Τρώω άμμο , αλλά θα ήθελα να γίνω το χέρι!

Παρά τον ορυμαγδό των μέτρων και τους φόβους των κρατούντων για ταραχές με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, είχαμε σήμερα την πιο αναιμική πορεία διαμαρτυρίας των τελευταίων χρόνων. Η βουβή οργή για όλους και για όλα δεν μπορεί να εκφραστεί με τους συνηθισμένους τρόπους και βέβαια ο κόσμος που υποφέρει, δεν υπακούει πλέον στα καλέσματα των επαγγελματιών της επανάστασης . Υπάρχει ένα προφανές «κενό αντίστασης». Απαξίωση για όλους και για όλα. Κόμματα νεκρά, με απόψεις που μεταβάλλονται ανάλογα με το που δίνουν συνέντευξη τα στελέχη τους, πολιτικοί που δεν τολμούν ούτε να κυκλοφορήσουν, ασφαλίτες μπερδεμένοι αφού ούτε αυτοί που τους δίνουν οδηγίες δεν ξέρουν από ποιους να φυλαχτούν.
Η αντιπολίτευση μπουρδολογεί (ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ- ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) ανακοινώνοντας κάθε τρεις και λίγο και ένα νέο τρόπο να γλιτώσουμε από την κρίση ή προσπαθεί να μας πείσει για ένα σύστημα το οποίο πουθενά στον κόσμο δεν εφαρμόζεται και που στο παρελθόν έχει αποτύχει παταγωδώς (ΚΚΕ). Αυτοί θέλουν να είναι οι εκφραστές της κοινής γνώμης και της παλλαϊκής αγανάκτησης, αλλά είναι φανερό ότι δεν μπορούν.
Φαίνεται όμως, ότι ένα από τα κέρδη της κρίσης, είναι πως ο απλός κόσμος συνειδητοποιεί ότι όλοι όσοι εμπλέκονται με την εξουσία στην παρούσα φάση, είναι απλώς αντιπρόσωποι των συμφερόντων των δανειστών μας οι οποίοι ελέγχουν πλήρως ακόμα και τα κόμματα που «κάνουν αντίσταση». Αυτό συμβαίνει γιατί σε όλα τα κόμματα, προφανώς έχουν τοποθετηθεί σε ηγετικές θέσεις άτομα διεφθαρμένα και συνεπώς ευάλωτα σε πιέσεις και εντολές. Ζούμε μια ιδιότυπη δικτατορία: Όσοι έχουν ψηφιστεί από το λαό για να προασπίζουν τα συμφέροντα του, είναι ανίκανοι να το κάνουν. Οι περισσότεροι από τους Υπουργούς της εσωτερικής Τρόϊκας δεν είναι καν ψηφισμένοι αλλά εξωκοινοβουλευτικοί!
Η αλήθεια είναι πως έχουμε ανάγκη από άλλους ηγέτες. Η χώρα έχει ανάγκη από ένα νέο «Πολυτεχνείο» και η μοναδική ελπίδα πια νομίζω πως είναι η νέα γενιά που πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, όχι όμως καθοδηγούμενη από τα υπάρχοντα κόμματα. Χρειαζόμαστε νέους, αδιάφθορους πολίτες που να ξαναδώσουν ελπίδα σε όλους μας και να εμπνεύσουν.
Οι δημοσιογράφοι και οι συνδικαλιστές, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, βολεμένα γρανάζια του συστήματος που μας οδηγεί στην κατάρρευση και την κοινωνική έκρηξη, έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Εμείς οι ίδιοι που ψηφίζουμε σταθερά ανίκανους και ακατάλληλους έχουμε επίσης μεγάλο ποσοστό ευθύνης.
Τα κόμματα, όλα τα κόμματα, έχουν όλα τα προηγούμενα χρόνια προσπαθήσει και καταφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό, να ελέγξουν-χαλιναγωγήσουν-καρπωθούν τη δυναμική των συνδικάτων και των οργανώσεων. Αυτό έχει σαν συνέπεια οι «εκπρόσωποι» των εργαζομένων να έχουν καταλήξει σε απλούς εκφραστές των κομματικών γραμμών τους και εξαιτίας αυτού το ίδιο αναξιόπιστοι με τα κόμματα.
Από 450.000 ψηφοφόρους των αριστερών κομμάτων στο λεκανοπέδιο της Αθήνας, λιγότεροι από 20.000 «συγκινήθηκαν» από τις οργανωμένες πορείες.
Να φανταστείτε ότι η είδηση για επεισόδια σε πορεία, ήρθε από το Αγρίνιο και όχι από το Πολυτεχνείο!
Τι έχω να προτείνω; Τίποτα.
Συνεχίστε να ψηφίζετε όσους ψηφίζατε, να σκύβετε όποτε σας λένε, να εκτονώνεστε με 24-ωρες απεργίες δώρο στους εργοδότες σας, να πηγαίνετε σε πορείες του κώλου κάτω από το κλασικό «Πάρτε πίσω τα μέτρα» , συνεχίστε να ανέχεστε την αναξιοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά. Είναι ευκολότερο…