Ευτυχώς στο πλάνο υπάρχει και η μπάλα, για ξεκάρφωμα!

Είπα να γράψω δύο πράγματα που μου έχουν μείνει μέχρι στιγμής από τους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά μου βγήκαν πολλά και απωθημένα. Πάμε:
Αγαπημένος αθλητής ο Dong Dong, χρυσός Ολυμπιονίκης στο άθλημα του Τραμπολίνο (κι εγώ ο χαζός που νόμιζα ότι τέτοια είχαν μόνο στα Λούνα Παρκ για να ξεχαρμανιάζουν κάτι υπερκινητικά που πίνουν ταυρίνη αντί για γάλα) ! Φοβερή συγκίνηση είχε ο δικός μου που κέρδισε. Το ύψος του θα ήταν γύρω στο 1.60, το βάρος του κάτω από 50 κιλά και έκλαψε από τη χαρά του κατορθώνοντας το απίστευτο: Κλαμένος γινόταν όμορφος!
Το άθλημα με τις ωραιότερες στολές είναι μακράν το τζούντο και το τάε-κβο-ντο. Φοράνε κάτι άνετα μπουρνουζάκια, δεμένα με μια ζώνη στη μέση ή κάτι πυτζάμες «καμπάνα» που έτσι και έμπλεκες σε πραγματικό καυγά με αυτές, η μόνη περίπτωση να νικήσεις θα ήταν να πεθάνει από τα γέλια ο αντίπαλος σου. Πάντως, πήραμε και ένα μετάλλιο σε αυτό με τον Ηλιάδη (που για κάποιο δυσεξήγητο λόγο μου φέρνει στο νου το Λεωνίδα το Σπαρτιάτη), να ναι καλά το παλληκάρι που έμαθε να μιλά και Ελληνικά.
Επόμενο συγκλονιστικό άθλημα είναι η συγχρονισμένη κολύμβηση στην κατηγορία «ντουέτο». Δύο κοπελίτσες έχει κάθε ομάδα, ομοιόμορφα ντυμένες ή μάλλον γδυμένες: Μαγιώ με στρας και πούλιες, αδιάβροχο βάψιμο ξεπεσμένης πόρνης, μαλλιά πάντα πιασμένα σε κότσο, τζελαρισμένα να μη φεύγει τρίχα και ειδικό μανταλάκι στα ρουθούνια. Οι κοπελίτσες περπατούν στις μύτες των ποδιών όσο στέκονται έξω από την πισίνα, κάνουν μερικές απλές χορευτικές φιγούρες επιπέδου «Κόκκινα φανάρια» και μετά πέφτουν στο νερό. Εκεί χάνουμε τη μπάλα ! Τα κεφάλια τους κάτω από το νερό, τα πόδια απέξω και να κάνουν τα απίστευτα! Τέλειος συγχρονισμός (οι καλές) , να εκτελούν χορευτικές φιγούρες με άνεση που σου σπάει τα νεύρα. Εκεί που λες ότι «Δε μπορεί, αν δεν πάρουν ανάσα θα σκάσουν» βγάζουν για λίγο το κεφάλι από το νερό , χαμογελαστές , συνεχίζοντας να χορεύουν. Τόση ώρα το κεφάλι μέσα στο νερό, εγώ δυσκολεύομαι να το κρατήσω ακίνητος, όχι να ξεβιδώνομαι κιόλας! Τέλος πάντων, μπράβο τους που το μπορούν και δύο μπράβο στους κριτές που βαθμολογούν και μάλιστα με ακρίβεια Πανελλαδικών : 194, 675 οι νικήτριες, ότι πείτε παιδιά, εγώ θα έβαζα ίσως 194,725 αλλά δεν πειράζει.
Άλλο εντυπωσιακό άθλημα είναι το Beach Volley γυναικών, το τονίζω αυτό. Είναι μακράν το άθλημα με τις πιο γεμάτες κερκίδες από αγνούς φιλάθλους που παρακολουθούν με αφοσίωση τις αθλήτριες σε όλες τις προσπάθειές τους, ανεξαρτήτως του που παίζεται ή του αν παίζεται η μπάλα. Υπάρχει πάντως ένα πρόβλημα από το λίγο που παρακολούθησα φέτος. Οι αθλήτριες όσο πάνε μοιάζουν και περισσότερο με κολόνες. Ψηλές, άβυζες και με όλο και λιγότερες καμπύλες, θα το πατώσουν το άθλημα.
