Ότι καταλαβαίνετε…

Προσπαθούσα το μεσημέρι να καταλάβω, ενώ κολυμπούσα χαλαρά ατενίζοντας την ακτή στο Ξι (παραλία της Κεφαλονιάς, δίπλα σε δύο μεγάλα ξενοδοχεία και αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια) , τι είναι αυτό που έχει αλλάξει σε σχέση με πέρυσι – γιατί σίγουρα κάτι έχει αλλάξει στο όλο σκηνικό !
Τα φουσκωτά είναι στη θέση τους, τα jet-ski και τα ενοικιαζόμενα ταχύπλοα επίσης, οι ομπρέλες με τις ξαπλώστρες σε πλήρη ανάπτυξη, η θάλασσα πιο καθαρή από κάθε άλλη φορά και οι d.j να παίζουν τις – από πάντα – μάλλον περίεργες επιλογές τους.
Αυτά που έχουν αλλάξει είναι το πλήθος του κόσμου, η σύνθεσή του και συνακόλουθα η διάθεσή του. Ακόμα και τα πιτσιρίκια κάνουν λιγότερο σαματά από άλλες χρονιές. Οι Έλληνες της παραλίας είμαστε πλέον μειοψηφία , όχι σαν τη ΔΗΜΑΡ, αλλά περίπου σαν το ΣΥΡΙΖΑ. Οι ντόπιοι, ακόμα λιγότεροι. Ούτε καν μαθητές Γυμνασίου ή Λυκείου σε μεγάλες παρέες !
Οι επιχειρηματίες του τουρισμού στην περιοχή κάνουν ότι μπορούν : Το πάρκινγκ είναι δωρεάν, οι ξαπλώστρες φθηνότερες από πέρυσι, τα ποτά και τα αναψυκτικά στις ίδιες τιμές. Όμως παρά τον καύσωνα, ο κόσμος είναι «παγωμένος» ακόμα και όταν πηγαίνει για μπάνιο. Βλέπετε, οι περισσότεροι έχουν κάνει τη φορολογική τους δήλωση ή πάντως ξέρουν τι πρόκειται να πληρώσουν: Οι πιο «άνετοι» θα πληρώσουν περίπου τα χρήματα που είχαν τη διάθεση να ξοδέψουν για τις διακοπές τους, οι ζορισμένοι θα πληρώσουν χρήματα που δεν σκόπευαν να ξοδέψουν αφού δεν τους περισσεύουν , ενώ εκείνοι που πρέπει να πληρώσουν ποσό που ούτε έχουν, ούτε πρόκειται να αποκτήσουν στο κοντινό τουλάχιστον μέλλον, απλά δεν πάνε ούτε για μπάνιο! Η «μουγκαμάρα» της παραλίας και τα αγέλαστα πρόσωπα όσων κάθονται κάτω από τις ομπρέλες, σχεδόν προκαλούν κατάθλιψη: Ευτυχώς τα παιδιά μας παίζουν λίγο με τις ρακέτες και ακούγεται τουλάχιστον το τάκα-τούκα!

Οι άνθρωποι που περιμένουν να ζήσουν από τον Τουρισμό, γκρινιάζουν: Πιο λίγοι παραθεριστές, με μικρότερα ποσά διαθέσιμα για αναψυχή από κάθε άλλη χρονιά .
Τυχεροί όσοι είχαν κλείσει με ξένα πρακτορεία, αν και αυτοί εξαναγκάσθηκαν σε μειώσεις τιμών ή αναβάθμιση των προσφερόμενων υπηρεσιών τους.
Το να περιμένει κανείς να αλλάξει σύντομα η κατάσταση, φαντάζει ουτοπικό. Η κοινωνία μας, μετά τις δύο εκλογικές διαδικασίες, έχει περιέλθει σε μια περίεργη κατάσταση «μη αντίδρασης». Απλά περιμένει, δίνει κάποιο χρόνο στη νέα κυβέρνηση να προσπαθήσει, ελπίζει ότι ίσως κάτι αλλάξει προς το καλύτερο ή τουλάχιστον ότι δεν θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Δυστυχώς, ακόμα και οι αυτοκτονίες περνούν πλέον στα ψιλά των ειδήσεων και όλοι «ταμπουρώνονται» , καμιά φορά και με την κυριολεκτική έννοια του όρου, για να προστατέψουν ότι τους έχει μείνει. Θα ήθελα να πω κάτι αισιόδοξο, αλλά η αίσθηση της πραγματικότητας που έχω με εμποδίζει.
Στην κυβέρνηση, μπορεί να υπάρχουν δυο-τρεις άνθρωποι που θα εμπνεύσουν με το προσωπικό τους παράδειγμα , ώστε να λειτουργήσουν ανάλογα και οι υπόλοιποι. Ο ένας από αυτούς φαίνεται να είναι ο Σαμαράς , που – από ότι λένε οι γιατροί – δουλεύει διακινδυνεύοντας να χάσει το μάτι του και ίσως και ακόμα χειρότερα. Δυστυχώς, η αυτοθυσία ενός Πρωθυπουργού (που δεν φημίζεται για την εξυπνάδα του) από μόνη της δεν είναι αρκετή. Ο Στουρνάρας φαίνεται επίσης να υπερβάλλει εαυτόν , αλλά ήδη έχουν αρχίσει οι γκρίνιες και οι τρικλοποδιές. Μετά από αυτούς, οι υπόλοιποι ψάχνονται ακόμα για τις αρμοδιότητες ή παραιτούνται (!) χωρίς να προσπαθήσουν.
Χωρίς ελπίδα πορευόμαστε , αμήχανοι θεατές της κατάστασης και περιμένουμε ένα θαύμα ή μια καταστροφή «για να πάρουμε μπροστά». Το τελευταίο θαύμα που θυμάμαι ήταν το 2004 που πήραμε το Euro στο ποδόσφαιρο, ενώ η τελευταία καταστροφή ήταν η απώλεια της Κύπρου. Λάβετε υπόψη σας ότι τα θαύματα συμβαίνουν πολύ σπανιότερα από τις καταστροφές και πείτε μου τι μπορεί τώρα να περιμένει ένας μαθηματικός;