Αυτό ήταν λοιπόν, ο μεγάλος μου γιος φεύγει. Οι εργαζόμενοι στο Πολυτεχνείο έκαναν ότι μπορούσαν για να καθυστερήσουν την αναχώρησή του, αλλά ήρθε η στιγμή της μετεγκατάστασης. Ενήλικος πλέον, φοιτητής στο ΕΜΠ, στη πρώτη του επιλογή που όμως είναι μακριά από το μέρος που ζούμε οι υπόλοιποι.
Τις τελευταίες ημέρες η ελληνίδα μάνα τον γέμιζε συμβουλές, όμως και εγώ που με το ζόρι κρατιόμουν να μην αρχίσω τις παραινέσεις, προτίμησα να τις γράψω (μην ξεχάσω και τίποτα) και να του τις στείλω με e–mail.

Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα σε τέτοιες περιπτώσεις και πραγματικά δεν πρόκειται να μπω στον κόπο να τα περιγράψω, αφού όσοι τα έχετε ζήσει τα γνωρίζετε ενώ όσοι δεν τα έχετε περάσει αποκλείεται να μπορέσω να σας τα περιγράψω επαρκώς για να τα συμμεριστείτε.

Θέλω όμως να περιγράψω τις ελπίδες μου , οι οποίες τώρα μόλις συνειδητοποιώ ότι είναι σε μονοσήμαντη αντιστοιχία με τους φόβους μου !

Ελπίζω ότι θα του αρέσει τόσο αυτό που επέλεξε να σπουδάσει , ώστε να βάλει τις σπουδές του σε προτεραιότητα και να μην απογοητευθεί γιατί άλλα περίμενε και άλλα βλέπει.

Ελπίζω ότι δε θα μπλέξει με το συρφετό των αργόσχολων συνταξιούχων κομματικών φοιτητών που ζουν με το όνειρο να γίνουν Τσίπρας ή Κουτσούμπας (μπρρρ)  άμα μεγαλώσουν και ξυπνάνε ένα πρωί διαπιστώνοντας ότι έχουν πιαστεί μαλάκες για δέκα χρόνια.

Ελπίζω , αν τύχει να κυκλοφορήσουμε μαζί κανένα βράδυ, οι «πόρτες» στα μαγαζιά να μην τον φωνάζουν με το όνομά του.

Ελπίζω ότι όταν τον ξαναδώ σε μερικούς μήνες, δε θα έχει αφήσει γενειάδα σαν του Άρη Βελουχιώτη και δεν θα έχει κάνει τα χέρια του σαν του Σκαρμούτσου από τα τατουάζ.  

Ελπίζω να έχει καλές παρέες, με την παλιά έννοια του όρου. Βλέπετε, καλά είναι αυτά τα προοδευτικά που λέμε όλοι μας, αλλά δε θα ήθελα να είναι το παιδί μου αυτό που θα πρέπει να πείσει τον κολλητό του να πάει για απεξάρτηση.

Ελπίζω ότι δεν θα προσπαθήσουν να τον ληστέψουν ή να του επιτεθούν περνώντας τον για αλλοδαπό: Είναι λίγο μαύρο από μόνο του, ήταν και το καλοκαίρι, όλοι οι Πακιστανοί τον κοιτούν περίεργα, δικός τους και να μην τον ξέρουν;

Ελπίζω να μην τον παρασύρει το κύμα γενικής απαισιοδοξίας και μηδενισμού κάθε προσπάθειας που κυριαρχεί λόγω κρίσης στην Αθήνα.

Ελπίζω ότι θα είναι καλά στην υγεία του και θα προσέχει τον εαυτό του, ξέρετε , οι ανησυχίες «της μάνας» που λένε: Μην κρυώσει, μην αδυνατίσει, μην παχύνει, μην…

Τέλος, ελπίζω ότι θα μπορώ να τον συντηρώ για όσα χρόνια χρειαστεί να τελειώσει τις σπουδές του και πως θα είμαστε καλά για να τον στηρίζουμε όποτε μας χρειάζεται.
Δυστυχώς, δε μπορώ να ελπίζω ότι η «μανούλα» του θα είναι ψύχραιμη με το παιδί μακριά της: Ο χειμώνας προβλέπεται θερμός και πάντως όχι από το καλοριφέρ – που δεν θα καίει !.