Περνάμε στην Ενόργανη Γυμναστική. Οι αθλήτριες που διεκδικούν μετάλλια, θα έκαναν καριέρα στα φανάρια πουλώντας χαρτομάντιλα . Στερημένα κοριτσάκια με στρατιωτική πειθαρχία, χοροπηδούν πάνω στη δοκό, περιστρέφονται οριζοντίως και καθέτως και επειδή το τσίρκο δεν υπάρχει πια, πηγαίνουν στους αγώνες. Κερδίζουν μετάλλια, συγκινούνται γιατί σκέφτονται ότι η προπονήτρια (θετή κόρη του Χίτλερ) θα τους επιτρέψει να φάνε ένα χάμπουργκερ (χωρίς σως, ψωμί και μπιφτέκι, παρακαλώ) και πανηγυρίζουν μόνο αν έχουν περάσει τα 20, οπότε θεωρούνται γριές για το άθλημα και άρα μπορούν να ξεκινήσουν να ζουν.
Στο στίβο τώρα, υπάρχουν οι δρόμοι ταχύτητας και κυρίως τα 100 μέτρα και ο συμπαθέστατος Τζαμαϊκανός Bolt που είναι όλα τα λεφτά. Για τα επόμενα 8 χρόνια (τότε θα βρουν με τι είναι ντοπαρισμένος) θα είναι ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο. Μαζί του τρέχανε διάφοροι άλλοι διάσημοι δρομείς με σωματοδομή κομμουνιστή οικοδόμου της δεκαετίας του 70 στην Αθήνα, που σε κάνουν να αισθάνεσαι ενοχές (εσένα, όχι εμένα) για κάθε κομμάτι πίτσας που έχεις φάει . Τους βλέπω και φοβάμαι μην πεθάνουν από υγεία!
Θα ήθελα να σας μιλήσω και για τις ρίψεις (σφυροβολία, σφαίρα) γυναικών, αλλά έχω σταματήσει να τις παρακολουθώ: Την τελευταία φορά που είδα ήταν το 1996 με τη Βερούλη, αλλά σκιάχτηκα και δεν το ξαναέκανα.
Δημοφιλέστερο άθλημα για τις γυναίκες, από ένα πρόχειρο γκάλοπ που έκανα, αναδείχθηκαν με μεγάλη διαφορά οι απονομές μεταλλίων σε κολυμβητές και πολίστες. Μισώ αυτές τις δύο κατηγορίες αθλητών, γιατί βλέπω πως θα ήθελα να είναι το σώμα μου (όπως το δικό τους, αλλά με τρίχες), αλλά δεν γίνεται! Το αντίστοιχο άθλημα (για να δακρύζουν οι γυναίκες) είναι το άλμα επί κοντώ γυναικών. Από τις λίγες φορές που θα ήθελα να είμαι «κοντώ» και όχι μέτριο προς το ψηλό!
Οι Ολυμπιακοί συνεχίζονται, οι Έλληνες ήδη έχουμε σε αυτούς αγωνιστικά τη θέση που μας αξίζει (έχουμε πάρει τα διπλάσια μετάλλια από ότι οι Κύπριοι) και περνάμε κολοσσούς του κλασικού αθλητισμού, όπως τα νησιά Βανουάτου και Φερόες. Σχεδόν όπου συμμετέχουμε, αισθανόμαστε ευτυχείς αν είμαστε μέσα στους είκοσι καλύτερους του κόσμου : Αναμενόμενη έκφραση κάθε φορά που ερχόμαστε τελευταίοι σε κάποιο άθλημα – οι αθλητές μας βέβαια μιλούν καθαρά για ατυχία που μας στερεί τη διάκριση.
Για τον Ισίδωρο Κούβελο, την Παπαχρήστου και το πώς οι 7 μαύροι ρατσιστές που κυνηγούσαν τον Κεντέρη στον τελικό των 200 μέτρων το 2000 στο Σύδνεϋ μας χάρισαν το χρυσό μετάλλιο , θα γράψω την επόμενη φορά!