Τα κατορθώματα του Υπουργείου…

Δεν θα πάω πολύ πίσω, ένας χρόνος είναι αρκετός. Οι συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων στα διαλείμματα ή τα κενά μας, πέρα από κάποιες κουβέντες που αφορούσαν την επικαιρότητα, επικεντρώνονταν στο εκπαιδευτικό μας έργο, με την ευρύτερη έννοια: Πως πάνε τα παιδιά, πως μπορούμε να δραστηριοποιήσουμε τους αδιάφορους, τι έξτρα σημειώσεις μπορούμε να τους δώσουμε για βοήθεια, πως πρέπει να διδάξουμε συγκεκριμένες ενότητες για να γίνουν πιο κατανοητές, τι άλλες δράσεις μπορούμε να οργανώσουμε, ποια παιδιά έχουν οικογενειακά ή προβλήματα υγείας και πρέπει να στηριχθούν, όλα αυτά τέλος πάντων που θα βοηθούσαν στη βελτίωση του επιπέδου σπουδών προς όφελος των μαθητών μας.
Φέτος, το κλίμα και η ψυχολογία όλων μας έχει αλλάξει άρδην. Οι παλιότεροι συνάδελφοι έχουν ως κύριο θέμα συζήτησης τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, τα ένσημα , τα εικονικά χρόνια υπηρεσίας και τις διαθεσιμότητες. Οι λιγότερο παλιοί, μετράμε και ξαναμετράμε τις ώρες που έχουμε, τα τμήματα της επόμενης χρονιάς και τα κενά στα γύρω σχολεία. Αρκετοί από εμάς είναι στο πήγαινε-έλα σε κοντινά ή λιγότερο κοντινά σχολεία και έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα μήπως βρεθεί κάποιος άλλος που θα πάρει τις ώρες της δεύτερης ανάθεσης. Υπάρχουν και κάποιοι άμοιροι που βρέθηκαν να διδάσκουν τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που σπούδασαν και που εκτός από το εξαντλητικό διάβασμα στο σπίτι, έχουν να αντιμετωπίζουν και τον έλεγχο των «ειδικών» και τα στραβοκοιτάγματα των μαθητών. Οι συζητήσεις για τους μαθητές μας έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο, στην καλή περίπτωση. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και το άγχος να βγει ο μήνας – από οικονομικής πλευράς – μπορείτε να καταλάβετε τι αυτοπειθαρχία και συγκέντρωση απαιτείται για να μπορέσεις να κάνεις τη δουλειά σου επαρκώς: Να εξηγήσεις, να εμπνεύσεις , να παρακινήσεις τους μαθητές σου να αναζητήσουν τη γνώση.
Το σχολείο δεν είναι πια το ίδιο και πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ όπως πριν. Οι μαθητές, όπως ήταν επόμενο, είναι οι πρώτοι που έχουν αντιληφθεί την αλλαγή και την εκμεταλλεύονται εις βάρος τους. Μέσα σε όλο το χαμό, πρόκειται να αρχίσει και η αξιολόγηση. Οι συνδικαλιστές μας έχουν πείσει τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, ότι ο μόνος λόγος που γίνεται είναι για να δοθεί στο Υπουργείο η ευκαιρία απολύσεων, οπότε ένα επιπλέον άγχος έρχεται να προστεθεί στην ήδη βεβαρημένη ψυχολογία μας.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τη μειωμένη χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων που μέρα με τη μέρα σωρεύει προβλήματα πρακτικής φύσεως. Μην δώσεις πολλές σημειώσεις, κάνε μάθημα σε κρύες αίθουσες και ξυλιασμένους μαθητές, δείξε κατανόηση στα παιδιά που αργούν γιατί έρχονται με τα πόδια από μακριά, πρόσεχε να κάνεις οικονομία στις κιμωλίες, φέρε χαρτί από το σπίτι σου για να σκουπίζεις τα χέρια σου που πλένεις, κουβάλα κάθε μέρα τον προσωπικό σου υπολογιστή γιατί το σχολείο δεν έχει σταθμό εργασίας για να δουλέψεις.
Λίγοι από εμάς προσπαθούν ακόμα να αντισταθούν στη γκρίνια, τη μιζέρια , την καχυποψία. Είναι προφανές ότι κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε και λιγότεροι, ενώ οι αντοχές μας τελειώνουν. Φως στον ορίζοντα δεν υπάρχει: Τίποτα που να δείχνει πως η Κυβέρνηση και η κοινωνία έχει στις προτεραιότητές της οποιαδήποτε δραστική βελτίωση. Ο καθένας από εμάς, όσο αντέχει, θα πορευθεί κατά συνείδηση και όπου βγει, για τα παιδιά μας ρε γαμώτο!!!