Οι κινηματογραφικές ταινίες που έχω δει στη ζωή μου, ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες και δεκάδες θεωρώ πως είναι αυτές που έχουν μείνει στη μνήμη μου για κάποιο λόγο. Σε αυτές, από χθες το βράδυ προστέθηκε άλλη μια:

«Η ζωή του Πι»
Ένας μικρός Ινδός, παίρνει το όνομα του από μια Παρισινή πισίνα , εξαιτίας ενός Νεάντερνταλ κολυμβητή θείου του, αλλά επειδή τον κορόιδευαν τα άλλα  παιδάκια στο σχολείο, το αλλάζει σε Πι , από το γνωστό 3,14.
Η οικογένειά του, έχει ένα ζωολογικό κήπο κάπου στην Ινδία, όπου κανένα ζώο δεν έχει φυσιολογικό όνομα. Στο μεταξύ ο μικρός μεγαλώνοντας, έχει ασπασθεί τρεις διαφορετικές θρησκείες (Ινδουισμό, Χριστιανισμό, Μωαμεθανισμό) και έχει βρει μια γκομενίτσα που την έριξε με την απίστευτη ατάκα: «Μήπως η κίνησή σου, έδειχνε τους όμορφους λωτούς που μπορούν να κρύβονται στο δάσος;» . Η σκουρόχρωμη κοπελίτσα έχει το συνηθισμένο όνομα Άναντι, αλλά ο Πι από αυτήν δεν πήρε ούτε έναντι ούτε καν φιλί, παρά μόνο ένα κομμάτι σκοινί . Το κομμάτι το πέρασε στο χέρι του δίκην βραχιολιού και πολύ αργότερα το χρησιμοποίησε για να αρραβωνιαστεί ένα σαρκοβόρο δέντρο, με το οποίο το βράδυ που κοιμήθηκε πάνω του μπορεί και να έκαναν τα ανομολόγητα – αν και δε μας τα έδειξαν.

