Οι αντιδράσεις των ανθρώπων του Ληξουρίου στην είδηση της φυγής μου, πραγματικά με έχουν συγκινήσει! Να πω για τους συναδέλφους μου στο σχολείο, για το σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, για γονείς μαθητών μου, για τους επαγγελματίες στην αγορά, για όλους τους γνωστούς και γείτονες; Να μιλήσω καλύτερα για τους μαθητές μου, που λόγω ηλικίας και συστολής δεν είναι εύκολο να εκφράσουν με λόγια τα συναισθήματά τους , αλλά που τα μάτια τους μου “είπαν” πολύ πιο έντονα το πόσο θα τους λείψω.

Τέτοιες αντιδράσεις δεν τις περίμενα. Ξέρετε, όλοι θέλουμε να αισθανόμαστε ότι είμαστε αποδεκτοί και αγαπητοί από τους μαθητές μας, αλλά ξέρουμε πως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό όταν εμείς είμαστε που τους αξιολογούμε, που τους κάνουμε παρατηρήσεις, που τους φωνάζουμε μερικές φορές ή – στην περίπτωσή μου – που ακουμπάμε το επίπεδο bullying προκειμένου να τους  “επαναφέρουμε”. Τα παιδιά μου έδειξαν την αγάπη και την εκτίμηση τους , πέρα από κάθε δική μου προσδοκία!

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς, σε όλους, για τον εγκάρδιο αποχαιρετισμό τους, με όποιο τρόπο κι αν επέλεξαν να το κάνουν! Το Ληξούρι είναι εδώ και πολλά χρόνια η δεύτερη γενέτειρά μου και από τα 18 χρόνια που έζησα εδώ, επιλέγω να κρατήσω μόνο όσα είναι καλά, γιατί έτσι θέλω να κρατήσω το Ληξούρι στη μνήμη και την καρδιά μου !

Ευχαριστώ!