Για τον λιμό της Αθήνας, έχω ακούσει περιγραφές και διηγήσεις από συγγενείς μου, ανθρώπους που τον έζησαν είτε ως μικρά παιδιά, είτε ως έφηβοι/ες. Δεν ήταν ποτέ από τα πράγματα που ξεκινούσαν μόνοι τους να μιλήσουν για αυτά. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου, 15 χρονών το 1941, δεν μπορούσε να φέρει μέχρι το τέλος της μια αντίστοιχη διήγηση, χωρίς να συγκινηθεί και να μου ζητήσει να αλλάξουμε κουβέντα.
Οι κουβέντες όμως ήταν αποσπασματικές, αφορούσαν πολύ συγκεκριμένα περιστατικά και – εγώ τουλάχιστον – δεν είχα μπορέσει να «πιάσω» συνολικά το πώς ακριβώς μέσα στην ίδια πόλη, συνυπήρχαν δύο ξένοι κατακτητές, μια ντόπια «κυβέρνηση» και δεν μπορούσαν να διασφαλίσουν τουλάχιστον τα στοιχειώδη για να επιζήσουν τουλάχιστον τα παιδιά της Αθήνας!

Το βιβλίο «Ο λιμός» του Πάνου Αμυρά (εκδόσεις «Διόπτρα»), δημοσιογράφου, με βοήθησε να καταλάβω πως λειτουργούσε όλο αυτό το απεχθές κύκλωμα κατακτητών – προσκυνημένων και με συγκίνησε βαθιά. Ο τρόπος που μέσα από μια αστυνομική ιστορία, δίνει όλο το σκηνικό τρόμου , θανάτου και απειλής στην κατεχόμενη Αθήνα του 1941,  διαπλέκοντας – με σεβασμό στην ιστορική ακρίβεια – πραγματικούς ιστορικούς πρωταγωνιστές αλλά και λιγότερο γνωστούς ήρωες της εποχής , με τα πρόσωπα της μυθοπλασίας, είναι πραγματικά μοναδικός. Ταυτόχρονα, το ίδιο βιβλίο κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον, όσον αφορά την εξέλιξη της υπόθεσης και κορυφώνει με όμορφο τρόπο. Έχοντας διαβάσει δεκάδες αστυνομικών μυθιστορημάτων , κυρίως ξένων συγγραφέων, θεωρώ ότι δεν υπολείπεται σε λογοτεχνική αξία , ενώ είναι ένα χρήσιμο «μάθημα ιστορίας» για όσους πιστεύουν πως ο φασισμός μπορεί να δώσει λύση σε όσα αντιμετωπίζει ο απλός Έλληνας και η χώρα μας.