Η οικογένεια του και ο ίδιος φεύγουν από την Ινδία και πάνε προς τον Καναδά, μαζί με όλα τα ζώα του ζωολογικού κήπου, με ένα γιαπωνέζικο καράβι στο οποίο ως μάγειρας, σερβιτόρος και εκπρόσωπος του διατροφικού ρατσισμού, υπηρετεί ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ . Στο ταξίδι, πέφτουν σε μεγάλη θαλασσοταραχή και εν μέσω μιας φοβερής καταιγίδας που απειλεί να καταπιεί το σκάφος, ο ψυχάκιας Πι είναι κατενθουσιασμένος στο κατάστρωμα, πανηγυρίζοντας με κάθε νέο κεραυνό που πέφτει. Τελικά, η καταιγίδα πραγματοποιεί την απειλή της και ο Πι βρίσκεται πάνω σε μια μεγάλη βάρκα με μια τίγρη που τη φωνάζει Ritchard Parker , μια ύαινα που λέγεται Harry, έναν θηλυκό ουρακοτάγκο που τον προσφωνεί Πορτοκαλάδα και μια ζέβρα που δεν μάθαμε το όνομα της εγκαίρως. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η ύαινα σκοτώνει την ζέβρα, ο ουρακοτάγκος χτυπά την ύαινα, η ύαινα σκοτώνει τον ουρακοτάγκο, οπότε εμφανίζεται η τίγρης που μέχρι τότε παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα σαν τον Προκόπη Παυλόπουλο στο χαστούκι της Κανέλλη , σκοτώνει την ύαινα και μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας, έχει καταβροχθίσει τη ζέβρα, τον ουρακοτάγκο και την ύαινα, μαζί με τα τομάρια τους. Αυτό ο σκηνοθέτης δεν μας το δείχνει να γίνεται, όπως επίσης δεν μας δείχνει το πώς η τίγρης μετά το τρίζωο φαγοπότι , ανασκουμπώθηκε, έβαλε ηλεκτρική και σφουγγάρισε, με τρόπο που και το CSI να έμπαινε στη βάρκα δεν θα έβρισκε ίχνη η Μελίνα και ο Οράτιος.
Να μην τα πολυλογώ, ο πολυμήχανος Πι , βρίσκει κουρασμένη την τίγρη από τη γενική καθαριότητα, οπότε προλαβαίνει να φτιάξει μια σχεδία την οποία δένει με τη βάρκα, πηδά μέσα και συνεχίζουν το ταξίδι τους και μαζί και μόνοι. Η σχέση τους  περνά από μεγάλες διαταράξεις, αλλά τελικά, λίγο πριν ψοφήσουν και μετά από μια νέα μεγάλη καταιγίδα, βρίσκονται αγκαλιά πάνω στη βάρκα, να δίνουν παρηγοριά ο ένας στον άλλο. Εκεί ακριβώς στη μέση του πουθενά, η βάρκα προσαράζει πάνω σε ένα νησί όπου είναι γεμάτο από κάτι μικρά ζωάκια , κάτι σαν τριασταύρωση σκίουρου-νυφίτσας-ποντικού με μάτια σαν της Λιάνας Κανέλλη (σε καλό της, δεύτερη φορά που μου έρχεται στο νου) και δέντρα και ρίζες στην επιφάνεια του εδάφους. Αυτό δεν είναι το μόνο παράξενο. Ο Πι κοιμάται πάνω σε ένα σαρκοβόρο δέντρο (σας είπα πιο πάνω για αυτό) , ο Τίγρης που είναι καραστρέϊτ κοιμάται στη βάρκα και το πρωί που ξυπνούν , ο Πι έχει καταλάβει πως όλο το νησί είναι σαρκοβόρο και παίρνει τον τίγρη του και φεύγουν με τη βάρκα. Μία σκηνή μετά, η βάρκα έχει φθάσει στο Μεξικό, όπου ο άπονος τίγρης, με το που βλέπει τη ζούγκλα, παρατάει τον Πι χωρίς μια δεύτερη ματιά, σημαδεύοντας έτσι ανεπανόρθωτα την αγνή ψυχή του ψυχάκια, τον οποίο ξαναβρίσκουμε χρόνια αργότερα στον Καναδά (καθηγητή Πανεπιστημίου, να διδάσκει την Καμπάλα- μην ξανακούσω για σπουδές στο εξωτερικό). Στην προτελευταία σκηνή της ταινίας, ο σκηνοθέτης έχει βρεθεί σε απόγνωση με όσα έχει διηγηθεί και έτσι βάζει τον Πι να διηγείται μια άλλη εκδοχή της Ιστορίας με ανθρώπους στη θέση των αντίστοιχων ζώων. Αυτό προκαλεί μουρμουρητά «ανακάλυψης» στην κινηματογραφική αίθουσα του στυλ:
– Βλέπεις; Αυτό εννοούσε ο δημιουργός. Το είχα καταλάβει εγώ που το πήγαινε. Στην τελευταία σκηνή, ο πρωταγωνιστής μας προτρέπει να διαλέξουμε όποια εκδοχή προτιμάμε: Εγώ δεν διάλεξα γατί είχα πληρώσει εισιτήριο και για τις δύο εκδοχές.
Στα υπέρ της ταινίας, θέλω να καταγράψω τις φοβερές σκηνές με τα κύματα (αλήθεια είναι αυτό), τον τίγρη για την υπομονή του καθώς και την αφηρημάδα του σκηνοθέτη που μας γλίτωσε από περιττές φιοριτούρες: Πως γιατρεύονταν τα εγκαύματα του Πι, πως επέζησε η τίγρης τρώγοντας γαύρο, χελιδονόψαρα, ένα ροφό και μια φέτα παλαμήδα για δύο μήνες, πως ενώ ήταν συνεχώς μέσα στη θάλασσα και τα κύματα ο Πι ήταν βασικά στεγνός και καλοχτενισμένος, πως ενώ τα μαλλιά του είχαν σταθερό μήκος για 45 ημέρες, ξαφνικά την 46^η ημέρα εμφανίστηκε στην οθόνη με αφάνα και άλλα τέτοια δευτερεύοντα.
 Στα κατά της ταινίας, θέλω να καταγράψω την ταινία.

Πιθανότατα έχετε βαρεθεί την ώρα και τη στιγμή που ξεκινήσατε να διαβάζετε το άρθρο για την ταινία, αλλά παρηγορηθείτε: Δεν σας έφαγε 100 λεπτά από τη ζωή σας, δεν καταπιέσατε τον εαυτό σας για να μη γελάσετε με όσους βρήκαν έξυπνη και γεμάτη αλληγορίες την ταινία και επιπλέον δεν πληρώσατε για να υποστείτε όλα τα παραπάνω.