Το τέλος του παραμυθιού που λεγόταν «Δημιουργία , Ξανά» ήρθε έτσι όπως άρχισε: Με πρωτοβουλία του Τζήμερου , ο οποίος αποφάσισε ότι προτιμά να μπει στη Βουλή με τη βοήθεια των ψηφοφόρων του Δ.Μ (δεινόσαυρου Μάνου) από το να διακινδυνεύσει μόνος του. Βέβαια, όπως θα διαπιστώσει, το 2,15%+1,8% , μπορεί να κάνει 4%, μπορεί να κάνει 6% μπορεί όμως να κάνει και 1,5%. Πιστεύω ότι η τελευταία περίπτωση είναι και η πιο πιθανή στην περίπτωσή μας: «Δημιουργία, Ποτέ ξανά».
Αισθάνομαι προδομένος, κυρίως γιατί «παρέσυρα» άλλους φίλους στην επιλογή μου , αλλά νομίζω και ελπίζω πως θα καταλάβουν: Οι προθέσεις του κόμματος και βέβαια και οι δικές μου ήταν αγνές, οι δικές μου παρέμειναν, το κόμμα μετατοπίστηκε, άρα βρέθηκα εκτός…

Πίσω λοιπόν πάλι στην αναζήτηση του εκλεκτού που θα πάρει την ψήφο μας. Μπορώ να αποκλείσω εύκολα κάποιους: Σαμαράς (βλάκας, φίλος του πράσινου Φόρεστ Γκάμπ , με απόψεις και ηθική τουλάχιστον αμφισβητούμενες), Βενιζέλος (υπερόπτης, θαυμαστής της φωνής του και με πολλά «βαρίδια» από το πρόσφατο παρελθόν ), ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν τα συζητάω (για τους ίδιους ακριβώς λόγους).Τον  Καμμένο κάποια στιγμή πρέπει να τον μαζέψει η οικογένειά του, οπότε μένουν οι ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Για τον Αλέξη τα έχουμε ξαναπεί: Ένα ανεπάγγελτο και ημιμαθές παιδί του κομματικού σωλήνα, «καταληψίας» στα 38 του και αν δεν είναι αφελής, είναι επικίνδυνος. Ή μάλλον είναι αφελής και επικίνδυνος.
Ο Κουβέλης είναι η χαρά του επαναστατημένου συνταξιούχου. Σοβαρός, μειλίχιος, συγκρατημένος αλλά δεν με εμπνέει ιδιαίτερα – ίσως γιατί δεν μπορώ να με σκεφτώ ως συνταξιούχο.

Τελικά δηλαδή να αφήσω τους άλλους να αποφασίσουν για μένα; Έχω ακόμα 17 ημέρες καιρό να διαλέξω. Τι είναι προτιμότερο όμως να επιλέξω: Το λιγότερο διεφθαρμένο, το λιγότερο άχρηστο ή το λιγότερο επικίνδυνο; Δυστυχώς κανένας από τους αρχηγούς δε συγκεντρώνει και τα τρία χαρακτηριστικά: Ίσως ο Κουβέλης να έχει τα δύο…