Τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας καμιά φορά γίνονται πραγματικότητα!
Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014, Ληξούρι. Ένα παραθαλάσσιο μέρος, χωρίς λιμάνι που να μπορεί να δέσει κανονικό πλοίο, με τους δρόμους του σε κακή κατάσταση, αποκομμένο από το υπόλοιπο νησί, το οποίο επιπλέον εξακολουθεί να σείεται: Από σεισμούς, μετασεισμούς, συνδυασμένους σεισμούς, οι οποίοι αποτελειώνουν όσα σπίτια είχαν ήδη ζημιές και τσακίζουν το ηθικό των κατοίκων που προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές και να σταθούν στα πόδια τους.

Ο αέρας έξω λυσσομανάει , η βροχή πέφτει σε ριπές, τα πλοία μικρά και μεγάλα δεμένα στα λιμάνια με απαγορευτικό λόγω καιρού. Οι άνθρωποι που έχοντας ζημιά στη στέγη, είχαν καλύψει τις σκεπές τους με πλαστικό, βλέπουν τον αέρα να παίρνει και αυτή τη στοιχειώδη προφύλαξη.
Οι σεισμολόγοι φαίνεται πως έχουν εκπλαγεί από τη σεισμική ανακολουθία και έχουν σταματήσει τα πολλά λόγια, αφού βρίσκονται σε αβάδιστα μονοπάτια και αυτοί.
Μέχρι και οι επαγγελματίες ψιθυριστές φημών για επικείμενη καταστροφή έχουν πάψει να μιλάνε, παρακολουθώντας μουδιασμένοι την περιοχή και τους κατοίκους της σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν τη δεύτερη μέρα μετά το σεισμό.  

Θα αλλάξουν σύντομα τα πράγματα; Θα κόψουν οι σεισμοί; Θα ξανασταθούμε στα πόδια μας; Δεν είμαι αισιόδοξος.
Το κράτος δεν έχει χρήματα, ο Δήμαρχος ενδιαφέρεται κυρίως για την καλή προς τα έξω εικόνα του νησιού , χαρούμενος ακόμα ο αφελής που εξασφάλισε 100.000€, οι εργαζόμενοι στις διάφορες υπηρεσίες δημοτικοί υπάλληλοι έχουν φτάσει στα όρια της αντοχής τους και το ίδιο ισχύει και για όσους με σκαπτικά μηχανήματα και φορτηγά προσπαθούν να επισκευάσουν τις ζημιές του οδικού δικτύου.

Αρκετούς έχω ακούσει να λένε πως κακώς οι ντόπιοι προχώρησαν στην ανοικοδόμηση του Ληξουρίου στην ίδια θέση μετά τους σεισμούς του 53. Βλέπετε, όταν η φύση επιμένει με τον τρόπο της, ο άνθρωπος δεν έχει ελπίδα επικράτησης.
Πιστεύω πως η πιο επίκαιρη φράση για τις μέρες που θα ακολουθήσουν είναι η παρακάτω:
Ελπίζω για το καλύτερο, προσπαθώντας να είμαι έτοιμος για το χειρότερο…