Βλέποντας τις ανακοινώσεις συνδικαλιστών και συναδέλφων στα διάφορα site αλλά και σε κάποια mail, αισθάνομαι ότι ζούμε μέρες Πολυτεχνείου και παλλαϊκής αντίστασης στα ξένα κέντρα αποφάσεων και τα ντόπια υποχείρια τους. Θυμάμαι και άλλες τέτοιες εξάρσεις αντίδρασης, όπως τότε που στην Πλατεία Συντάγματος οργάνωναν λαϊκά δικαστήρια και καταδίκαζαν μετά από συγκλονιστική δίκη τον Τζωρτζ Μπους , τον Τόνυ Μπλερ και άλλους.
Όλη η οργή που έχουμε για την κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει οι κρατούντες, έχει μετατραπεί σε αντίδραση στην αξιολόγηση και υποστήριξη οποιασδήποτε δαιμονικής ιδέας για το πώς θα χρησιμοποιήσει το «κράτος»  την αξιολόγηση. Επίσης, έχει κολλήσει την ετικέτα του προδότη σε όσους σχολικούς συμβούλους προσπαθήσουν να την εφαρμόσουν (λες και οι σχολικοί σύμβουλοι δεν είναι καθηγητές, κάποιοι από εμάς δηλαδή) , θεωρούν προδότες και μιάσματα όσους συμφωνούμε ακόμα και με την ιδέα της αξιολόγησης και pathetic ασπόνδυλα όσους ενώ αρχικά είπαν ότι διαφωνούν στη συνέχεια αποφάσισαν να πειθαρχήσουν στις εντολές.
Η αυτοαξιολόγηση έτσι όπως ξεκινάει είναι τουλάχιστον άστοχη. Μικρές εκθέσεις διαπιστώσεων που καταλήγουν σε μια βαθμολογία. Υποτίθεται ότι θα την κάνουν ομάδες εκπαιδευτικών που θα συνεργαστούν και άλλα τέτοια βαρύγδουπα. Στην πράξη, θα γράψει ο καθένας από ένα κομματάκι βάζοντας και ένα βαθμό (συνηθισμένοι είμαστε άλλωστε σε αυτό, το να μας βάζει άλλος βαθμό μας πειράζει) , ο περήφανος διευθυντής θα την αναρτήσει/προωθήσει/ταχυδρομήσει σε όποιους επιτάσσει ο νόμος και το Υπουργείο θα δηλώνει ευτυχισμένο πως ξεκίνησε η αξιολόγηση και όλα αλλάζουν προς το καλύτερο στην Παιδεία.
Δηλαδή το Υπουργείο θέλει να κάνουμε πως αξιολογούμαστε, οι συνδικαλιστές θέλουν να κάνουμε πως αντιδρούμε και όλα αυτά προφανώς δεν βοηθούν καθόλου σε αυτό που όλοι – λένε ότι – βάζουν σαν στόχο: Τη Βελτίωση της Δημόσιας Παιδείας.

Πόσο Μ@^%$Σ νοιώθω που πρέπει να στοιχηθώ με τους μεν ή με τους δε, είναι δύσκολο να περιγράψω. Προσωπικά, είμαι υπέρ της αξιολόγησης γενικά και σε όλα τα επίπεδα. Θα συζητούσα – αν ήταν στο χέρι μου – το πώς , από ποιους και με τι κριτήρια πρέπει να γίνει, το πώς θα χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση της Δημόσιας Παιδείας , θα θεωρούσα αιτία πολέμου την επιβολή ποσόστωσης και θα είχα τρόπο να αρνηθώ τις αδικίες που πιθανόν να παρεισφρέουν σε τέτοιες διαδικασίες, αφού θα είχα αποδείξει την καλή μου θέληση. Αν μέσω της αξιολόγησης και μετά από σαράντα κύματα και σαρανταένα σεμινάρια βρίσκονταν και κάποιοι που έπρεπε να φύγουν από τον τομέα της Παιδείας, ας έφευγαν: Δηλαδή, πιστεύετε ότι όσοι υπηρετούμε στα σχολεία είμαστε κατάλληλοι για να διδάσκουμε; Προσωπικά, στα είκοσι χρόνια που βρίσκομαι μέσα στα σχολεία, έχω συναντήσει πέντε τουλάχιστον περιπτώσεις «συναδέλφων» που – για διαφορετικούς λόγους στον καθένα – θα έπρεπε όχι απλώς να μην τους επιτρέπεται να διδάσκουν, αλλά θα έπρεπε κανονικά να τους απαγορεύεται και η είσοδος στα σχολεία.

Όμως όχι. Εμφανιζόμαστε όπως αυτοί που κατηγορούμε. Σκοταδιστές , εκπρόσωποι του δόγματος «μην αλλάζεις τίποτα» , αρνητές του διαλόγου. Ακόμα και όσοι συμμετέχουν από φόβο στην αυτοαξιολόγηση  (μέχρι και το Word, γνωστό όργανο των συνδικαλιστών, βγάζει λάθος τη λέξη!) , θα το κάνουν διεκπεραιωτικά και όχι προσπαθώντας να αναδείξουν την ουσία.

Τελικά, είμαι πραγματικά Μ@^%$Σ που γράφω και κοινοποιώ τέτοιου είδους απόψεις και δεν κάνω το ασφαλές: Διαφωνώ με την αξιολόγηση και αρνούμαι να συμμετέχω σε ομάδες για τους λόγους που η ΟΛΜΕ έχει εξηγήσει. Κάτω η χούντα του Υπουργείου, καθηγητές ενωθείτε ! Επίσης παραιτούμαι από την επιτροπή ελέγχου κυλικείου (ποιος είμαι εγώ που θα αξιολογήσω το κυλικείο;!) και αρνούμαι να καταθέσω βαθμολογία για τους μαθητές μου (η αξιολόγηση των μαθητών θα χρησιμοποιηθεί από το σύστημα για την απόρριψη μαθητών, δηλαδή θα οδηγήσει μέρος των μαθητών στην εγκατάλειψη των σπουδών τους και τις οικογένειές τους σε απόγνωση για το μέλλον των παιδιών τους).