Φαίνεται άσχετο με το θέμα και είναι. Μου άρεσε όμως!

Έχουν περάσει μερικές ημέρες από την ανακοίνωση των χρυσοπληρωμένων από τους γονείς βαθμών στις Πανελλαδικές και αναλογίζομαι τις θυσίες που κάνουν οι γονείς προκειμένου να μπορέσουν τα παιδιά να περάσουν σε μια σχολή της προκοπής. Θυσίες που σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύονται μάταιες, αφού τα παιδάκια μας είναι πολύ καλομαθημένα πλέον για να κοπιάσουν παραπάνω προκειμένου να πετύχουν. Για σκεφτείτε για λίγο πως φθάσανε ως εδώ….
Δυσκολεύεσαι στα Αρχαία; Φροντιστήριο. Δυσκολεύεσαι στα Μαθηματικά; Φροντιστήριο. Δίνεις Πανελλαδικές και πρέπει να μαζέψεις τα αμάζευτα; Ιδιαίτερο. Κάνεις 10 χρόνια Αγγλικά και δεν μπορείς να πάρεις το Lower; Ξαναδώστο, αφού κάνεις πρώτα ιδιαίτερα. Θες να μάθεις Ιταλικά μπας και σου κάτσει καμιά αλλοδαπή το καλοκαίρι γιατί από Ελληνίδες δεν; Να σε πάω να μάθεις. Θες να πας κολυμβητήριο γιατί πήγε ο κολλητός σου; Να πας. Παίζεις ποδόσφαιρο και δεν σε βάζει στην ενδεκάδα ο προπονητής; Να αλλάξουμε τον προπονητή. Θέλεις να μάθεις μπάσκετ παρόλο που είσαι ένα μέτρο κι ένα milko; Να σε στείλω. Θέλεις να μάθεις πιάνο κι ας έψαχνες να βρεις που είναι η ουρά του; Πάλι να σε στείλω. Θες να κάνεις μπαλέτο κι ας χρειάζεσαι κυρτό καθρέφτη για να χωρέσεις μαζί με τις καμπύλες σου; Να κάνεις. Απέτυχες στις Πανελλαδικές γιατί πήγες αδιάβαστος και θέλεις να πας στο εξωτερικό να σπουδάσεις κυρίαρχος του σύμπαντος; Να πας. Τι να κάνεις. Έτσι είναι τα παιδιά μας, να τα αφήσουμε να αποτύχουν;
Τώρα πέσαμε σε κρίση και λίγο ζοριζόμαστε – οι περισσότεροι τουλάχιστον. Μήπως είμαστε λίγο λάθος; Δε θα έπρεπε να έχουμε μάθει στα παιδάκια μας ότι οι αποτυχίες έχουν συνέπειες, ότι δεν μπορούμε να τους λέμε πάντα ναι, ότι κάθε άνθρωπος έχει κάποιες δεξιότητες και αυτές πρέπει να φροντίσει να καλλιεργήσει και να αναπτύξει:
Δεν κάνουμε όλοι για όλα!
Η κλασική μαλακία που ακούω από γονείς να λένε στα παιδιά τους:
– Να πω ότι δεν είσαι έξυπνος; Τετραπέρατος είσαι! Άμα θέλεις, όλα μπορείς να τα καταφέρεις εσύ!
Τα ακούει αυτά ο τετραπύρηνος και φτιάχνει σενάρια: Δεν πειράζει μωρέ που είμαι του 12, στην Γ΄ Λυκείου θα διαβάσω και θα γίνω …θα γίνω γιατρός! Ή μάλλον πυρηνικός Φυσικός και αργότερα κάνω και ένα μεταπτυχιακό στην Κβαντομηχανική και πιάνω μια δουλειά στο MIT να «ξεστραβώσω» και τους φοιτητές που μπερδεύονται με αυτά ! Το ακούει η μάνα και κορδώνεται: Να δει τον κανακάρη σε Αμερικάνικη τελετή αποφοίτησης – ξέρετε εκεί που τους ντύνουν σαν Άγγλους δικαστές αλλά χωρίς την περούκα με τους λαχανοντολμάδες – κι ας πεθάνει ή μάλλον να δει και τα μούτρα που θα έχει κάνει η γειτόνισσα που λέει βλάκα το γιό της και μετά ας πεθάνει!

Βάζουμε λοιπόν τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας με τα παιδάκια μας. Αντί να τους χώσουμε δύο αντιπαιδαγωγικές σφαλιάρες τη στιγμή που χρειάζεται, κοιτάμε μην τυχόν και στεναχωρηθούν στο παραμικρό. Κι αν κάνουν και καμιά μαλακία ενδιάμεσα, αντί να τους «ξεφωνίσουμε» λίγο, τους βρίσκουμε μόνοι μας δικαιολογίες: Πώς να πάρει το Lower αφού δεν ακουγόταν καλά το κασετόφωνο στο listening, δεν τον πάει ο μαθηματικός και του βάζει χαμηλό βαθμό, δεν έφταιγε που έτρεχε μεθυσμένος οδηγώντας χωρίς δίπλωμα γιατί τον παρέσυραν άλλα κακά παιδιά, ξέρετε εσείς τώρα.

Όμως με αυτή την λογική που τα μεγαλώσαμε, δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω, αυτά θα έπρεπε να περιμένουμε. Τώρα που έχουν σφίξει τα πράγματα σε κάθε επίπεδο, είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις αστοχίες τους. Δεν είναι ανάγκη να βγάλουμε όλα τα απωθημένα μας μέσω των παιδιών μας και σίγουρα υπάρχουν και άλλα επαγγέλματα εκτός του γιατρού, του μηχανικού και του δικηγόρου για να μπορέσουν να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Δεν είναι απαραίτητο να μάθουν να παίζουν σαξόφωνο (επειδή εμάς μας άρεσε αλλά δεν μπορέσαμε) και δεν είναι ανάγκη να μιλάνε τρεις γλώσσες τελειώνοντας το Λύκειο. Είναι όμως ανάγκη να μάθουν να σέβονται τις θυσίες των δικών τους, να αντιλαμβάνονται τις πραγματικές τους δυνατότητες, να προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι μαθητές και σωστοί πολίτες.
Τα γράφω για να τα συνειδητοποιώ κι εγώ σιγά-σιγά για τα δικά μου παιδιά, αν και δεν έχω μέχρι στιγμής παράπονο από τις σχολικές τους επιδόσεις τουλάχιστον. Οι γονείς που διαβάζουν αυτές τις γραμμές με καταλαβαίνουν σίγουρα. Θα ήθελα να μπορούν να με καταλάβουν και τα παιδιά…