– Συγνώμη, μπορείτε να κάνετε λίγο πιο δεξιά ή λίγο πιο αριστερά, να μπορέσουμε να δούμε κι εμείς ;
Φίσκα το δυαράκι του Αλέξη από πράσινους!
Βλέπετε, οι πρώην Πασόκοι, μέσα σε λίγες μόλις ημέρες μετά τις τελευταίες εκλογές, αναβαπτίσθηκαν φωτισμένοι από τις αξίες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, και έχουν ήδη πιάσει «πρώτο τραπέζι» για τα μεθεόρτια της νίκης και γιατί όχι , της αυτοδυναμίας. Συνηθισμένοι στην 1η ή με μικρά διαλείμματα στη 2η θέση, η τρίτη θέση που κατέλαβαν στις τελευταίες εκλογές τους έπεσε λίγο βαριά. Μακριά από την εξουσία και τις διασυνδέσεις είναι σαν το Λάκη Γαβαλά την πρώτη ημέρα στη φυλακή: Δεν ξέρουν από πού μπορεί να τους έρθει.
Αφού έκριναν λοιπόν με το αλάνθαστο αισθητήριο του χρήματος χωρίς κόπο που διαθέτουν, αποφάσισαν ότι ο μέχρι πρότινος «πτωχός πλην τίμιος» ΣΥΡΙΖΑ με τις δώδεκα συνιστώσες (σημαδιακό είπαν: όσοι και οι Απόστολοι) είναι the next big thing στην Ελληνική πολιτική σκηνή και έσπευσαν να ενταχθούν σε ορδές, τονίζοντας και την προηγούμενη εμπειρία τους σε διοικητικές θέσεις – την οποία φυσικά θέτουν στην υπηρεσία του κόμματος και του Λαού.
Είναι κάπως σαν να έχεις κερδίσει το Λαχείο και ξαφνικά γεμίζει το καινούργιο σπίτι που πήρες δίπλα στη ΝΔ με συγγενείς που δεν ήξερες ότι έχεις, με φίλους που απεργάζονταν το καλό σου χωρίς να τους ξέρεις και χωρίς να το ξέρεις και με νέους καταδεκτικούς γείτονες που «Είπαμε να περάσουμε να γνωριστούμε βρε παιδί μου, και τώρα που είμαστε δίπλα να τα λέμε!»
Οι του σπιτιού (του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) στην αρχή το γούσταραν το σκηνικό: Ξέρεις τι είναι να έχεις κοιμηθεί με 16% και να ξυπνάς με 30% ; Τρέλα. Η νίκη σου χτυπά κιόλας την πόρτα και α! τι ακούω ; Τα βήματα της Αυτοδυναμίας δεν είναι αυτά; Τρέξε Αλέξη γρήγορα να ανοίξεις!
– Δεν είναι η Νίκη παιδιά, δεν ήρθε ακόμα, κάτι φίλοι είναι. Περάστε παιδιά, καθίστε, θα τσιμπήσουμε σε λίγο.
– Αλέξη, τα ποτά και τα κεράσματα τελειώνουν και δεν έχουμε λεφτά να παραγγείλουμε και εσύ τους λες για φαγητό;
-Έλα ρε μάνα, χίλιοι καλοί χωράνε , τα παιδιά εξάλλου δεν ήρθαν για το φαγητό, για την παρέα ήρθαν.
Έτσι σκεφτόταν ο μικρός χαρούμενος Αλέξης και όλο και έβαζε κόσμο μέσα. Κάποια στιγμή όμως όταν αρχίσανε να ρωτάνε
– Που είναι η Νίκη ρε παιδιά; Μήπως αργούν για να έρθουν μαζί με την Αυτοδυναμία για να ξεκινήσουμε να τρώμε;
ο Αλέξης το ξεφούρνισε το παραμύθι:
– Παιδιά, δεν υπάρχει μία για φαγητό, δεν έχω κανονίσει, μπορεί όμως να φέρει κάτι μαζί της η Νίκη, θα δούμε. Έ, κι αν δεν έρθει τελικά η Νίκη και το φαγητό, δεν πειράζει, θα κάτσουμε, θα τα πούμε, 30 τετραγωνικά διαμέρισμα έχουμε πια!
Αυτά δεν τα λες σε πεινασμένους και στερημένους από εξουσία. Αν θέλανε κουβέντα θα καθόντουσαν με το Βαγγέλη, θα τον φιμώνανε και μια χαρά θα μιλούσανε.
Είμαστε λοιπόν στη φάση που κοιτάζονται μεταξύ τους οι πράσινοι και ζυγίζουν τις επιλογές τους.
Να γυρίσουν στη γκαρσονιέρα των 9 τετραγωνικών με το Βαγγέλη που όσο και αν αδυνάτισε πιάνει τα 2 τετραγωνικά μόνος του; Μπα, αποκλείεται.
Να πάνε δίπλα στη ΝΔ, είναι φίσκα και έχουν και ένα τύπο με περίεργο όνομα στην πόρτα, έναν Άδωνη, που δεν θα αφήσει εύκολα να περάσουν.
Άντε να τους βοηθήσουμε : Έξω από την πολυκατοικία, απέναντι υπάρχει μια μονοκατοικία στο ισόγειο. Την έχει ο Φώτης, ένας αξιοπρεπής ηλικιωμένος κύριος. Φαί έτοιμο δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει χώρος και αν θέλουν θα τους βοηθήσει να μαγειρέψουν με τα χεράκια τους . Μόνο που το φαγητό αυτή τη φορά πρέπει να φτάσει για όλους, όχι μόνο για τους εαυτούς τους. Ακόμα και για αυτούς που μένουν στην πολυκατοικία αλλά και για την Αλέκα που μένει δίπλα, είναι σχεδόν μόνη της και είναι λίγο ακατάδεκτη η κακομοίρα.
Ίσως και να μην είναι τόσο αργά.