Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν αναλάβει και εμπνεύσει σε πολλές περιπτώσεις, εργολαβικά τις όποιες μαθητικές διεκδικήσεις των σχολείων του νησιού. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν κακό, αν το συγκεκριμένο κόμμα στήριζε με τους βουλευτές και τον μηχανισμό που διαθέτει τα αιτήματα των μαθητών που αφορούν τα κτίρια και την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων. Δυστυχώς, τα κίνητρα και οι στόχοι των μαθητών, απέχουν πολύ από εκείνους του ΚΚΕ.
Αυτή η δυσαρμονία, έχει σαν αποτέλεσμα οι μορφές διαμαρτυρίας που το συγκεκριμένο κόμμα επιλέγει, αντί για τη βελτίωση να προκαλεί ξεχαρβάλωμα των σχολικών δομών και της εύρυθμης λειτουργίας των σχολείων. Αν μετρήσει κανένας τις ημέρες μαθημάτων που έχουν χαθεί εξαιτίας των καταλήψεων που γίνονται κατ΄έθιμον εδώ και πάνω από μια δεκαετία, τις χαμένες ώρες μαθητών για ανούσιες «παραστάσεις» και «πορείες διαμαρτυρίας» στη μέση του πουθενά, θα εκπλαγεί. Οι άνθρωποι αυτοί, είχαν μετατρέψει για χρόνια σε σχολική αργία ακόμα και την επέτειο της δολοφονίας  Γρηγορόπουλου , δηλαδή είχαν αποπειραθεί να μετατρέψουν σε σχολικό ήρωα ένα θύμα εγκλήματος, ακόμα και μετά τις βαριές καταδίκες όσων εμπλέκονταν σε αυτό. Τελευταίο τους κατόρθωμα, η προτροπή προς τους μαθητές του νησιού να κλείσουν τα σχολεία τους στην Κεφαλονιά, την ημέρα που η αντιπροσωπεία θα έβλεπε τον Υπουργό Παιδείας στην Αθήνα!

Να μετρήσουμε όμως και σε τοπικό επίπεδο τα «κέρδη» από τις καταλήψεις στο Γυμνάσιο και το Λύκειο Ληξουρίου;
Τα δεκατρία χρόνια καταλήψεων λοιπόν του Λυκείου, είχαν ως κέρδος την κατασκευή μιας τερατώδους μεταλλικής σκάλας που κατέληγε στην αυλή και η οποία έγινε αιτία αρκετών τραυματισμών αφού κάθε τρεις και λίγο κάποιος κουτούλαγε πάνω της. Η δεύτερη σκάλα ήταν μέσα στους αντισεισμικούς κανονισμούς που έπρεπε να υλοποιηθούν, αλλά υπό την πίεση των καταλήψεων, η δουλειά έγινε βιαστικά και «στο πόδι» χωρίς κανείς να ενοχληθεί από την επικίνδυνη κατασκευή. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τις τουαλέτες που φτιάχτηκαν άρον-άρον στην άκρη της αυλής και στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση από τα κτίρια !

Να μετρήσουμε τώρα και τις ζημιές; Ας αφήσουμε τα θρανία και τα καθίσματα που καταστρέφονταν από τη μη συμβατή με το σκοπό τους χρήση που τους έκαναν οι καταληψίες, τις φθορές σε αίθουσες, τοίχους και πίνακες, λουκέτα, παράθυρα , καζανάκια και κλειδαριές. Η ζημιά γινόταν και γίνεται από την ανώμαλη διακοπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας – αυτό που λέμε τα παιδιά βγαίνουν από τη σειρά τους.
Η ακόμα μεγαλύτερη ζημιά γίνεται από την ηθική πλευρά του θέματος: Μαθαίνουμε τα παιδιά μας να χρησιμοποιούν προσχήματα και δικαιολογίες προκειμένου να γλιτώσουν από τις υποχρεώσεις τους και τους αποπροσανατολίζουμε και ως προς τους τρόπους να διεκδικείς κάτι.

Η ίδια διαδικασία συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο τουλάχιστον για δεκαπέντε χρόνια στο νησί με τους ίδιους ανθρώπους να κινούν με τον ίδιο τρόπο τα νήματα. Οι γονείς έχουμε βέβαια μερίδιο ευθύνης, αλλά οι άνθρωποι αυτοί έχουν το «know how» : Ποντάρουν στην εφηβική προδιάθεση της αλλαγής των πάντων, στους τεμπέληδες που βρίσκουν την ευκαιρία να αράξουν και στην αδιαφορία της κοινωνίας. Οι ίδιοι πιστεύω ότι το κάνουν πλέον από συνήθεια και όχι γιατί πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν κάτι.
Δυστυχώς, δεν έχουν συναίσθηση της ζημιάς που έχουν προκαλέσει και συνεχίζουν να προκαλούν, αλλά βλέπεις το καθήκον τους απέναντι στο κόμμα, οι υποψηφιότητες για βουλευτικές και δημοτικές-περιφερειακές εκλογές ως ανταμοιβή των υπηρεσιών τους είναι μεγάλο δέλεαρ!

Όλο το σκηνικό έχει φέρει ένα ξεχαρβάλωμα στο Λύκειο που πλέον δε μαζεύεται με τίποτα. Οι μαθητές κυκλοφορούν με κινητά εντός και εκτός τάξεων, κάποιοι καθηγητές το ίδιο, η παρακολούθηση του μαθήματος για αρκετά γνωστικά αντικείμενα είναι πλέον προαιρετική , ο ενικός από μαθητές προς καθηγητές δεν είναι σπάνιος και τώρα τελευταία εμφανίστηκαν και τα «σκορδάκια»  (μικρά δυναμιτάκια) που πετάνε οι μαθητές μεταξύ τους σε ώρα μαθήματος. Ποιος να κάνει παρατήρηση στους μαθητές; Οι «μαθητοπατέρες» ποτέ, οι αδιάφοροι το ίδιο, όσοι δεν θέλουν να μπλέξουν γιατί βλέπουν την κατάσταση περίεργη πράττουν ομοίως οπότε … καταλάβατε νομίζω. Ο τρόπος που ασκούν την εξουσία τους σε όσους τολμούν να αρθρώσουν διαφορετικό λόγο οι συνδικαλιστές μας, φθάνει στα όρια του bullying,  έτσι για να είμαστε και επίκαιροι !

Κάποια στιγμή, ελπίζω – αλλά δεν πιστεύω – οι ίδιοι να συνειδητοποιήσουν ότι αντί να προσφέρουν, κάνουν ζημιά και να αποσυρθούν ή να αλλάξουν.
Μέχρι τότε, θα δίνουμε ραντεβού στις παραστάσεις διαμαρτυρίας μπροστά από κτίρια γεμάτα «αρμόδιους» που δεν φέρουν ευθύνη για τίποτα, δεν ενδιαφέρονται και δεν είναι και στο χέρι τους να αλλάξουν τίποτα!