Αξιολόγηση. Ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί. Είχε γίνει μια προσπάθεια να ξεκινήσει πάλι κάπου στο 2013, αλλά η λυσσαλέα αντίδραση των συνδικαλιστών που έπεισε και πολλούς συναδέλφους τότε να την αρνηθούν, τη σταμάτησε πρόωρα. Τώρα ξαναήρθε στο προσκήνιο και το Υπουργείο θεώρησε ότι είναι καλή στιγμή να ξεκινήσει, παρά το ότι μεγάλο ποσοστό των σχολικών μονάδων λειτουργεί εξ αποστάσεως!
Οι συνδικαλιστές , σταθεροί στις προ εικοσαετίας θέσεις τους, μας καλούν να την αρνηθούμε οργανωμένα και να αναγκάσουμε το Υπουργείο να την αποσύρει.

Ας δούμε τις δύο απόψεις: Το Υπουργείο θέλει να την ξεκινήσει (γιατί κάποτε πρέπει να γίνει!) τώρα, γιατί κρίνει ότι είναι πιο εύκολο να περάσει , αφού σε αυτή τη φάση της σχολικής χρονιάς , χρειάζεται ελάχιστη απασχόληση εκ μέρους μας. Δείχνει με αυτό τον τρόπο πως δεν το ενδιαφέρει η ουσία , αλλά μόνο το «φαίνεσθαι»: Έχοντας μπει στο τελευταίο τετράμηνο και χωρίς να λειτουργούν με φυσιολογικό τρόπο τα σχολεία, είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να γίνει σωστή αποτίμηση, πόσο μάλλον προτάσεις και διορθώσεις. Με αυτόν τον τρόπο, φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση και τους υπέρμαχους της αξιολόγησης , αφού η γραφειοκρατική και τυπική αντιμετώπιση του θέματος καταδεικνύει ότι ούτε οι προτάσεις βελτίωσης θα μπορέσουν να εκτιμηθούν , ούτε υπάρχει στόχευση παρέμβασης για να διορθωθούν κάποια πράγματα.

Οι συνδικαλιστές από τη μεριά τους, νομίζουν ότι είναι κατάλληλο το πεδίο για να δείξουν τη δύναμη και την αντίστασή τους στην κυβέρνηση. Στηρίζονται στις γνωστές συνταγές, φοβίζοντας τους εκπαιδευτικούς και επισείοντας τον πέλεκυ μιας πιθανής απόλυσης, μας καλούν να αντισταθούμε στην αξιολόγηση. Ξεχνούν και αυτοί που φτάσαμε με αυτά τα «όχι σε όλα»: Η κοινωνία να μας θεωρεί τεμπέληδες και χαραμοφάηδες, να απαξιωνόμαστε στα μάτια των μαθητών μας, να μας θεωρούν προνομιούχους – με την κακή έννοια – αφού από όλους τους εργαζόμενους μόνο εμείς είμαστε που δεν δεχόμαστε να αξιολογηθούμε. Από τότε, έχουμε υποστεί ως κλάδος τεράστιες περικοπές, αύξηση εργασιακού ωραρίου, αύξηση των ωρών απασχόλησης μας σε εξωδιδακτικά καθήκοντα και όλα αυτά με μια κοινωνία να φωνάζει στην όποια κυβέρνηση «Καλά τους κάνεις!».

Τώρα, τι κάνουμε; Να αρνηθούμε την αξιολόγηση (ακόμα και αν έχουμε πολλούς λόγους να το κάνουμε για τη συγκεκριμένη μορφή που το Υπουργείο θέλει να επιβάλλει) θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερα δεινά για τον κλάδο, με το χειροκρότημα της κοινωνίας. Οπότε, μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, είναι ανάγκη να προχωρήσουμε , έστω και αν βλέπουμε ότι αυτό είναι κόπος χωρίς αντίκρισμα και κάτι που δεν θα οδηγήσει σε βελτιώσεις. Ας το κάνουμε τουλάχιστον απαιτώντας να υπάρχει συνέχεια και δείγματα ανταπόκρισης από το Υπουργείο στις επισημάνσεις μας. Ας το κάνουμε γνωστοποιώντας ευρύτερα τις απόψεις , τις δράσεις και τα αιτήματά μας ώστε η κοινωνία να κατανοήσει ότι δεν είμαστε αυτοί που το Υπουργείο και οι συνδικαλιστές μας έχουν περάσει στην κοινωνία. Ας το κάνουμε κατανοώντας πως σε βάθος χρόνου, η μία και η άλλη πλευρά θα καταλάβουν πως η αξιολόγηση είναι πραγματικά ένα χρήσιμο εργαλείο για την αναβάθμιση της παρεχόμενης παιδείας. Όπως ακριβώς ένα πιστόλι: Αν βρεθεί στα χέρια κακοποιού προκαλεί τρόμο, αν το κρατά κάποιος που θέλει να μας προστατεύσει, μας δίνει μια αίσθηση ασφάλειας!