Οι ινδιάνοι της Αμερικάνικης ηπείρου, είχαν πάρα πολλά προβλήματα στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν . Οι καταιγίδες, το χιόνι, τα άγρια ζώα, οι αρρώστιες και οι τραυματισμοί αποδεκάτιζαν τους πληθυσμούς με τρόπο που ο μέσος όρος ζωής να είναι γύρω στα 40 χρόνια. Βέβαια, δεν έμεναν με τα χέρια σταυρωμένα: Μαζεύονταν όλοι μαζί για το χορό της βροχής σε περιόδους ξηρασίας, έκαναν τελετουργικές θυσίες ζώων ή και ανθρωποθυσίες για να κατευνάσουν τα κακά πνεύματα, αλλά όσο ζούσαν σε σπηλιές ή πρόχειρες σκηνές προσπαθώντας να προστατευτούν από τα δεινά με τα δικά τους πρωτόγονα μέσα, εξακολουθούσαν να πεθαίνουν νεότατοι. Κύριο ρόλο σε αυτής της μορφής εκδηλώσεις έπαιζαν οι μάγοι της κάθε φυλής – ομάδας, οι οποίοι είχαν πείσει – και πειστεί – πως έτσι θα άλλαζαν τα πράγματα. Εννοείται πως οι μάγοι δεν είχαν άλλα καθήκοντα πέραν της οργάνωσης των εκδηλώσεων, δηλαδή λούφαραν όλες τις δουλειές!

Έχω την ίδια ακριβώς αίσθηση βλέποντας τις απεργίες και τις πορείες διαμαρτυρίας του σήμερα. Χρησιμοποιούμε πρωτόγονα μέσα αντίδρασης και εξορκισμούς, για να αντιμετωπίσουμε δυνάμεις που δεν καταλαβαίνουμε, έχοντας την πεποίθηση ότι θα σταματήσουμε τα δεινά που πέφτουν στο κεφάλι μας, περπατώντας πίσω από πανό και φωνάζοντας συνθήματα με ντουντούκες. Σήμερα, οι μάγοι έχουν απλώς αλλάξει όνομα : ΠΑΜΕ, ΚΚΕ, κρατικά σκουλήκια που παρασιτούν και συνδικαλιστές που δεν δουλεύουν.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλουν τις κινητοποιήσεις, ικανοποιώντας το λαϊκό αίσθημα, αλλά επί της ουσίας το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Στο μεταξύ, το τρολάρισμα από την κυβέρνηση έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις: Ακολουθώντας τον τραπεζαγάπητο Γιωργάκη Παπανδρέου που πρώτος είχε κατέβει σε πορεία ενάντια στην κυβέρνησή του, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε απεργίες ενάντια στα μέτρα που ο ίδιος είχε πάρει!

Η βασική αιτία για τον υποβιβασμό του βιοτικού μας επιπέδου, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, είναι το γεγονός πως ο παγκόσμιος πλούτος ξαναμοιράζεται. Χώρες όπως η Κίνα, η Κορέα, η Ινδία ανεβάζουν ταχύτατα το επίπεδο ζωής των πολιτών τους, μειώνοντας με ταχύτατους ρυθμούς τα κέρδη των υπολοίπων. Οι μεγάλες εταιρείες και τράπεζες, προσπαθώντας να διασφαλίσουν τα κέρδη τους, υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να παίρνουν μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς να ενδιαφέρονται για το γκρέμισμα του τρόπου ζωής μας.

