Κάθε μέρα εδώ και ένα μήνα κλειδώνουν τα μέτρα. Έχω σιχαθεί την έκφραση, έχω σιχαθεί τους ανίκανους που νομίζουν ότι κυβερνούν, έχω σιχαθεί τους ειρηνικά αγανακτισμένους, τους «αδιάφθορους»  βουλευτές , τους αμόρφωτους άξεστους χρυσαυγίτες, τους προστάτες του ΠΑΜΕ, τους ροζ πολιτικούς του μαυρισμένου πανευτυχή Τσίπρα, τις κόκκινες γραμμές που μόνο εμείς βλέπουμε, τους άχρηστους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους που αναμασούν τα ίδια και τα ίδια , τον εαυτό μου που δεν αντιδρώ όπως θα έπρεπε, γιατί πρέπει να δουλεύω για να ζήσουμε.

Την μια μέρα γυρίζουμε στη δραχμή, την άλλη μέρα μένουμε στο ευρώ. Είναι τρεις μήνες τώρα που κάποιοι προσπαθούν να αποφασίσουν για τις διαρθρωτικές αλλαγές, προσέξτε : όχι να τις κάνουν, απλώς να τις αποφασίσουν. Είναι τρία χρόνια που προσπαθούν να «πατάξουν» την φοροδιαφυγή, να ξεκινήσει η ανάπτυξη, να ξαναλειτουργήσουμε ως κοινωνία.
Το σύστημα υγείας και πρόνοιας δεν υπάρχει πια, οι άνεργοι περιφέρονται χωρίς ελπίδα εκλιπαρώντας για μεροκάματο έστω και μαύρο, τα παιδιά στα σχολεία σχεδόν δεν γελούν πια. Στο μεταξύ τα μέτρα που θα βυθίσουν σε ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση τους φτωχότερους ακόμα κλειδώνουν. Συνεχώς εξαγγέλλονται νέοι φόροι, νέες περικοπές, νέες απώλειες για όλους όσους είναι ήδη κάτω από το όριο φτώχειας.

Προγραμματίζουν 24ωρη απεργία για τις 24 Σεπτέμβρη. Σιγά μην τους τρομάξουμε. Ένα ραντεβού για να τους φάμε ζωντανούς θα μου ακουγόταν ελκυστικότερο. Δεν μπορώ να ανέχομαι πλέον όλους αυτούς τους ανίκανους να αποφασίζουν για τη ζωή – στην κυριολεξία πια – συνανθρώπων μας.

Θα ήθελα να κλείσω με κάτι αισιόδοξο. Δεν υπάρχει τίποτα. Καταπιεσμένη οργή, ανέχεια, η σιωπή αυτού που έχει γκρεμιστεί η ζωή του από την ανεργία, τα κατεβασμένα ρολά και τα κατεβασμένα κεφάλια των ανθρώπων γύρω μας δεν αφήνουν περιθώρια. Οι βλάκες που νομίζουν ότι με απεργία και στάσεις εργασίας θα αντιμετωπίσουμε το χαμό μας με εξοργίζουν ακόμα χειρότερα.

Θα ήθελα να δω μερικούς από αυτούς που ευθύνονται για την κατάσταση να πληρώνουν, αλλά όχι με φυλακή.
Θα ήθελα να δω όσους κάνουν μόνιμες διακοπές (ας πούμε ΓΑΠ, Μπιρμπίλη) με χρήματα που λείπουν από ανθρώπους που πεθαίνουν κάθε μέρα, να πληρώνουν επίσης, αλλά όχι με φυλακή.
Θα ήθελα να δω όσους ελέγχουν τους ρακένδυτους αλλοδαπούς για το αν έχουν άδεια μικροπωλητή, να σταματούν υπερπολυτελή τζιπ και αυτοκίνητα, ζητώντας από όσους τα οδηγούν να δείξουν τη φορολογική τους δήλωση.
Θα ήθελα να δω το ΣΔΟΕ με την αστυνομία να μπουκάρει σε όλα τα υπερπολυτελή σκάφη που βολτάρανε όλο το καλοκαίρι στα νησιά και να συλλάμβαναν όσους από αυτούς χρωστάνε.

Πολλά θα ήθελα. Αυτοί που καταλήστεψαν τον τόπο και βγάλανε τα λεφτά τους στο εξωτερικό ευχόμενοι να γυρίσουμε στη δραχμή, βρίσκονται γύρω μας και κυκλοφορούν ανάμεσα μας, ακόμα.

Φαίνεται πως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που σκέπτονται με όμοιο τρόπο. Πρέπει να γίνουμε περισσότεροι για να αντιδράσουμε. Όχι πια ειρηνικά, όχι με νόμιμο τρόπο, όχι χωρίς να λερωθούμε.

Θέλω να ελπίζω…