Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι πάλι παρούσα. Οι συνδικαλιστές μας σε θέση μάχης, ο κλάδος διχασμένος: Η λογική κόντρα στο φόβο, οι «προοδευτικοί» που δεν θέλουν την αξιολόγηση γιατί τη θεωρούν μέσο επιβολής και τρόπο να απολυθούν όσοι αντιδρούν στην εκάστοτε κυβέρνηση και τις αποφάσεις της, οι «φιλοκυβερνητικοί» που θεωρούν φυσιολογικό να αξιολογούνται οι εργαζόμενοι και να προστατεύονται οι μαθητές όλων των βαθμίδων από κάποιους συναδέλφους που απλά δεν κάνουν για την τάξη. Η κοινωνία , που χάρη σε κάποιους λίγους κοπανατζήδες/ακατάλληλους/κομματόσκυλα που συστηματικά αποφεύγουν να δουλέψουν και βλέποντας τη συνεχή επίμονη άρνηση του κλάδου (όπως αυτός εκφράζεται από τους συνδικαλιστές) στην αξιολόγηση, έχει πειστεί ότι ο λόγος της άρνησης είναι η προστασία των τεμπέληδων.
Όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα υπόκεινται σε συνεχή αξιολόγηση, επίσημη και ανεπίσημη. Εργαζόμενοι σε άλλους τομείς του Δημοσίου επίσης αξιολογούνται. Εμείς λοιπόν απομένουμε να αρνούμαστε. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί , μόνοι από όλους τους Ευρωπαίους, μόνοι από όλο τον πλανήτη, αρνούνται. Το χειρότερο; Δεν μπαίνουν καν στη συζήτηση για το πως και από ποιους θα γίνει αυτή, απλά λένε όχι σε όλα.

Δυστυχώς, αυτή η στείρα άρνηση έχει αποκτήσει και ιδεολογικό μανδύα και πολιτική κάλυψη. Η ουσία του θέματος είναι ότι οι εκπαιδευτικοί έχουμε χάσει την στήριξη της κοινωνίας , έχουμε συντριβεί οικονομικά, έχουμε απαξιωθεί στα μάτια των μαθητών και των οικογενειών τους και όλα αυτά γιατί κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι κάποιος που έχει επιφορτισθεί με την τεράστια ευθύνη της εκπαίδευσης των παιδιών , θεωρεί ότι είναι ισόβια διορισμένος και ανεξέλεγκτος όση ζημιά και αν μπορεί να προκαλέσει με την πιθανή ακαταλληλότητά του , όπου και αν οφείλεται αυτή.

Πολλά χρόνια πριν, λυσσαλέα αντίδραση προκαλούσε και η προκήρυξη εξετάσεων του  ΑΣΕΠ για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Ακόμα πιο πριν, ανάλογη αντίδραση είχε βρει και η ίδρυση ιδιωτικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Πιο πρόσφατα, τεράστια άρνηση είχε συναντήσει και η εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Όλα αυτά προχώρησαν και όσο και αν υπήρχαν διάφορα «στραβά» κατά τις πρώτες προσπάθειες εφαρμογής τους , τελικά λειτούργησαν και θα συνεχίσουν να λειτουργούν με τις όποιες διορθώσεις επιβάλλονται από την εξέλιξη.

Κάπως έτσι θα γίνει και με την αξιολόγηση: Είναι λογικό να γίνεται, είναι απαραίτητη για να προστατεύονται οι μαθητές, είναι αποδεκτή από το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς.

Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί με τη σημερινή μορφή που έχουν δώσει στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα έχουν την τύχη των δεινοσαύρων: Το μέγεθός τους και το πλήθος τους δεν ήταν ικανό να τους προστατέψει από την κοσμική αλλαγή . Η άρνηση να αντιληφθούν το σωστό και η μη συμμετοχή τους στη διαμόρφωση του πλαισίου της αξιολόγησης, εξέθεσε και εξακολουθεί να εκθέτει εκτός από τους ίδιους, όλους τους εκπαιδευτικούς.

Όσον αφορά την αξιολόγηση, δεν ξεκινάει καλά ούτε από τη μεριά του Υπουργείου. Τα κριτήρια της ατομικής αξιολόγησης αφήνουν πολύ χώρο για αυθαιρεσίες, προσωπικές εμπάθειες και στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητα στελεχών της εκπαίδευσης (που κάποιοι από αυτούς έχουν χρόνια να μπουν σε τάξη), να εκτιμήσουν τη δουλειά των εκπαιδευτικών και την αποτελεσματικότητά τους.

Αυτά όμως είναι πράγματα που ελπίζουμε να διορθωθούν με την πάροδο του χρόνου από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα. Μέχρι να συμβεί αυτό , θα υπάρξουν και «θύματα» . Οι συνδικαλιστές θα έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για αυτά.