Η αντίδραση του κόσμου πρέπει να είναι ελεγχόμενη, περιφρουρούμενη και «πολιτικώς ορθή» ώστε να εξασφαλίζει δύο πράγματα:  ότι τίποτα δεν θα αλλάξει και ότι ο κόσμος που συμμετέχει, έχει τη βεβαιότητα πως έκανε ό,τι μπορούσε.
Κυρίαρχο ρόλο στην οργάνωση της όποιας μορφής διαμαρτυρίας, έχει ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός: Εσμός κηφήνων που παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας με παχυλά ανεξακρίβωτης προέλευσης εισοδήματα, με τα ταξίδια τους και τα συνέδρια τους, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κάθε πορείας που οργανώνουν σαν μάγοι της φυλής, με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Μέσα σε όλα, έχουν αναδειχθεί και νέα σύμβολα της λαϊκής αντίστασης: Ο άμοιρος Γρηγορόπουλος που δολοφονήθηκε από έναν ψυχοπαθή φασίστα (ο οποίος καταδικάστηκε) , ούτε που θα το φανταζόταν πως θα αναδεικνυόταν σε τέτοιο σύμβολο. Ο Ρωμανός, ως φίλος του Γρηγορόπουλου, που έγινε διάσημος χάρη στην απεργία πείνας που έκανε για ένα μήνα (!!!) και που παρά την καταπόνηση του οργανισμού του ήταν σε θέση να επικοινωνεί, να στέλνει mail και να βγαίνει στο παράθυρο της κλινικής που νοσηλευόταν, εκβίασε ένα ολόκληρο κράτος, επικαλούμενος νόμους που ο ίδιος δεν αναγνώριζε. Τέτοια απεργία πείνας έκανε και ο γνωστός βουλευτής Μιχελογιαννάκης, μέχρι που η μυρωδιά από τα σουβλάκια που έτρωγε στη λούφα, έφθασε μέχρι τα ρουθούνια των τηλεθεατών.
Το μεγαλύτερο «έγκλημα» είναι ότι προσπαθούν να επιβάλλουν τέτοιου είδους πρότυπα – και σε ένα βαθμό το καταφέρνουν- στη νέα γενιά. Ειδικά φέτος που η επέτειος πέφτει σε μέρα αργίας, η προσπάθεια «μεταφοράς» της αποχής/αργίας/ διαμαρτυρίας , αγγίζει τα όρια του γελοίου.

Πορευόμαστε λάθος, αλλά αυτό βολεύει την εξουσία αλλά και όσους έχουν εργολαβικά αναλάβει την αντίδραση του κόσμου. Η απουσία της μεγάλης μάζας του λαού από τέτοιου είδους εκδηλώσεις, ίσως να αφήνει κάποιες ελπίδες. Για να αντισταθεί κανένας στο κατεστημένο, πρέπει να προκαλέσει φόβο σε όσους μας χειραγωγούν, ανίκανους κυβερνώντες και «comme il faut» αντιπολιτευόμενους.
Βέβαια, το σύστημα έχει προνοήσει: Όποιος ξεφεύγει από τα στερεότυπα, βαφτίζεται με συνοπτικές διαδικασίες τρομοκράτης και πρέπει κανένας να είναι πρόθυμος να θυσιάσει πολλά πράγματα, ίσως και την ελευθερία του για να αντιδράσει με τρόπο που να χτυπά το σύστημα.

Προσωπικά, δεν έχω την επιλογή ή το θάρρος αν προτιμάτε για κάτι τέτοιο. Έχω όμως την επιλογή  να αγνοώ τους πάμπλουτους «κομμουνιστές» του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ καθώς και τους πλούσιους συνδικαλιστές που με καλούν κάθε τρεις και λίγο να κάνω μια εικοσιτετράωρη απεργία βαδίζοντας πίσω από πανό και αναμασώντας χορωδιακά στιχάκια που εκτός της νοημοσύνης μου, προσβάλλουν και την αισθητική μου.

Όσο για τη νέα γενιά; Πολύ απασχολημένη με τα κοινωνικά δίκτυα, τις selfies και το διαδικτυακό φλερτ, πρόθυμη να συμμετέχει σε οποιαδήποτε εκδήλωση θα τους κάνει να χάσουν σχολείο χωρίς να πάρει απουσίες. Όχι όλα τα παιδιά, όχι. Τα παιδιά που βιώνουν τη στέρηση στο πετσί τους, που δεν έχουν κάθε μέρα φαγητό, τα παιδιά που κρατούν σκυμμένο το κεφάλι και απομονώνονται κοινωνικά, σωρεύουν οργή μέσα τους και κάποια στιγμή αυτή θα ξεχειλίσει και θα πνίξει – δίκαια – όλους εμάς τους βολεμένους , υποκριτές της αντίστασης και της δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας.