Επιτηρούσα σήμερα μαθητές που διαγωνίζονταν στη Βιολογία προσανατολισμού. Στην τάξη μετά την ώρα δυνατής αποχώρησης, έχουν μείνει τέσσερις κοπέλες που προσπαθούν, με αξιώσεις , από ότι μπορώ να καταλάβω. Συγκεντρωμένες όσο δεν παίρνει, με το κεφάλι κάτω, να γράφουν , να σβήνουν και να συνεχίζουν να προσπαθούν. Προσπάθεια που την αισθανόμουν, σαν να έγραφα κι εγώ μαζί τους…

Ένα από τα κορίτσια, μια λεπτή κοπέλα με σχεδόν ασκητική μορφή, καθώς πλησιάζουμε στο τέλος – τους αναγγέλλω πως μένουν δέκα λεπτά ακριβώς – σταματά για λίγο, κλείνει τα μάτια, κάνει το σταυρό της , ψιθυρίζει κάτι που δεν άκουσα και δεν έπρεπε να ακούσω, ξανασκύβει στο γραπτό της και συμπληρώνει την απάντηση στο  τελευταίο ερώτημα που προσπαθούσε, έχοντας απόλυτη συγκέντρωση σε ότι έκανε…

Δύο λεπτά μετά, είχε τελειώσει ο χρόνος, η μαθήτρια σηκώθηκε έχοντας βγάλει μια ανάσα, σαν να έβγαινε από μακροβούτι και ξανάβρισκε το οξυγόνο που της είχε λείψει !

Μετά από τόσα χρόνια που επιτηρώ πανελλαδικές, ήταν η δεύτερη φορά που πραγματικά ένιωσα συγκίνηση από την προσπάθεια ενός παιδιού και ήταν μια ευκαιρία να υπενθυμίσω και στον εαυτό μου, πως οφείλουμε τεράστιο σεβασμό στην προσπάθεια πολλών από τα παιδιά που διαγωνίζονται για να πετύχουν το όνειρό τους!

Είναι σχεδόν βέβαιο πως η μαθήτρια δεν θα διαβάσει ποτέ το κείμενο , αλλά δεν με πειράζει! Εύχομαι να πετύχει αυτό που με όλες της τις δυνάμεις φαίνεται να προσπάθησε και είμαι αισιόδοξος πως θα πετύχει!

Καλά αποτελέσματα Δ-Μ Ε. !!!