειραιά για να γιουχάρει τον Δρίτσα!!!

Τασία Χριστοδουλοπούλου, Αριστείδης Μπάρλας, Γιώργος Κατρούγκαλος (αυτός παίζει μπάλα ακόμα) είναι τρία ακόμα εκλεκτά μέλη του κυβερνώντος κόμματος που ανέλαβαν υπουργικές ευθύνες για τις οποίες ούτε προετοιμασμένοι ήταν, ούτε κατάλληλοι αποδείχθηκαν. Δυστυχώς υπάρχουν και πολλοί άλλοι σε αυτήν την κατηγορία: Ο Χαϊκάλης (καυτή πατάτα το υπουργείο που προσπάθησε να την δροσίσει και κάτι offshore που ξέχασε να δηλώσει) , ο Σταθάκης (άλλος ξεχασιάρης!) κ.λπ. .

Άξιος αρχηγός του παραπάνω ασκεριού ο Αλέξης Τσίπρας. Έχω δυνατή μνήμη. Δεν μπορώ να ξεχάσω όλες τις παπαριές που ανενδοίαστα  ξεστόμιζε ο πρωθυπουργός πριν από τις πρώτες εκλογές, πριν από τις δεύτερες εκλογές και μετά τις δεύτερες εκλογές… . Δεν μπορώ πλέον να τον ακούω να μιλάει για σχέδια και στόχους. Μας έκανε παγκοσμίως ρεζίλι όταν συνομιλούσε(;;) με τον Clinton χωρίς να καταλαβαίνει και συνεχίζει μακάριος να πορεύεται σε όποιον δρόμο τον κρατάει στην εξουσία.

Δεν είναι τυχαίο που οι Έλληνες είμαστε ο πιο απογοητευμένος – και ακυβέρνητος- λαός της Ευρώπης. Η συνειδητοποίηση ότι η φτώχεια μας θα γίνει ακόμα χειρότερη και ότι με τους ανίκανους που κυβερνούν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ανάκαμψης, είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την αίσθηση που υπάρχει.

Το 2016 δεν θα είναι μια καλύτερη χρονιά ! Παλιότερα, λέγαμε κάτι αισιόδοξα του στυλ «θα ανακάμψουμε, θα πάμε καλύτερα …». Τώρα ξέρουμε ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα. Κουράγιο… θα συνηθίσουμε και στα πολύ λίγα!