Είμαι καλομαθημένος. Τα παιδιά μου το ίδιο. Όταν η γυναίκα του σπιτιού δεν εργάζεται (τα τελευταία χρόνια) και συνυπολογίζοντας ότι είναι νοικοκυρά «παλαιάς κοπής» και φοβερή μαγείρισσα (θα περιοριστώ σε αυτά τα προτερήματα, τα άλλα είναι μη ανακοινώσιμα) καταλαβαίνετε ότι έχουμε συνηθίσει να τα έχουμε όλα στο χέρι. Ακόμα και τις φορές που προσφέρομαι να βοηθήσω, ελάχιστες δουλειές είναι αυτές που μου ζητά, αφού όπως λέει είμαι «τσαπατσούλης» και κάνω μόνο τα πάνω-πάνω.

Χρειάστηκε όμως να λείψει για κάποιες μέρες. Έφυγε εδώ και τέσσερεις μέρες και θα απουσιάσει τουλάχιστον άλλες έξι. Έμεινα λοιπόν με τους δύο γιους 15 και 18 χρονών οι οποίοι δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν τίποτα από δουλειές σπιτιού. Επίσης, ενώ ο μεγάλος έχει κόψει τις πολλές παραγγελιές, ο μικρός φέρεται σαν να είναι η μανούλα του εδώ. Δε φτάνει δηλαδή που έχω ξεβολευτεί σε προσωπικό επίπεδο, πρέπει να δίνω συνεχώς μάχες για να βοηθήσουν στα αυτονόητα. Το χειρότερο είναι ότι χρησιμοποιούν δικές μου ατάκες για να αρνηθούν να κάνουν κάτι όταν τους το ζητάω!
– Στρώσε το κρεβάτι σου Διονύση (ο μικρός).
– Γιατί, δε θα ξαπλώσω το βράδυ; Αυτή τη δουλειά θα κάνω;
– Μα μπορεί να έρθει κανένας στο σπίτι!
– Ε και; Θα κλείσω την πόρτα μου.
– Ρε Άρη (ο μεγάλος), στρώσε το κρεβάτι σου και πείσε και τον αδελφό σου!
– Σε ένα τέταρτο θα το στρώσω, γιατί παίζω κάτι στον υπολογιστή. Μάλλον λογάριασε κάτι παραπάνω γιατί θέλω να μιλήσω με την … (μην είστε περίεργοι!) στο τηλέφωνο. Με τον αδελφό μου μη με ανακατεύεις, είναι μ@@@ς. Α μπαμπά, έχω κανονίσει με τα παιδιά , θέλω να μας πας για μπάνιο – σε μισή ώρα θα φύγουμε. Το κρεβάτι το στρώνω μόλις γυρίσω.
Καταλάβατε, ελπίζω.

Από όλα που πρέπει να κάνω, εκείνο που με σκοτώνει είναι το μάζεμα της κουζίνας μετά το μεσημεριανό φαγητό. Επειδή μάλιστα τρώνε σε δύο δόσεις (πάνε διαφορετικές ώρες και με διαφορετικές παρέες για μπάνιο) αυτό το κάνω δύο έως τρεις φορές την ημέρα. Επίσης, έχω και κριτική για το φαγητό. Το ρύζι που τους έφτιαξα σήμερα είχε μέσα αρακά και καλαμπόκι. Στο μικρό δεν άρεσε το καλαμπόκι, στο μεγάλο ο αρακάς – η κατάσταση σώθηκε από τα μπιφτέκια με το μίγμα που μου είχε αφήσει η Γεωργία. Τι τις θέλω και εγώ τις αμερικανιές με τα λαχανικά;

Χθες αποφάσισα να σφουγγαρίσω γιατί από το έμπα-έβγα με τις άμμους και τα βρεγμένα πόδια, το λευκό πλακάκι (έμπνευση και αυτή!) είχε γίνει να μη σας πω πως. Πριν το σφουγγάρισμα έβαλα σκούπα. Με το που με είδε να ξεκινάω, ο μικρός την έκανε για μπάνιο. Ο μεγάλος μου είπε το κλασικό: Επειδή παίζω ένα παιχνίδι, σκούπισε εσύ και άσε να σφουγγαρίσω και εγώ κανένα δωμάτιο- πιο μετά όμως.

Σκούπισα, σφουγγάρισα και μετά μπήκα να κάνω ένα μπάνιο. Ανοίγω το καλάθι με τα άπλυτα και το βρίσκω τίγκα στα ρούχα! Σε τρεις μέρες, είχαν προλάβει να φορέσουν και να μετατρέψουν σε άπλυτα, το ¼ των ρούχων τους. Η πρώτη σκέψη ήταν να μη βάλω πλυντήριο, τόσα ρούχα έχουν ακόμα, λέω. Μετά όμως μου ήρθε στο μυαλό ότι τα άπλυτα που θα βγάζανε τις επόμενες μέρες θα κάνανε τύμβο: Ακόμα και εγώ που δεν είμαι της λεπτομέρειας, τέτοιο πράγμα δεν ήθελα να το δω. Ευτυχώς, το πλυντήριο είναι φιλικό στον άσχετο, τα απορρυπαντικά- μαλακτικά- αποσκληρυντικά δίπλα και τα κατάφερα.

Όσο εγώ κάνω δουλειές, εκείνοι είναι στο internetή στο τηλέφωνο ή τσακώνονται για το ποιος είναι πιο μ@@@ς. Διακόπτουν για να μου κάνουν ερωτήσεις ή να μου ανακοινώσουν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το διπλό ρόλο μου:

–      Τι ώρα θα φάμε;

–      Έχεις ανάψει θερμοσίφωνο; Πως θα κάνουμε μπάνιο;

–      Το βράδυ που θα βγω θα αργήσω λίγο (επιστροφή κατά τις δύο δηλαδή- ο μεγάλος)

–      Κι εγώ θα αργήσω, τι να γυρίσω να κάνω εδώ , να κάθομαι μπροστά στο κομπιούτερ; (ο μικρός)

–      Για αύριο στις μία κανόνισε να με πας στο Ξι , θα έρθεις να με πάρεις κατά τις έξι (ο μεγάλος).

–      Εμένα κατά τις τρεις θα με πας Λέπεδα και θα σε πάρω τηλέφωνο πότε να έρθεις να με πάρεις και κανόνισε να βρω ζεστό νερό και να μην έχει πιάσει το μπάνιο ο άλλος! (ο μικρός).

Σας ζάλισα. Ναι, αλλά κάπου πρέπει να ξεσπάσω, γιατί άμα τα λέω στη Γεωργία γελάει και τρελαίνομαι χειρότερα, οπότε τα έγραψα κι εγώ και τουλάχιστον ξεθύμανα!
Να είστε καλά που δε με ακούσατε!