Πόσο απελπισμένοι είναι κάποιοι άνθρωποι από τη ζωή τους και την κατάσταση στην Ελλάδα… Και πόσο διαφορετικά μπορούν να αντιδράσουν…

Σκεφτείτε λοιπόν , πόσοι άνθρωποι ψήφισαν τον Λεβέντη… Έναν γραφικό τύπο, που του έκανε μαζικά πλάκα η μισή Αθήνα, που έφτιαξε χοληστερίνη από τις πίτσες που τον κερνάγανε στο κανάλι του, ο οποίος κόντεψε να βγει κάποτε δήμαρχος Καλλιθέας για χαβαλέ και που η μοναδική κουβέντα που λέει εδώ και 6 μήνες στις δηλώσεις του είναι «Οικουμενική»… (Συγχύστηκα τόσο που έβαλα 5+1 φορές τη λέξη «που» στην ίδια πρόταση).
Ο άνθρωπος θέλει να πραγματοποιήσει το επόμενο μεγάλο του όνειρο: Αντιπρόεδρος σε μια οικουμενική κυβέρνηση! Ποιος;;;; Ο Λεβέντης, που κάποτε λέγαμε να τον ψηφίσουμε γιατί είναι ο μόνος πολιτικός που πληροί την προδιαγραφή «και μαλάκας και λεβέντης»…

Επόμενο αστέρι που έχει αρχίσει να σέρνει κόσμο πίσω του, ο Αρτέμης Σώρρας, με την περιουσία των 600 δις ευρώ (τι να μας πει κι ο Βασιλάκης ο Gates με τη Microsoft και τα 75 δις του) . Αφού δεν βρίσκεται ένας εισαγγελέας να τον μαντρώσει, βρέθηκαν άνθρωποι που τον πιστεύουν , δίνουν και κάτι ακατανόητους όρκους σε κάτι περίεργα υποκατάστατα του δωδεκάθεου και περιμένουν να πληρώσουν τα χρέη τους στο κράτος με τα ομόλογα χωρίς αντίκρισμα…

Υπάρχει μια τρίτη κατηγορία απελπισμένων , που τρέχουν όπου τους καλεί το κόμμα: Να διαδηλώσουν, να φωνάξουν , στο τσακίρ κέφι να χτίσουν και μια είσοδο σε κανένα Υπουργείο (συμβολικά πάντα, χωρίς να ενοχλούν κανέναν, ούτε καν αυτούς ενάντια στους οποίους διαμαρτύρονται).

Οι τρεις πρώτες κατηγορίες απελπισμένων, δεν ενοχλούν κανέναν. Ικανοποιούν μια δική τους ανάγκη , να κρατηθούν από κάπου, να διαμαρτυρηθούν , να νιώσουν ότι αντιδρούν. Η εκάστοτε εξουσία αισθάνεται ευτυχής με όλους αυτούς να εκτονώνονται με ανώδυνα πράγματα, που δεν την αμφισβητούν και δεν τη θίγουν!

Ακολουθεί η μεγάλη μάζα. Όλοι εμείς που προσπαθούμε να επιβιώσουμε, ρίχνοντας συνεχώς τις υλικές μας απαιτήσεις, κόβοντας και μειώνοντας από παντού, βρίζοντας όσους κυβερνούν και ψηφίζοντας τους ίδιους στις εκλογές. Άντε, στα μεγάλα ζόρια να γράφουμε και κάτι από τον καναπέ μας, να νομίζουμε ότι κάποιοι από τους κρατούντες θα τα διαβάσουν και θα ευαισθητοποιηθούν!
Όσοι ανήκουμε σε αυτήν την μεγάλη μάζα, τρέφουμε ακόμα ελπίδες ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα πράγματα κάποια στιγμή θα φτιάξουν. Όμως, υπάρχουν και κάποιοι λίγοι, ελάχιστοι, που αποφασίζουν να αντισταθούν, ένοπλα και όχι με την ψήφο ή το πλακάτ. Σε αυτούς η «δημοκρατία» θα εξαντλήσει όλη της την σκληρότητα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί της καθεστηκυίας τάξης, αυτοί μόνο μπορούν να απειλήσουν το βόλεμα των «δικών μας», την συμμόρφωση των κρατούντων στις έξωθεν «εντολές», τους ανίκανους που έχουν εξαντλήσει κάθε περιθώριο ανοχής. Όμως και αυτοί, ψάχνουν το δρόμο τους, βλάπτοντας και αθώους και αυτό καμιά κοινωνία δεν μπορεί να το δικαιολογήσει.
Οι τρομοκράτες – και δεν μιλάω φυσικά για τους αναρχικούς της πίπας, που καίνε τρόλεϊ και ΙΧ πολιτών και τα πρεζόνια των Εξαρχείων που πυρπολούν τα σκουπιδιάρικα.
Οι τρομοκράτες λοιπόν είναι οι εχθροί της κοινωνίας, έτσι όπως οι κρατούντες τους εμφανίζουν. Όχι οι δολοφόνοι και οι βιαστές , που με κάποιο τρόπο, κάποια στιγμή βρίσκουν το δρόμο της εξόδου από τη φυλακή. Όχι οι κλέφτες του δημόσιου χρήματος που όχι μόνο δεν διαπομπεύονται όπως θα τους έπρεπε, αλλά μετά από μικρή θητεία στη φυλακή, βρίσκουν και αυτοί το δρόμο της ελευθερίας.
Δυστυχώς, οι άνθρωποι που διαλέγουν ένα τέτοιο δρόμο, «χάνονται» και χάνουν την όποια αναγνώριση εξαιτίας της συνεργασίας τους με κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου και φυσικά εξαιτίας κάποιων ανθρώπινων ζωών που χάνονται εξαιτίας της δράσης τους.
Όμως, η δεξαμενή των απελπισμένων φαίνεται πως ξεχειλίζει και τις συνέπειες μπορεί να τις υποστούμε όλοι μας, δίκαιοι και άδικοι…