Όταν πρωτοήρθαμε στην Κεφαλονιά, ζήσαμε για δύο χρόνια στα Χαβδάτα. Η πρώτη κουβέντα που μου είχαν πει τότε για να με παρηγορήσουν που έφυγα μακριά από την πόλη μου την Αθήνα, ήταν ότι  «έχει ησυχία εδώ και θα ευχαριστηθείς τον ύπνο σου». Αποδείχθηκε μύθος, διότι υπήρχαν δύο πράγματα που με ξύπναγαν σταθερά κάθε βράδυ και σε ώρες ακανόνιστες. Το ένα ήταν τα γαυγίσματα των σκύλων που υπήρχαν διάσπαρτοι σε σπίτια, κοτέτσια , αυλές, παντού! Όταν ένα από αυτά ξύπναγε για κάποιο λόγο (κουνάβι, ποντίκια, γάτες, κοιλιακές ενοχλήσεις, μικροσεισμό, κότες που το έσκασαν) και άρχιζε να γαυγίζει, μέσα στα επόμενα τριάντα δευτερόλεπτα είχαν ξυπνήσει όλα. Η συζήτησή τους, ανάλογα και με τα κέφια τους βέβαια, κράταγε κανένα δεκάλεπτο τη φορά. Το άλλο, ήταν ένας Αλβανός που η μηχανή του είχε προβληματική εξάτμιση και ο ίδιος άτσαλες ώρες.

Στη συνέχεια ήρθαμε στο Ληξούρι, όπου μου είπαν «Πώς θα κοιμάσαι που έχει θόρυβο;». Μύθος και αυτός. Για πολλά χρόνια. Το Ληξούρι έχει περισσότερο ησυχία από οικογενειακό τάφο στο 1^ο νεκροταφείο. Μέχρι πρόσφατα.

Μέσα στο τελευταίο χρονικό διάστημα, συνέβησαν κάποιες αλλαγές: Στο διαμέρισμα από πάνω μου βρίσκεται ένας υπέροχος πιτσιρικάς ενάμιση χρονών περίπου που είναι το πρώτο παιδί και το πρώτο εγγόνι της οικογένειας ταυτόχρονα. Επί αρκετό καιρό, όλοι οι μεγάλοι συναγωνίζονταν ποιος θα του πρωτομάθει να μιλάει/περπατάει/παίζει μπάλα και – όπως όλοι οι μεγάλοι – πίστευαν πως το παιδί είναι κουφό και για αυτό δεν εκτελεί αμέσως ότι του δείχνουν. Οι φωνές τους ακούγονταν στο τετράγωνο. Οπότε, τώρα που και ο πιτσιρικάς μιλάει , πιστεύει και εκείνος πως πρέπει να φωνάζει με τον ίδιο τρόπο. Επίσης, έχουμε αντίθετες ώρες: Κοιμάται όταν εγώ είμαι ξύπνιος (λέμε τώρα..) και παίζει όταν εγώ θέλω να κοιμηθώ.

Απέναντί μας, βρίσκεται ένα άλλο πιτσιρίκι, γύρω στα τέσσερα , που ανακάλυψε πρόσφατα πως αν αρχίσει να ουρλιάζει, επειδή ούτε οι δικοί του δεν το αντέχουν, τελικά του κάνουν ό,τι ζητάει. Και ζητάει διάφορα και συχνά. Επίσης, επειδή ο μπαμπάς έχει επιχείρηση εστίασης και επιστρέφει πολύ αργά, θεωρεί πως είναι κατάλληλη η στιγμή για να ζητήσει ό,τι του κατέβει. Επειδή είναι και αυτό το μόνο παιδί με όλους γύρω του, καθόλου δεν περνά από το μυαλό κανενός να του κάνει παρατήρηση γιατί είναι αργά.

Από πάνω μας μένει και ένα Rottweiler , αλλά ευτυχώς είναι ο πιο ήσυχος γείτονας που είχα ποτέ. Μικρή εξαίρεση οι φορές που ένας συγκεκριμένος βλάκας με ένα άλλο σκύλο που είναι ακόμα πιο βλάκας από το αφεντικό του περνά από κάτω γαυγίζοντας στο δικό μου γείτονα.

Τελευταία προστέθηκε και μια άλλη πηγή θορύβου. Μια τεράστια θλιμμένη μπεζοκαφέ αγελάδα παρεπιδημεί σε διπλανό χωράφι με καλή βλάστηση. Καταλαβαίνω τη θλίψη της επειδή γνωρίζω το αφεντικό της. Το συμπαθές (έως γοητευτικό, αν είναι καλά ψημένο) τετράποδο ξεκινά να μουγκανίζει κατά τις 4 το μεσημέρι και συνεχίζει να μουγκανίζει μέχρι τις 7 περίπου που αξιώνεται ο ιδιοκτήτης της να της πάει νερό. Ο ιδιοκτήτης μένει και αυτός δίπλα, σίγουρα την ακούει, αλλά φαίνεται πως πιστεύει ότι θα την κακομάθει αν της πάει νερό την ώρα που διψάει και όχι τρεις ώρες αργότερα.

Επίσης, απέναντι βρίσκεται ένας άλλος πιτσιρικάς γύρω στα 10, όπου κάποιος τον πήγε στην φιλαρμονική και εκείνος αποφάσισε να μάθει σαξόφωνο. Οι γονείς, για να μην χαθεί το ταλέντο, του πήραν και δικό του σαξόφωνο για να «μελετάει» στο σπίτι. Εκεί λοιπόν κατά τις 7:30 το απόγευμα, πιάνει το όργανο και για κανένα μισάωρο εξασκείται. Μισάωρο είναι το μέγιστο που αντέχει και ο ίδιος να ακούει τον εαυτό του, γιατί είπαμε πως είναι πρωτάρης αλλά να πούμε πως αν χρειαστεί να ζήσει παίζοντας μουσική, θα πεινάσει σίγουρα. Να φανταστείτε πως τις πρώτες φορές νόμιζα πως κάποιος κάνει πλάκα προσπαθώντας να κάνει θόρυβο και όχι να παίξει μουσική.

Σε όλους τους παραπάνω, έχουμε και guest! Ένα «αλουμινοκατασκευές» που υπολειτουργεί αλλά που τις σπάνιες φορές που ο «μάστορας» βρίσκει δουλειά, κάνει ότι μπορεί για να προξενήσει το μεγαλύτερο δυνατό θόρυβο – ίσως να πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο διαφημίζει το μαγαζί του…

Για αυτό όταν κανείς ακούει που μένω και σχολιάζει «ήσυχη γειτονιά» , μπαίνω στον πειρασμό να τον καλέσω ένα μεσημέρι για φαγητό!