Δημοψηφίσαμε για τη συμφωνία και «κερδίσαμε» με 61%. Ο Σαμαράς παραιτήθηκε και ο Βαρουφάκης επίσης. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που κέρδισε σε εκλογές αυτό που ψήφισα και χάσαμε και τα δύο παραπάνω «αστέρια» που μου έκανε κακό που τους έβλεπα να εκπροσωπούν τη χώρα και την αξιωματική αντιπολίτευση. Παρόλα αυτά, δεν αισθάνομαι καμιά ιδιαίτερη χαρά, αφού τα προβλήματα παραμένουν και η επόμενη μέρα μοιάζει δυσκολότερη από ποτέ.

Μαζεύτηκαν και όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων, «χεσμένοι» από το βάρος των ευθυνών τους και προέβησαν σε μια κοινή δήλωση , η οποία ακυρώνει επί της ουσίας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει δέκα ημέρες πριν, το έκαναν αμέσως μετά την εντολή του λαού , ανταποκρινόμενοι στα γκάλοπ που δείχνουν ότι το 75% του λαού θέλει να μείνει η χώρα στο ευρώ και όχι σε αυτό που ψήφισε ο κόσμος.

Προφανώς η χώρα θα συρθεί σε μια συμφωνία, χειρότερη από αυτήν που απορρίψαμε με μόνο πιθανό αντάλλαγμα, ένα σχετικό κούρεμα του χρέους.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί και στο πρόσφατο παρελθόν και τα αποτελέσματά του τα γνωρίζουμε. Είμαστε μια κοινωνία αντιφάσεων. Θέλουμε το ευρώ και την Ε.Ε χωρίς να τηρούμε τους κανόνες που ισχύουν σε όλα τα υπόλοιπα κράτη – μέλη. Τα ουσιαστικά προβλήματα της οικονομίας μας δεν προτίθεται – από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα – να τα αντιμετωπίσει ούτε αυτή η κυβέρνηση, παρά τις εξαγγελίες της.

Μερικά απλά παραδείγματα.
Οι τελευταίες κυβερνήσεις στις προγραμματικές τους δηλώσεις και στους προϋπολογισμούς που καταθέτουν, εγγράφουν τεράστια έσοδα τα οποία θα προκύψουν από την «πάταξη της φοροδιαφυγής». Η πλατφόρμα για το ηλεκτρονικό περιουσιολόγιο είναι έτοιμη από το 2012, όμως κανένας δεν παίρνει την ευθύνη να το εφαρμόσει. Είναι γελοίο στην εποχή των διασυνδεδεμένων βάσεων δεδομένων, να συζητάμε για «μειωμένο προσωπικό» που δεν τους επιτρέπει να πιάσουν τη φοροδιαφυγή. Οι ηλεκτρονικές διασταυρώσεις, σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη, εντοπίζουν, σε μεγάλο ποσοστό, τους μεγάλους φοροφυγάδες τη στιγμή ακριβώς που  κάνουν την απάτη και οι συνέπειες είναι άμεσες. Εντάξει, οι προηγούμενοι το έκαναν για να προστατεύσουν «τα δικά τους παιδιά», οι Συριζανέλ γιατί το συνεχίζουν;

Οι τηλεοπτικές άδειες, καθώς και οι οφειλές των καναλιών στην εφορία, δεν διεκδικούνταν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις γιατί υπήρχαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Η τωρινή κυβέρνηση , που μάλιστα κατηγορεί τα κανάλια (δίκαια) για μεροληψία, πως βλέπετε να διεκδικεί τα χρεωστούμενα;

Το τεράστιο, σε σχέση με τις προσφερόμενες στους πολίτες υπηρεσίες, δημόσιο γιατί εξακολουθεί να διογκώνεται σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία; Δε μιλάω βέβαια για τις καθαρίστριες, αλλά υπήρχε ανάγκη να λειτουργήσουν τρία συν ένα κρατικά κανάλια τώρα; Είναι δυνατόν να μην μπορούν να πάρουν δύο τρεις απλές αποφάσεις για να μειώσουν την απίστευτη γραφειοκρατία που εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τους πολίτες;

Αυτό που βλέπω , είναι ότι η κυβέρνηση, παίζοντας χωρίς αντίπαλο, φαίνεται να επαναπαύεται στις επαναστατικές δάφνες που έδρεψε με το δημοψήφισμα. Αν δεν αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο υποτίθεται ότι κυβερνούν μέχρι τώρα, ελπίδα δεν υπάρχει. Η χώρα, ακόμα και με κουρεμένο το χρέος, θα συνεχίσει να αυξάνει το υπόλοιπο χρέος της και σε δύο χρόνια από τώρα θα είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο με σήμερα. Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις οι οποίες θα εκσυγχρονίσουν τη χώρα μας στην ουσία και θα φέρουν πραγματική αναδιανομή των εισοδημάτων και η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου δεν ξέρει και δεν σκοπεύει – όπως φαίνεται – να το κάνει.